"Jij word de vader van mijn kinderen "

"Hè ik zie een eitje van 15 mm!" van vreugde wil ik opspringen even vergetende dat ik uiteraard een vaginale echo onderga op dit moment. Ik voel  opluchting bij mijn man, eindelijk daar waar we zo op gehoopt hadden, dat alles goed zou zijn.

Ik ben nu ruim 5 jaar samen met mijn man, waarvan 2 jaar getrouwd. Onze kinderwens ontstond al vrij snel toen wij elkaar leerden kennen.Om nu direct aan kinderen te beginnen, dat ging toch iets te ver we kenden elkaar nog maar net, de vonken sloegen over onze liefde was intens, ik wist meteen dit moet de vader van mijn kinderen worden en dat gevoel was wederzijds. Voordat ik mijn man leerde kennen, wilde ik eigenlijk helemaal geen kinderen dus het was best iets magisch dat ik al zo snel HEM als de vader van mijn kinderen wou.

Vanaf het moment dat wij ons huis kochten na een jaar samen te hebben gewoond, wilden wij beginnen aan zwanger worden.Helaas gooide een depressie & eetstoornis  roet in het eten..Ik ging eerst in therapie.

Vlak voor onze trouwdag had ik na intiem te zijn geweest regelmatig last van bloedverlies en buikpijn. Na een bezoekje aan de huisarts met een uitstrijkje, bleek ik toch PAP 3a te hebben en werd ik doorverwezen naar de gynaecoloog. Mijn wereld stond wel even op de kop hoor! een bruiloft op komst en pap 3a en ik ben nog zo jong, hoe snel zijn de cellen gegroeid? zou het nu al kanker zijn? Bij de gynaecoloog werd opnieuw een uitstrijkje gemaakt voor het HPV virus en werden de slechte cellen weggebrand onder verdoving.

Elk half jaar kom ik nu voor controle en tot nu toe heb ik telkens pap 2 en dat is harstikke fijn! We besloten dus om mijn spiraal te laten verwijderen en er voor te gaan! Dit was na onze bruiloft op 7-7-17 maar ik werd heel erg onregelmatig ongesteld, ik kon er geen peil op trekken, dan was mijn cyclus 32 dagen dan 44 dagen dan 56 dagen, ook ovulatietesten kleurden niet op, we dachten we geven het sowieso eerst een half jaar, we hebben een bewogen tijd achter de rug het ligt vast daar aan. 

Maar het vrat aan me, ik werd er erg gestrest en onzeker van dat de ovulatie testen niet op kleurden en iedereen om mijn heen leek wel met bosjes kinderen te krijgen.. behalve wij.

Na ongeveer 7 manden ben ik eens naar de huisarts gegaan, waarop werd aangegeven eerst maar eens een jaar proberen dan zien we verder.Uiteraard ging ik op google uitzoeken wat het kon zijn en las ik het ene na het andere “horror" verhaal.

Na een jaar kwam mijn cyclus opeens drie maanden lang op 32 dagen, dus er zat schot in de zaak ( dachten we) want daarna werd het gewoon weer lekker een rommeltje zo als het al een jaar geweest was.Ik voelde alsof ik gefaald had, bang dat onze grootste wens die we al hadden vanaf het moment dat we elkaar net kenden, niet uit zo kunnen komen maakte mij gek, zou ik misschien mijn man kwijtraken? Mijn man probeerde mij zoveel mogelijk gerust te stellen, het zou allemaal goed komen, hij hield van mij no matter what. en van verlaten was geen sprake, dan geen kinderen was zijn mening, ik houd mega veel van jou.

Dit opschrijvende maakt mij zo weer een emotioneel wrak, wat een fijne man heb ik toch.

