In alle eerlijkheid...

En toen was het alweer mei. Weer een maandje dichter bij de geboorte van onze tweede dochter.

Ik wil eigenlijk eens open en eerlijk zijn. Want als ik dit uitspreek, reageren mensen altijd van: "Oh ik snap zó wat je nu bedoelt. Maar het komt goed".  En ja, het komt ook goed dat weet ik zeker, maar goed.

Een kindje krijgen was sowieso onze grootste wens. Toen wij zwanger wilden worden, ging dat helaas niet vanzelf. Hier schreef ik eerder ook een blog over mocht je willen weten hoe en wat.

Maar goed, dat ging dus niet vanzelf. En toen wij eenmaal zwanger waren, waren we door het dolle heen natuurlijk. En de liefde die wij voor Yentl voelen, vanaf het moment dat zij ter wereld kwam is echt heel intens. Andere mama's vertelden natuurlijk voorheen wel dat de liefde voor je kind onvoorwaardelijk is. En ja, dat is zo... meer dan dat zelfs denk ik. Een gevoel dat gewoon niet te beschrijven is. Heel puur, en heel heeeeel intens. 

Natuurlijk dachten wij al een poosje over een tweede kindje na. Want we waren bang dat het weer een langdurig traject zou worden. En begrijp me niet verkeerd, we zaten absoluut niet op een schopstoel. Want we genieten onwijs van het leven met onze dochter. Maar, ooit wilde wij toch wel een broertje of zusje voor haar. Waarom? Omdat ik zelf ook twee broer(tjes) heb een tweeling van nu bijna 26 jaar. En dat voelt meer dan een verrijking. Wij hebben een sterke band, en dat is eigenlijk altijd zo al wel geweest. Nu ik zelf mama ben, en zij dus de oompies zijn van haar is het op een andere manier nog meer genieten van ze. En Ricardo heeft zelf ook een broer. En dat is toch super mooi, dat willen wij ook voor Yentl.

Maar, daar is de máár. Ik vind het ook heel spannend. Nou ja, eigenlijk voor dat ik wist dat ik zwanger was had ik er eigenlijk erg veel moeite mee. Met de gedachte alleen al. Het idee dat Yentl straks de tijd met papa en mama moet delen. Of haar speelgoed moet delen met haar broertje of zusje. Kan ik nog wel van een ander kindje houden? De liefde voor Yentl is al zo zo groot en veel en intens. Dadelijk hou ik niet genoeg van een tweede kindje. Of dadelijk gaat Yentl mij soort van afstoten, omdat ik ook liefde geef aan haar broertje of zusje. Zo is hoe ik echt heel veel en heel vaak heb gedacht. Moeten we het wel proberen? Moeten we het niet uitstellen tot Yentl gewoon een paar jaar ouder is? En geloof mij, hier zijn heel wat tranen verloren gegaan hoor...

Gek toch eigenlijk hé ? Je bent zo gek op je kind, maar maakt je druk om iets wat nog helemaal niet is. Toen ik uiteindelijk eind vorig jaar erachter kwam dat wij geheel spontaan zonder alle medische hulp opnieuw in verwachting waren, was ik meer dan blij. Echt, ik dacht bij al wat hier boven staat geen moment na. En nu, ben ik 30 weken zwanger en zijn de gedachten natuurlijk heus wel meerdere keren door mijn hoofd gaan spoken. Wat als.. Kunnen wij dit wel. 

De overgang van een 1e naar een 2e kindje lijkt me ergens ook wel erg pittig. Wij hebben met Yentl enorme mazzel, want zij is echt het aller makkelijkste kind ever. En daar is niks over gelogen. Het kan alleen maar 'tegen vallen'. Dan voel ik weer mijn hele buik alle kanten op schommelen, en kijk ik het kamertje in van ons tweede kindje. Dan loopt eigenlijk mijn hart alleen maar over van liefde. Want ja, je kan wel steeds beren op de weg zelf maken en zien. Maar we schieten er natuurlijk niets mee op. Het moment dat ik wist dat ik zwanger was, toen voelde ik al de liefde. En als ik zie hoe Yentl ermee bezig is, op een zeer goede manier denk ik alleen maar; ahg, jij gaat de aller liefste zus ever worden. En natuurlijk kan ze zich even gaan verzetten, hallo er komt een heel nieuw leventje straks bij. En ja ze moet delen, maar daardoor is de liefde voor haar én haar zusje niet minder. Alle vertrouwen in ons, 1 team mijn team. En straks zijn wij een gezin van 4. Wat een rijkdom!! Weg met die onzekere gedachten in mijn hoofd. Voor nu, lekker genieten van ons gezinnetje van 3 voor we straks even alles om moeten gooien voor nummer 4. Twee zusjes jongens, wat een gezegd mens. 

Hebben jullie ooit zulke gedachtes gehad? Of iets wat erop leek?