IVF hell...en de artsen zagen het niet!!!

In mijn vorige blog vertelde ik over de miskramen en teleurstellingen, de onverklaarbare onvruchtbaarheid en de hoop dat na 7x IUI dan IVF wel zou gaan lukken.

Dus zo begonnen we vol goede moed aan IVF in het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven, we konden kiezen tussen Eindhoven en Maastricht, ongeveer even ver rijden, maar we kozen Brabant omdat we daar beide vandaan komen en Dave daar ook vaak aan het werk was. Dus dat zou dan makkelijker zijn met de afspraken, achteraf zouden we daar enorm spijt van krijgen...

Na wat infomatie avonden en gesprekken, wat ons allemaal veel te lang duurde, een half jaar ongeveer, kreeg ik dan eindelijk een lijstje met medicaties en een schema wanneer ik welke hormonen moest spuiten en hoe lang, hoeveel enz.. Met een tas vol spuiten, dozen medicaties en instructies kwam ik thuis. Eerst moest ik een aantal weken Decapeptyl spuiten, een hormoon dat je eigen hormoonhuishouding plat legt, je komt in een soort van kunstmatige overgang...nou dat heb ik geweten, op dat hormoon spuiten kijk ik met de meeste gruwel terug. Wat een onuitstaanbare hoofdpijn kreeg ik daarvan, ook het inspuiten deed het meest pijn. Ik wist natuurlijk al wat van het spuiten, maar toch blijft die eerste spuit altijd vreemd en een beetje eng, het voelt toch onnatuurlijk om jezelf te prikken met een naald. Toen na een aantal weken kon ik eindelijk beginnen met de Gonal-F, het hormoon die de eitjes moet laten groeien. Ik kreeg de standaard dosering en dan kijken ze na een weekje hoeveel eitjes er vormen. Te weinig dan word het verhoogd, teveel dan word het verlaagd. Het ideale is rond de 10-15 eitjes, zodat ze bij de punctie een mooie hoeveelheid weg kunnen halen. Bij mijn controle zat ik al aan een mooie hoeveelheid, ik bleef doorspuiten en zocht elke avond naar een ander plekje rond mijn navel zodat ik niet in de blauwe plekken die er al zaten hoefde te spuiten...soms raakte ik een bloedvaatje en dan had ik helemaal een mega plek op mijn buik... op een gegeven moment deden mijn spijkerbroeken gewoon pijn. Maar ach, niet zeuren toch, we wilden dit graag en hadden er alles voor over. Helaas begon mijn humeur en de hoofdpijn van de hormonen wel de overhand te nemen, daarnaast nog de spanningen, want het hakt er behoorlijk in die stress.

De volgende controle bleek ik al zoveel eitjes te hebben maar nog niet helemaal de juiste grootte, gemiddeld moeten ze 18 mm of groter zijn, dat de medicatie iets verlaagd werd. Boven de 25 eitjes mag je niet hebben, dan word de IVF afgeblazen, overstimulatie is dan een groot risico, hierbij komt er vocht in debuikholte en hou je dus vocht vast, je komt aan en je bloed word dikker, dat is gevaarlijk voor de doorstroming van je organen.

Ik moest na 2 dagen terugkomen en waarschijnlijk mocht ik dan de pregnyl spuit erbij gaan zetten voor de extra rijping van de eitjes en dan 2 dagen later de punctie.

Ondertussen liep ik krom van de pijn in mijn liezen, ik had 20-24 eitjes en die lagen gemiddeld rond de 17 mm... auwww... ik voelde me alles behalve fijn.. En keek uit naar de punctie, terwijl ik er net zoveel tegenop zag. Ondertussen wist ik dat ze met een naald via de vaginawand naar je eierstokken om de rijpe eicellen aan te prikken. En ook dat dit niet onder narcose gebeurde, maar in het Catharina ziekenhuis geven ze slechts standaard een Oxazepam voor rustig te blijven, een 1000 mg paracetamol en een Naproxen, een uur van tevoren.

Op de dag van de punctie was het nog spannend, ik had zoveel eitjes, hopelijk werd het niet afgeblazen. Maar gelukkig ging het door en ik ging vol zenuwen op de stoel liggen. Daarna... en ik ben echt niet kleinzerig, heb ik toch echt wel een paar traantjes gelaten, wat een onnodige pijn vond ik dat zeg. En het duurde ook nog zo lang omdat ik zoveel eitjes had. Vroeg me op dat moment heel erg af waar ik aan begonnen was! En waarom ze in vredesnaam zo weinig pijnstilling geven, want dit ging ik de volgende keer zo niet meer doen, als er een volgende keer moest komen! Na de behandeling moesten we wachten en kregen we uiteindelijk te horen dat er 23 eitjes "geoogst" waren. Nou dat maakte dan die helse pijn nog een beetje goed zeg...spannend... de komende dagen afwachten hoeveel embryo's er in het lab zouden ontstaan. Dave had die ochtend zijn zwemmertjes in moeten leveren en dat was gelukkig goed genoeg voor de procedure. Pff nu naar huis en een paar dagen rust nemen, ik was een groot risico voor overstimulatie vanwege de hoeveelheid eitjes.. Thuis ben ik met nog 2 paracetamol op de bank gaan liggen en voelde me echt zwaar belabberd.

