Je had 2 jaar moeten worden vandaag..

Na de uitslagen van de vruchtwaterpunctie dacht ik alles op een rijtje te hebben, veel gelezen over trisomie 13 en veel gepraat over wat nu wel of niet het beste is voor mijzelf, maar ook voor het gezin, vooral voor mijn gezin. Nadat wij oud en nieuw hebben “gevierd” gingen wij 2 januari terug naar het ziekenhuis, waar ik vol vertrouwen en volle moed heen ging. Maar toen stortte ik opeens helemaal in.. Van verdrietig, van hormonen en emoties, van angst, van twijfel, heel veel twijfel….

“Samen liepen we naar de lift”

Wij kregen een gesprek met de klinisch geneticus, die ons meer informatie gaf over de chromosoom afwijking trisomie 13. De arts was een lieve en begripvolle vrouw, gaf duidelijk uitleg en kon vragen goed beantwoorden. Ik was weer wat stil en probeerde alle informatie zo goed mogelijk op te slaan, mijn vriend had veel vragen en neigde erg naar afbreken van de zwangerschap. Hij vond dit het beste voor ons gezin en voor mij, uit goede bedoelingen dacht hij veel voor mij, maar overlegde weinig. Na een uur liepen wij het kamertje bij de klinisch geneticus weer uit en liepen wij richting de liften om naar de afdeling gynaecologie te gaan voor het volgende gesprek. In de lift hield ik het niet meer en vroeg aan mij vriend of hij niet voor mij wilde denken en praten, hij bedoelde dit totaal niet zo en dacht dat ik het zelfde over de situatie dacht als hij en hij wilde mijn beschermen omdat hij zag dat ik gebroken en op was. Hoe kon het ook anders, hij kon ook niet beter weten, want ik zei niks of praatte met alle winden mee, eigen schuld dikke bult dus.

“Wat wil ik nu eigenlijk zelf?”

Ik wist ook helemaal niet wat ik voelde, ik kreeg ook zoveel informatie en deze informatie was alleen maar negatief, terwijl ik hartstikke zwanger al deze informatie moest verwerken en door allerlei hormonen dit helemaal niet lukte. Ik dacht alleen maar: “mijn kleine meisje moet veilig bij mij blijven”, “ik wil haar niet kwijt”, “ik wil zwanger blijven”, “ik wil haar blijven voelen”, “ze kunnen toch wel iets doen, een paar operaties, veel liefde, een klein beetje geluk en dit kindje met trisomie 13 kan gewoon leven met een kleine handicap, maar dat geeft toch helemaal niet”?

Met al deze gedachte ging ik dan in de wachtkamer zitten bij de gynaecoloog, tussen alle zwangere vrouwen, ze wrijven over hun buik, de een keek gelukkig, de ander ietwat nerveus. Wij mochten voor, want zei de receptioniste “u hoeft niet zo lang in de wachtkamer te zitten, want dat is niet heel fijn voor u in deze situatie”. Wij waren dus tussen al die jonge aanstaande ouders de minst gelukkige van die dag en mochten dus voor.

Eenmaal bij de gynaecoloog krijgen wij de vraag hoe het ging en of er nog vragen waren. Mijn eerste vraag was hoe het zat met het afbreken van de zwangerschap en of dit moet voor de 24 weken? Hier kreeg ik netjes antwoord op en kregen wij de volgende vraag: “u wilt de zwangerschap dus afbreken?”. Ik keek mijn vriend aan, maar hij zei niks. De gynaecoloog keek mij aan en ik zei ook niks. Na enige tijd zei ik “Ja, want dit is beter voor ons gezin en het is toch juridisch wel beter om zo snel mogelijk hierover te beslissen, anders zit je met die 24 weken grens enzo, lastig hoor?!”. De arts zei “Nee ik vraag wat wilt u? Niet wat uw gezin wilt of wat beter is voor ons”…. En toen brak ik dus, ik stortte helemaal in en kon alleen maar huilen, snikken, net een klein kind inclusief snottenbellen en al. Wat wilde ik eigenlijk? Ik wilde dit alles helemaal niet, ik wilde mijn meisje bij mij houden!!

“De keus is gemaakt en is onomkeerbaar”

De arts vond dat ik op deze manier geen beslissing kon nemen en wilde mij niet eind van de week terug zien, nee zij wilde mij pas over een week terug zien. Na een gesprek met een verpleegkundige ben ik met een map vol informatie naar huis gegaan, ik heb veel gelezen, nagedacht, gesprekken gehad en weer veel gehuild en getwijfeld. Uiteindelijk hebben wij de keus gemaakt eerder te gaan bevallen. Of ik volledig achter deze keus sta weet ik nog steeds niet, maar de keus heb ik door/met meerdere factoren wel gemaakt en is onomkeerbaar. Deze keuze maakte ik met name na dat ik informatie kreeg over hoe onze dochter het had in mijn buik, en dit was niet goed, zij had namelijk spasme en epilepsie, dit betekende dat ze dus ook niet meer veilig was in mijn buik en dit kon ik niet doorzetten als moeder die haar kindje lief heeft.

Ons meisje werd 18 januari 2018 geboren en haar geboorte werd gelijk een afscheid. Zo klein en mooi! Lief en zacht!

Stukjes tekst uit gedichten die ik schreef:

Voor de keuze:

‘Jou schopjes, koprolletjes en liefde zal ik nooit vergeten! Jou ziel zal altijd bij mij zijn, als je mama nodig heb, roep mij dan, dan geef ik jou een knuffel en zullen wij samen al dat moois opnieuw beleven’

Na keuze:

‘Ik sta ik het bos, de vogeltjes fluiten, de wind hoor ik door de bomen, maar ik, ik ben stil.

Ik loop in de winkel, de mensen praten, de cassiere lacht, maar ik, ik ben stil.

Ik lig in bed, de wekkerradio gaat, iedereen ontwaakt, maar ik, ik ben stil…

Zo stil om aan jou te kunnen denken’

*Ik heb in de tussentijd van het gesprek met de gynaecoloog en de bevalling in veel uitgezocht en geregeld. Heb vele instanties en websites geraadpleegd. Ik zal hier nog blogs over schrijven, over het regelen van een crematie van een baby van 23 weekjes, over de watermethode, baby kistjes, dekentjes, nazorg van de verloskundige, kraamzorg, stichting still etc. Als je hier al vragen over hebt omdat je in gelijke situatie zit? Neem dan contact met mij op en ik zal je proberen zo goed mogelijk te helpen.