Ik zie door de bomen het bos niet meer!

Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik heb een lijstje gemaakt van wat ik allemaal aan moet schaffen en ik word er echt heel gestrest van. Nou scheelt het dat ik een lijstje heb, dat maakt het wel wat makkelijker.

Maar er zijn nogal wat factoren die het net even iets gecompliceerder maken.

Zo is er ten eerste de factor dat ik arm ben. Ik ben student, alleenstaand. Ik heb het niet zo breed. Ik ben dus eigenlijk wel genoodzaakt om spullen te lenen.

Nou is dat op zich geen probleem, ik heb drie zussen die alle drie kinderen hebben. Ik heb dus in mijn lijstje een sterretje gezet achter alles wat ik van hun wil lenen. Of ik het ook daadwerkelijk mag gebruiken, is een tweede vraag. Dus afstrepen kan ik het nog niet. Vreselijk.

Zo is er ten tweede de factor dat wij, volgens mijn moeder, nog heel veel spullen op zolder hebben staan.

De spullen waarvan mijn ouders dus denken dat ze op zolder staan, hebben een bloemetje gekregen op het lijstje. Maar of ze er ook daadwerkelijk staan, is een tweede. En ze vinden het nog niet nodig om even die enge trap naar zolder te beklimmen om het even te bekijken.

Ik moet nog een kleine vier maanden, waar is dat nou weer voor nodig? Nou, voor de rust in mijn eigen hoofd bijvoorbeeld.

Dan is er als derde en laatste factor het feit dat de vader ook wil bijdragen. Prima natuurlijk, daar ben ik alleen maar blij mee. Maar wat? En hoe? Wanneer? Meneer heeft nog geen idee.

Ik heb hem het lijstje overhandigd en hij heeft achter een aantal dingen een hartje neergezet. Maar of het ook daadwerkelijk gaat gebeuren en op welke termijn dan, vraag ik me ten zeerste af. Dus ook die dingen kan ik NIET afstrepen.

Al met al heerst er op die manier aardige chaos in mijn hoofd. Terwijl ik best wel weet dat dat niet nodig is. Ik heb nog een kleine vier maanden, tijd zat om alles aan te schaffen.

"Doe maar rustig aan," zegt men. "Geniet er nou nog maar van," adviseren ze.

Nou, niet dus.