In 1 woord... sprakeloos

Mijn allereerste blog hier op mamaplaats. Eigenlijk, mijn eerste blog ooit (afgezien van een reisdagboek wat ik heb bijgehouden). Ik zie bij nader inzien dat hij wat lang geworden is... mijn excuus. 

Daar ging ik dan, vorig jaar, nooit heel ver weg geweest. Voor mijn studie 5 maanden naar het buitenland. Paar maanden stage en paar maanden reizen. Heel spannend, veel tranen, veel zenuwen, geen idee wat ik moest gaan verwachten. Een backpack gevuld met alles, natuurlijk veel te vol. Ik ben normaal het type: veel te grote Samsonite koffer, gevuld met broeken, jurkjes, truitjes, rokjes, heel veel schoenen, nog meer make-up, sieraden stijltang, föhn en het liefst ook nog een krultang. Die haar koffer 2, 3 en soms wel 4x op de weegschaal moet zetten om te kijken of ik alsjeblieft onder het maximum gewicht zit.. 

Jullie kunnen je dus voorstellen dat alleen die backpack mij al redelijk wat zorgen heeft bezorgd: 5 maanden weg, zonder veel schoenen, zonder stijltang, zonder veel kleren en dan nog 5 maanden weg. Als kers op de taart moesten daar ook nog allemaal studiebenodigdheden in en een backpack draag je op je rug. Dus zeg maar dag tegen de 23 kg maximaal gewicht, zo weinig mogelijk. Ik heb een paar zeer ervaren reizigers in de familie met het advies proberen rond de 15kg te blijven. Dit is mij uiteraard niet gelukt, hij was alsnog iets te zwaar merkte ik met reizen maar hey! voor alles geldt: de eerste keer kom je erachter was je de tweede keer anders moet doen. 

Beetje afgedwaald, maar daar ging ik, op naar midden-Amerika! Wauw! Wat een geweldige tijd heb ik gehad, wat een mooi land, wat een mooie mensen!! Ik heb me nog nooit ergens zo thuis gevoeld als daar. Ik miste Nederland geen seconde (hooguit de boterhammen met kaas). Mijn moeder is mij ook nog halverwege op komen zoeken en samen zijn we nog een stuk gaan reizen. Daar ging voor mij de laatste helft in. Ik verdrong het aftellen en genoot zoveel mogelijk.

Jullie raden het al, heb hier ook de liefde van mijn leven ontmoet. Ik was letterlijk door cupido omver geschoten en zweefde boven de grond. Ik wist niet dat het zo zou voelen, maar het is echt zo. Zodra je hem ontmoet.. weet je gewoon: dit is hem. Meteen, vanaf een paar weken al. Alle mensen die altijd zeggen het heeft veel tijd nodig om elkaar te leren kennen.... ik wist het meteen. Hij woont helaas ver, ver van mij vandaan en we zagen er allebei dan ook heel erg tegenop om uit elkaar te gaan. Zo veel mogelijk samen doen, familie ontmoeten, samen genieten. Daar kwam dan toch echt het moment... het werd tijd om te gaan reizen en het afscheid was daar. Veel, heel veel tranen verder, in de bus, door naar de volgende bestemming. 

Allebei wisten we, we willen voor altijd bij elkaar blijven dus hadden het er ook al over gehad dat hij me op kwam zoeken in Nederland. Ik had nog wat dingen in Nederland te regelen alvorens hij kwam, ik wilde ook weten hoe echt het allemaal was wat ik voelde voor ik deze grote beslissing zou nemen. Echter het gemis en het verlangen bleef en in Nederland dan ook besloten dat hij kwam. Kort nadat ik terugkwam, kon ik weer terug naar Schiphol om hem op te halen! Wat een geluk en wat een heerlijk gevoel. Weer samen, mijn familie leren kennen, mijn land, mijn huis, mijn leven! 

Een heerlijke tijd hebben wij samen gehad. Ik zat in mijn afstuderen en was dus veel vrij omdat ik het zelf kon indelen waardoor we alle tijd voor elkaar hadden. Daar was dan weer het moment dat hij moest gaan.... vergeet ik nooit meer. Samen met mijn moeder naar Schiphol, wederom veel tranen, veel verdriet. Want wanneer gaan we elkaar weer zien? Een lange-afstandsrelatie is enorm moeilijk...

Door alle opwinding, verliefdheid helemaal niet aan mijn ongesteldheid gedacht. Ik ging die avond met een vriendin naar de stad om wat afleiding te zoeken. We hebben het erover en opeens zeg ik, volgens mij ben ik een paar dagen overtijd?? Ik ben altijd heel regelmatig ongesteld normaal. Maar ik heb het gevoel dat ik ieder moment ongesteld wordt dus ik denk dat het niets is. Mijn vriendin (onlangs bevallen): dat had ik precies hetzelfde! We gaan gewoon nu een test halen. Ok.. zo gezegd zo gedaan, ik dacht ik wil niet turen naar het streepje ik koop meteen de digitale. We gingen lekker uit eten en daarna in het restaurant op de toilet de test uitgevoerd. Je raadt het al.... een error! Heb ik weer dacht ik nog. Nu weet ik nog niks. 

Ok, we kopen gewoon een goedkope test met 2 erin en testen vanavond nog een keer. Dus thuis, op naar het toilet. Ik doe de test, wacht in spanning 5 minuten en zie 1 streep. Prima dacht ik nog, zie je wel, ik word gewoon ieder moment ongesteld... neem de test mee naar de slaapkamer om hem daar in de prullenbak te gooien. Ik haal hem eruit en ja hoor... 2 strepen (zie foto)! Maar dit was na de 5 minuten dus ik twijfelde nog. Inmiddels was het 23 uur en ik moest voorlopig niet meer naar het toilet. Ik dacht nog, de volgende doe ik morgen, dan weet ik het zeker. Dus in de ochtend, naar het toilet met de 2e test, ik voer hem uit en meteen 2 dikke strepen zichtbaar. Ja.. ik was zwanger.... 

Ik wist niet wat ik moest voelen... net mijn liefde op het vliegveld gezet, kom ik erachter dat ik zwanger ben, aan het afstuderen, allemaal behoorlijk ongepland. Ergens ook heel dankbaar dat het zo lukt, mijn grootste angst was altijd om geen kinderen te kunnen krijgen dus ik ben blij dat dat voor nu goed zit. Maar hoe ga ik dit doen?? Het is allemaal wel heel snel, hoe ga ik het aan iedereen vertellen, zoveel vragen, zoveel zorgen. Ben ik blij? Ben ik verdrietig? Wat voel ik? Geen idee..... dit gaat in ieder geval nog een heel avontuur worden alles bij elkaar. Ga ik het houden, ga ik het weghalen, past het wel in het plaatje. Het loopt niet zoals het boekje, maar, moet dat per definitie? Gebeuren niet de mooiste dingen in het leven als je druk bezig bent met andere plannen te maken?