Kersverse mommy

Zo deze blog is ook weer af! Ik neem hiervoor echt even de tijd om alles van mij af te schrijven. 

Laten we gewoon de draad maar weer oppakken. Mijn vorige blog eindigde met de geboorte van m'n dochter, Hailie. Nu wil ik het hebben over wat daar direct op volgde: de kraamweek! 

Om 22.00 uur ‘s avonds mochten we naar huis. Het liefst was ik eigenlijk een nachtje in het ziekenhuis gebleven, omgeven door mensen die een beetje konden helpen. Maar we kozen toch voor ons eigen stekkie. Nou, daar ga je dan als kersverse ouders. Rete spannend vond ik het. Ik heb al heel wat baby’s in mijn armen gehad, maar zo klein en zo nieuw, nee dat nog nooit!

Paps en mams voor het eerst met die kleine in de Maxi-Cosi. Ik ben maar achterin de auto gaan zitten, lekker naast mijn wijffie. Nog een beetje wappie van die gekke bevalling. Bij thuiskomst stonden gelukkig mijn schoonouders ons op te wachten. Om bij te springen waar ze konden. En dat was hard nodig, want mijn hoofd liep om met allerlei vragen en gedachten. Hoe zet ik het bedje neer? Wel of geen lakens? Moet ze nog een extra deken? Gaat het wel goed met ademen? Is er zo geen kans op wiegendood? Word alweer misselijk als ik eraan terugdenk. Die onzekerheid. Zo onnodig misschien, maar zó heftig ook. Het eind van ‘t liedje was, dat Hailie in papa’s armen in slaap viel. Nou ja, een beetje dan! Morgen komt de kraamhulp. Yesssss!

Dubbel gevoel

Heb er bijzonder van genoten, van de kraamhulp. Tegelijkertijd vond ik het ook erg zwaar. Ze kookte voor ons, maakte het huis schoon, ‘bediende’ de kraamvisite en leerde ons het nodige. Op de een of andere manier zag ik het echter toch als een inbreuk op je privacy. Beetje dubbel gevoel dus. Soms wil je - juist dán - gewoon even alleen zijn. Alleen met je gezinnetje. Even kunnen verwerken wat er allemaal gebeurt in je leven. Maar om 8 uur ‘s ochtends gaat de bel alweer. Acht dagen iemand van buitenaf over de vloer hebben is veel. Vooral als deze persoon het ‘ouwehoeren’ ongeveer heeft uitgevonden!

Mijn vriend wilde tijdens de kraamweek het liefst dagelijks visite. Toen ik liet weten prijs te stellen op een dagje rust tussendoor, vond hij dat zelfs ‘maar saai’. De schat! Ik snap het wel. Je bent trots. Je wilt je prachtige meisje aan iedereen laten zien.

Pittige week

Na de kraamweek zouden we nog twee weken rond de klok samen zijn. Tenminste, dat dachten we. Helaas liep dat even anders. Mijn vriend moest namelijk onverwachts eerder aan het werk. De moed zakte even in mijn schoenen. Hoe moet ik dit nu allemaal alleen doen? Dat kan ik toch helemaal niet! Er was totaal nog geen ritme, voelde me bij lange na niet sterk genoeg. Dus, ja hoor, liep ik weer even een lekker potje te janken. (De tranen zijn inmiddels op.) Die eerste week alleen vond ik behoorlijk pittig. Natuurlijk weet je van te voren dat je tijdelijk niet aan jezelf toekomt. Maar het gevoel dat me nu bekroop kan ik haast niet omschrijven. Ik was moe, het meisje was moe, ik was onzeker en twijfelde over alles wat ik deed. Ik telde de uren af tot mijn vriend weer thuis kwam.

‘Sprongetje’

Twee weken verder dacht ik dat ik ‘m wel aan het rocken was. Alles verliep redelijk soepel. Ofschoon het binnen sterk deed denken aan het Huishouden van Jan Steen. Maar dat heb ik, op advies van iedereen, losgelaten. Toen kwam het welbekende sprongetje. Dag in dag uit huilen, zich aan me vastklampen, niet willen slapen. Ik vond het zwaar. Vooral omdat ik er van 09.00 tot 20.00 uur alleen voor stond. Ik betrapte mezelf er soms op de controle te verliezen en dat ik het huilen niet echt kon verdragen. Ook s’nachts niet. Daar werd ik dan weer zelf verdrietig om. Ik mag dat echt niet aan haar laten merken. Voelde me zo schuldig. Vorige week zat ik nog op de wc, met de deur open en de kinderwagen voor de deur. Wat, achteraf gezien, best wel lachwekkend is.

Het maakte me verdrietig om haar - en mezelf! - zo te zien. Poeh, mama zijn is een vak apart. Nou ja, dat  hoef ik jullie niet te vertellen, omdat het voor álle moeders natuurlijk heel erg herkenbaar is. Ik merk ook dat dit weer invloed heeft op mij en mijn partner. Als nieuwe ouders sta je nu zo anders naast elkaar. Het is logisch dat je af en toe even wat irritatie naar elkaar hebt, maar we moeten dit samen doen. Lichamelijk ben ik ook nog niet waar ik wezen wil. Er gebeuren dingen waarvan ik nu zeg: “Jeetje, hadden jullie me dat niet even van tevoren kunnen melden?” Ik zal maar niet in details treden. Mocht iemand het tóch willen weten, stuur me dan maar een berichtje.

Ik kan nog heel lang doorschrijven over mijn ervaringen als nieuwbakken mama, maar laat het hier even bij. Het gaat deze week alweer aanzienlijk beter. Als ik mijn meisje zie en tegen me aan druk, denk ik: joh, stel je toch niet zo aan! Alles voor dit wijffie, toch? Je bent prachtig, je bent mijn alles en heb ook alles voor je over. Op naar een mooie toekomst met mijn gezinnetje.