Na een paar dagen was ik nog steeds beroerd en had pijn, was een kilo aangekomen in die dagen, maar alles was toch nog net goed genoeg voor een terugplaatsing van 1 redelijke embryo. Van de 23 eitjes, hadden zich slechts 7 embryo's gevormd die goed genoeg waren om te bewaren of om teruggeplaatst te worden. Er werd dus 1 redelijke embryo teruggeplaatst en ik moest nog steeds rustig aan doen. De volgende dag was ik duizelig en niet lekker, mijn buik was ontzettend opgezet en ik besloot op de weegschaal te gaan staan omdat ze me gewaarschuwd hadden, dat zodra ik nog meer aan kwam (minstens 1,5 kilo) dat ik dan contact op moest nemen. Ik woog op dat moment 56 kilo, maar de weegschaal besloot dat ik bijna 58 kilo moest wegen... he? Nee he dacht ik nog.. het zal ook eens meezitten.. En dus het ziekenhuis gebelt en we moesten meteen langskomen, meteen bloedprikken, en weer wachten, een echo maken, en weer wachten.. Uiteindelijk kwamen ze me zeggen dat er al een bed klaar stond voor me en dat ik meteen opgenomen zou worden. He? Dacht ik weer.... en Savannah dan? Die moet naar school en Dave moet werken.. hoe moeten we dat doen en hoe lang gaat deze onzin duren?

Ondertussen voelde ik me steeds beroerder worden, moest ik juist heel veel meer gaan drinken omdat mijn bloed steeds dikker werd en mijn eierstokken vocht lekten naar mijn buikholte. De dag erna kreeg ik haast geen lucht meer, en helse pijn op mijn ribben, ik dacht serieus dat ik doodging..ze moesten met spoed bloed hebben en dat werd vanuit mijn pols geprikt rechstreeks vanuit de hoofdslagader..potver wat deed dat pijn! Maar ik lag toch al te creperen, dus op dat moment verkeerde ik in een roes. In een rolstoel werd ik met spoed naar de rontgen gebracht omdat ze een foto van mijn longen moesten maken, ze waren bang dat het vocht in mijn longen zat of tegen mijn longen aandrukte. Ondertussen dacht ik ineens aan het embryo'tje wat ze een dag of 4 eerder terug geplaatst hadden, wat als het genesteld is...een rontgenfoto is toch slecht dan?? Ik werd ineens panisch en huilde dat ik het mogelijke kindje geen pijn wilde doen. De verpleegster maakte mij duidelijk dat als ik iets ernstigs mankeerde, het kindje zowiezo meer schade op zou lopen. En dat mijn veiligheid prioriteit nummer 1 was. Hmmzz...okay dat begreep ik wel, maar toch voelde het alsof ik mijn mogelijke kindje pijn deed..

Achteraf bleek gelukkig dat het vocht op mijn longen en ribben drukte, maar niet in mijn longen zat. Langzaam aan met veel drinken, plaste ik steeds iets meer. Eerst ging er veel meer in dan eruit....ik moest fijn in een pot plassen en opschrijven wat ik dronk pff.. Bijna 2 weken! Ernstige overstimulatie stond er in mijn medisch dossier. De laatste dagen in het ziekenhuis was ik nog zwak, maar ik kon gelukkig wel weer alleen douchen, heerlijk! Maar gadver wat stinken die handdoeken naar azijn blehh... ging zowat over mijn nek ervan. En wat ziet mijn huid er mooi glad uit, ik voelde me wel goed verder. Toen ik thuiskwam mocht ik ook al bijna testen, nog niet meteen, maar ik deed het toch. Had geen zin om nog 3 dagen te wachten. Vond 18 dagen wel erg lang. Bij IUI was het nog sneller. Niet verwacht dat ik zwanger zou zijn, na alle ellende in het ziekenhuis, had me nog nooit zo beroerd gevoeld dan de afgelopen 2 weken. Maar tot onze grote verbazing was de test positief!! Dus vandaar die nare azijnlucht waarvan ik over mijn nek ging!

Heb ik het dan toch allemaal niet voor niks gedaan? De vreugde kwam om de hoek kijken, en meteen vergaten we de 2 weken, ik de 2 weken pijn en ellende en Dave de 2 slapeloze weken waarin hij de nachten werkte, om overdag Savannah op te kunnen vangen samen met mijn ouders en bij mij te kunnen zijn. Wat waren we blij zeg!!

