Juli 2017

De maand juli (2017) is waar het allemaal begon. Spannend wel!

Mijn allereerste afspraak bij de gynaecoloog. Ik was nog nooit naar de gynaecoloog geweest, nog nooit! & Ik snap wel dat veel van jullie nu verbaast gaan kijken omdat je normaal ieder jaar moet gaan voor je uitstrijkje, maar ook dat had ik nooit laten doen! Ik was om dat moment 24 jaar. Ik ging vooral naar hem omdat we al een jaar gestopt waren met de pil en heel graag een kindje wilden. 

Ik was ontzettend nerveus omdat ik niet wist wat ik er mij van moest verwachten. Dus nam mijn man mee. Toen we in de wachtkamer zaten en de deur ineens opende en er iemand riep mevrouw S. Bonkte men hart in mijn keel. 

Eenmaal binnen leek het helemaal niet zo erg als ik dacht dat het ging zijn. Hij nam bloed af, nam een inwendige echo (wat ik de eerste keer niet zo prettig vond) en een uitstrijkje (wat wel enorm vervelend voelde) maar goed. Ik was ervan af dacht ik. 

We gingen terug aan tafel zitten en hij heeft toen een vragenlijst overlopen. Niks speciaals denk ik want zo een dingen gebeuren nu eenmaal als je niet zwanger wordt na een jaar. Alles was goed en maakte een nieuwe afspraak voor over 14 dagen denk ik. Ik zou toen alleen moeten gaan omdat men man niet meekon!

Die dag, jongens. Die dag vergeet ik nooit meer!! Dit was een horrordag voor mij! Ik werd die dag weer binnen geroepen en moest gaan zitten. We zouden mijn bloedstaal bespreken. 

Het eerste wat hij zei tegen mij was. Ik ga er geen doekjes om winden. Je gaat moeilijk kinderen kunnen krijgen. Ik ga je daar bij helpen, maar moeten je eerst opereren aan je eileider. De rechtse eileider zou volledig verstopt zitten en hij zou deze weghalen. We plande de operatie voor in september 2017. Paar maanden nadien zouden we met IVF starten.

Ik wist niet hoe ik moest reageren. Ik liep terug naar mijn auto en eenmaal in mijn auto ben ik volledig in tranen uitgebarsten. Ik belde mijn man op met het nieuws en hij troostte mij met de gedachten dat het allemaal niet zo erg was. Ik zou me laten opereren en daarna zouden we wel snel zwanger raken! Die gedachten konden me raar maar waar kalmeren. (ik ben dan ook enorm blij dat mijn man echt een rustig karakter heeft) 

De zaterdag (eind augustus) voor mijn operatie hadden we nog een gezellig feestje (dacht ik) op de agenda staan. Mijn meter en nonkel waren x aantal jaar getrouwd. (ik weet niemeer juist hoelang. Ik denk ook deels doordat mijn hoofd er niet echt naar stond.) Ik herinner mij dit feestje als onprettig iedereen die weer begon te zagen (sorry, maar ja. Ik vond dit zagen. Ik wou er totaal niet over praten) over mijn operatie en blablabla. Na het eten zijn we dan ook meteen weer richting huis gegaan. Ook omdat we nog heel hard aan het werken waren in ons eigen huisje. 

Die zondag was het overdreven mooi weer en we zouden onze grasmatten gaan leggen. Iets waar ik enorm naar uitkeek. Want jongens zo zand voor u deur als je een hondje hebt, is echt niet prettig. Alle dagen poetsen enzo, maar goed. Dit was ook de dag waarop ik ongesteld moest worden!! 

Mijn man was samen met zijn schoonbroer buiten bezig met het leggen van de grasmatten. Ik was aan het wachten op mijn regels. Ik ben iemand ik was altijd regelmatig en kon tot op de dag inplannen wanneer ze zouden doorbreken. Normaal had ik smorgens zo harde buikpijn en bloedd ik enorm hard. Die dag had ik niks! Geen bloed en geen buikpijn! Ik was bezorgd. Ik kon nu toch echt niet zwanger zijn? Wat met mijn operatie? Heb ik dan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap? (Want ook dit had de gynaecoloog tegen mij gezegd. Dat ik best niet zwanger zou raken omdat ik meer kans heb op een bbz) ik riep mijn man even binnen en vertelde wat er aan de hand was. Hij stuurd mij op zijn beurt naar de apotheek van wacht voor een zwangerschapstest. 

Eenmaal terug thuis. Deed ik onmiddellijk de test. Ik durfde niet kijken. Ik wou het echt niet zien. Na 2 min toch maar op het schermpje gekeken en ik zag 1 donkere streep en 1 heeel licht streepje. Bijna onzichtbaar. 

Ik was blij, maar ongerust tegelijkertijd. Er spookte zoveel vragen door mijn hoofd. Niet normaal. 

Maandagmorgen belde ik meteen naar mijn Gynaecoloog. Ik moest toen om de 3 dagen bloed laten trekken om te kijken hoe mijn waarden verhoogde. Alles was goed. Op 4 weken hebben we dan de allereerste inwendige echo gehad. (Tot dan hebben we in spanning geleefd omdat we niet wisten of het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap ging zijn.) 

Op de inwendige echo bleek dat het op de goede plaats zat! Mijn lekker warme baarmoeder! Ooh wat waren we blij! Toen bleek het dat het ook nog een eeneiige tweeling kon zijn. Dit kwamen we pas te weren op de 8 weken echo. 

Tot die tijd waren we deels aan het stressen hoe we dat voor elkaar zouden krijgen. 2 kindjes in 1 klap? ...

Op de echo van 8 weken (waar we in volle spanning naar toeleefde) bleek maar 1 kindje te zitten! 

Hoeraaaaaa!! Wij zijn echt zwanger!!! 

Uiteindelijk ben ik na 3 maanden moeten stoppen met werken omv mijn heupdysplasie. Dit veroorzaakte dus bekkeninstabilisatie. Nog mensen met deze ervaring? 

Dit betekende dus extra genieten van mijn kleine spruit - wat een jongen bleek te zijn. !!!