Jeej! De rode vlag mag weer uit!

Eindelijk ben ik weer ongesteld geworden. Ik had al een keer eerder een blog geschreven over dat het zo lang uitbleef en dat dat voor mijn gevoel een eventuele volgende zwangerschap in de weg zou staan. Voor wie het nog lezen wil is hier de link:

nog steeds geen rode vlag

1,75 = 21 maanden = 91 weken = 640 dagen. Zo lang heeft mijn lichaam mij rust gegunt van de maandelijkse perikelen. En ik ben nog nooit zo blij geweest om bloed in mijn ondergoed te zien. Eindelijk laat mij lichaam weer weten dat het klaar is voor een volgende ronde. Eindelijk hoef ik niet meer elke maand 1 ( of 2 of 3 ) test te doen, omdat ik denk dat ik misschien zwanger ben. Als ik nu weer zwanger raak kan ik ook gewoon melden wanneer mijn laatste cyclus was. Ik hoef nu niet meer bang te zijn, dat ik al die tijd ondanks de negatieve testen toch zwanger was en ik ineens zou moeten bevallen, terwijl ik niet wist dat ik dan zwanger was. Dit is toch zeker wel een paar keer door mijn hoofd gegaan, want ik zou echt niet de enige zijn geweest die dat zou meemaken. Ook was ik bij het eerste teken van bloed dit keer best bang dat het misschien een miskraam kon zijn, omdat ik al een tijdje met best erge pijnen in mijn buik loop. Het voelt en ziet er gewoon uit als een normale ongesteldheid. Helaas weet ik het verschil tussen een miskraam en hoe het normaal hoort te zijn. Maar gelukkig is mijn lichaam weer ' normaal'. De pijnen die ik had en heb, kwamen eerst door een blaas ontsteking. Toen mijn antibiotica kuur bijna afgelopen was kreeg ik ineens hevige krampen. Ik zei nog tegen mijn vriend dat het voelde alsof ik ongesteld moest worden. Maar ik stond er toen nog niet bij stil dat dat ook echt kon gebeuren. Dus wel! Dat verklaard eigenlijk best een hoop. Ik was weer lekker overemotioneel en chagrijnig, moe, lusteloos en had buikpuin. Die buikpijn heb ik nog steeds. Eerlijk gezegd was ik een klein beetje vergeten hoeveel pijn het kon doen, maar het lijkt ook alsof het nu meer pijn doet dan voordat ik zwanger was... Hetmaakt toch wel een hele hoop goed dat ik weet dat het door de ongesteldheid komt, waardoor ik toch wel ietsje minder last heb van mijn humeur. Wel voel ik me ineens heel vies. Ik weet het, het hoort erbij, maar ik neem nu veel en veel langer de tijd om 'even' te douchen.

Hoe zal het nou na deze eerste keer worden? Zal ik over een maand weer gewoon ongesteld worden, of blijft het eerst nog onregelmatig? Het is best lang gelden dus het kan maar zo zijn dat het toch nog even de tijd nodig heeft om weer helemaal goed op gang te komen. Hoe dan ook, voor mij is dit wel het startsein om nog harder te gaan 'klussen' voor een broertje of zusje voor ons zoontje. Ik denk ook wel dat als het volgende maand niet rond de 20 weer komt ik toch gelijk weer naar een test grijp. Ik heb er nog wel een paar liggen ;) Ik blijf het wel een gek idee vinden dat ikier zo naar uit heb gekeken. In mijn pubertijd zag ik ongesteld zijn echt als een last. Ik slikte dan ook regelmatig de pil door totdat het er gewoon doorheen brak. En ondanks de ongemakken die ik nu weer ervaren mag, ben ik blij genoeg om het toch lichtelijk te gaan vieren. Dus zometeen als ik boodschappen ga doen, zal ik naast het inslaan van maandverband en tampons ook een lekker stukje taart meenemen. Op naar mijn volgende zwangerschap!

Sorry dames, dit is niet de meest smakelijke blog die ik ooit heb geschreven, maar ook dit soort dingen horen bij het mama zijn ;)