Met 6 weken zou ik in het ziekenhuis een echo krijgen en ook mijn overstimulatie werd nog in de gaten gehouden. Ondertussen waren we ook wel weer bang dat het misschien fout zou gaan, met 5 weken voelde ik me erg beroerd en besloten we naar de eerste hulp in Eindhoven te gaan om mijn bloed te laten checken en een echo te laten maken. Bloed werd geprikt, duurde 1,5 a 2 uur voordat de uitslagen er waren. Ondertussen kwam er eindelijk iemand een echo maken. Zoeken...zoeken... niks te zien in de baarmoeder...een heeeeeel klein zwart plekje.. Misschien is het nog net te vroeg zei ze nog, even wachten op je bloeduitslagen.. "Neeeee gadver niet weer": zei ik tegen Dave, "het MOET gewoon goed zijn nu hoor...." Dave zei niks, die keek me alleen aan met een blik in zijn ogen die eigenlijk al meer dan genoeg zei... Uiteindelijk kwam er dan iemand, en vertelde dat het HCG (zwangerschapshormoon) in mijn bloed erg laag was, hun conclusie: een miskraam weer of een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Maar waarschijnlijk miskraam omdat ze wel iets op de echo zagen. Afwachten dus en over een paar dagen nog een keer prikken en echo....

En dan sta je weer buiten.... allebei weer verslagen en te verdrietig om iets te zeggen tegen elkaar... Weer was het geluk van korte duur..

De week erna kwam er geen miskraam, op echo zagen ze niet veel en mijn HCG was ietsje gestegen, maar het zat dus duidelijk echt niet goed en we besloten na een gesprek met de arts om een curretage te laten doen... het deed me veel pijn om het langer te laten zitten en maar te wachten op een miskraam en het leek ook niet vanuit zichzelf te komen. Met 8 weken zwangerschap en nog een echocontrole va tevoren, kreeg ik goedkeuring van de echoscopiste om de curretage door te laten gaan, een uur later lag ik op de OK. Ik had die week ervoor met mijn eigen gyneacoloog uit Roermond afgesproken dat we het weefsel van de miskraam na wilden laten kijken, omdat het immers de 4e miskraam zou zijn en het weefsel misschien meer duidelijkheid zou geven over de oorzaak dat het steeds fout gaat. Op de OK zei ik dit nogmaals tegen de gyneacologe die de curretage zou gaan doen. Zij wilden dit niet doen! Ik werd boos en stond erop dat het naar de patholoog zou gaan, omdat we dit zo met mijn eigen arts besproken hadden. Na wat discussie stemde ze dan gelukkig in en beloofde dat het weefsel nageken zou worden. Toen brachten ze mij in slaap en werd ik een paar uur later wakker met een rotgevol...weer dat zelfde gevoel alsof ik mijn eigen kindje pijn gedaan had.. ik was erg verdrietig.. 2 dagen later nam Dave, mij en Savannah mee even weg naar Landal een paar daagjes, heerlijk een huisje. Ik slikte ondertussen nog 3 x daags 400 mg Ibuprofen, want had nog erg veel pijn en voelde me misselijk en beroerd...zou toch onderhand beter moeten worden? De 2e dag daar zakte ik zelfs in elkaar van de buikpijn, wat is dat toch? En ik nam een extra pijnstiller. De volgende dag gingen we naar huis, en Dave moest de dag erna gewoon weer werken. Ik bleef maar pijn houden, en Dave belde me op vanuit zijn werk: "je moet meteen Eindhoven terugbellen". He hoezo? "Ja ik weet niet precies" zei hij, "maar het heeft spoed".

Ik belde mijn behandeld gyneacoloog uit Eindhoven op, en hij vertelde me dat de patholoog het weefsel onderzocht had...en dat er geen zwangerschapsweefsel aangetroffen was... Dat ik dus nog steeds zwanger was, maar het ergens anders zat, dus buitenbaarmoederlijk.. Dat ik meteen terug moest komen voor onderzoek... WAT??? Jullie hebben toch echo's gemaakt?? Ik moest jullie zowat dwingen om onderzoek naar het weefsel te doen? Ik ben nog zwanger en het kindje is dus ergens aan het groeien waar het niet kan groeien? ......................

Vol ongeloof en verdriet en kwaadheid....weer terug naar dat KLOTE ziekenhuis! Wat een eikels!! Als ik niet op dat onderzoek gestaan had, hadde ze me gewoon zo rond laten lopen. Wat was ik teneergeslagen en bang, bang dat het kindje wat ik niet kon laten groeien mij misschien nog meer pijn zou gaan doen, maar tegelijk net zo bang dat ik een kindje wat misschien gewoon had gegroeid tot een klein baby'tje, weg zou moeten laten halen zodat het mij niet zou doodmaken uiteindelijk...