Na een jaar, ben ik weer terug gegaan naar de huisarts ditmaal bij een waarnemend huisarts een man, waarvan ik dacht die zijn nog meer terughoudend dan een vrouw, iets met vooroordelen? waarop hij direct kenbaar maakte dat hij mij begreep dat het psychisch echt veel met mij deed en ik het gevoel had er aan onder door te gaan en het ging net zo goed met mij. Hij gaf aan dacht hij dacht aan PCOS, dus moest ik bloed prikken. De uitslag van het bloed was helemaal goed, niets aan de hand. Hij vond dat ik naar de fertiliteitskliniek mocht, als ik dat zou willen daar hebben we eerst samen even over nagedacht, wat komt er op ons af is dit echt nodig? ik ben zo jong, dit overkomt ons vast niet, ook gingen er bij mij al gedachten door mijn hoofd, wat zou mijn man denken van een zaaddonor? stel dat het aan hem zou liggen. We kregen een hele waslijst aan vragen die we samen hebben doorgenomen, ook onze ouders moesten we het vertellen, de verassing was er dus vanaf nu af, er stonden vragen in die we misschien niet zouden kunnen weten zonder dit aan onze ouders te hebben gevraagd.

Wat heel raar was, ik had natuurlijk prullenbakken vol met ovulatietesten en zwangerschap testen, teleurstelling op teleurstelling. En deze maand zat ik opeens op 58 dagen van de cyclus en ik was nog steeds niet ongesteld. De afspraak naderde bij de fertiliteitskliniek, toch nog even testen de ochtend voor de kliniek, nee weer geen zwangerschap helaas. 

Aangekomen in de kliniek, kregen wij een rondleiding en het voelde meteen goed, gehoord, warm, welkom. 

De gynaecologe was ook een fijne dokter, ze vroeg wat we allemaal al hadden geprobeerd, hoe de situatie eruit zag, enzovoorts. Waarop ik aangaf dat ik al een jaar geen alcohol meer dronk, geen koffie meer dronk, probeerde elke dag te bewegen en nog veel meer."Ik ga even kijken, neem maar plaats, je mag je van onderen uitkleden" .

Trillend trok ik mijn kleren uit, vreselijk zenuwachtig voor wat ze misschien zou kunnen ontdekken en uiteraard is deze stoel geen pretje. Je doet het niet voor je plezier.Alles zag er goed uit, ik maakte alleen iets meer eitjes aan dan de gemiddelde vrouw.Maar echt de diagnose PCOS kon ze ook niet geven, "PCOS light" grapte ze. "Maar wacht eens, ik zie een eitje even meten.. 15 mm riep ze!' waarop ze aangaf dat een eitje springt met  16 of 17 mm. Ik voelde een slaak van opluchting bij mijn man vandaan komen, ik kon wel janken. Mijn lichaam doet het!! Wat een gelukstreffer zeg! Waarop ik vroeg: dus eigenlijk moet we NU gemeenschap hebben? waarop de gynaecoloog vroeg "of we nog even konden wachten tot we thuis waren.." Bij thuiskomst riep ik meteen: WIJ laten dit eitje niet schieten! zo geschiede.. op onze trouwdag 7-7-19 2 jaar getrouwd, heb ik getest en...... IK WAS ZWANGER!!!!! 

Nu ben ik inmiddels 17 weken zwanger, en hebben wij over twee weken de 20 weken echo, waarop we ook komen te weten wat het geslacht zal zijn van onze kleine spruit 

Bij de nacontrole in de kliniek, gaf de gynaecologe aan dat ik geluk heb gehad, omdat ik "PCOS light" heb, zou ik niet direct in een traject terecht zijn gekomen maar zou ik dus nog even door moeten proberen. Voorheen maakte ze bij vrouwen die dit ook hebben regelmatig echo's om te zien hoever het eitje al gegroeid was om zo het perfecte moment  te creëren voor de conceptie. Dit werd echter veel te duur en ze waren hier dus recent mee gestopt.  Er heeft een engeltje op mijn schouder gezeten, zo voelt het!!!Alles is tot nu toe op veel kwaaltjes na, goed gegaan.

 Wij zijn intens gelukkig onze droom is uitgekomen!