Ik zat tijdens mijn zwangerschap in een zorginstelling

In deze blog ga ik verder met mijn verhaal over mijn zwangerschap in een zorginstelling. Wil je nou weten hoe ik daar terecht ben gekomen, lees dan even mijn eerste blog.

Na die positieve test heb ik al snel mijn persoonlijk begeleider op de hoogte gesteld. Haar mening was duidelijk, ik kon het maar beter weg laten halen. Ik moest van haar gaan nadenken wat ik wilde m.b.t. de zwangerschap.  

Ik heb toen de "drie opties" op internet opgezocht, De zwangerschap afbreken, adoptie of het kindje houden. Maar als ik het kindje wilde dragen en er uiteindelijk voor zorgen dan moesten er een hoop dingen veranderen. Adoptie was voor mijn niet eens een discussie punt, ik kon niet mijn baby 9 maanden dragen en daarna weer afstaan. Ik had heel sterk het gevoel alsof ik moest nadenken over abortus. Omdat de zwangerschap ongepland was en mijn situatie niet ideaal was, sterker nog, mijn situatie kon niet slechter. Dus voor de vorm zocht ik was informatie op, ondertussen met mijn hand op mijn zwangere buik. Gevoelsmatig had ik de keuze allang gemaakt. Direct eigenlijk al toen ik op de trap zat met een positieve test in mijn handen. Voor dit kindje ga ik vechten! 

Het ongelukkige van deze hele situatie was dat mijn moeder op de dag dat ik mijn zwangerschapstest deed onderweg was naar Frankrijk. Ze zou 2 weken op vakantie gaan en ik wilde dit nieuws niet via de telefoon vertellen. Ik was bang dat ik haar vakantie zou verpesten of dat ze naar huis zou rijden. Dus ik besloot te wachten. Ik heb een sterke band met mijn moeder en heel eerlijk gezegd is zij de enige die echt onvoorwaardelijk van mij houd. Het niet met haar kunnen delen, mijn twijfels kunnen bespreken was ontzettend moeilijk. Dus na 3 dagen had ik toch besloten om haar te bellen. Toen het hoge woord eruit was, was ik zo ontzettend opgelucht. Mijn moeders reactie had niet beter gekund. "welke beslissing je ook maakt, ik sta achter je en zal je steunen" Waren haar woorden. Een dag later vertelde ik haar dat ik mijn keuze al had gemaakt, en dat ik dit kindje op de wereld ga zetten. Nog een dag later stuurde ze mij een appje met de tekst: "oma gaat even van de glijbaan" Ze voelde zich vanaf het begin al trotse oma en had vertrouwen in mij als moeder. 

Ik ging samen met een begeleider van de instelling naar de huisarts. Ik wilde duidelijkheid hebben over de termijn dat ik zwanger was. De huisarts stuurde me toen door naar het ziekenhuis voor de eerste echo. Gezien mijn verleden was het maken van een inwendige echo wel even moeilijk, maar al snel was daar een gezond vruchtje te zien. Ik was precies 6 weken zwanger. 

Er waren wel zorgen, ik slikte medicatie voor o.a. ADHD en ik had ondergewicht. Ik stond dus onder controle van het ziekenhuis. Ik heb direct aan gegeven dat ik wilde stoppen met mijn medicatie. Het ziekenhuis raadde dit ten strengste af. Het zou mij misschien instabiel maken. Ik had veel vragen over de eventuele bijwerkingen bij de baby, dus ik kreeg een verwijzing naar de kinderarts die gespecialiseerd was in ongeboren baby's en het slikken van medicatie. Hier kom ik later op terug.

Waar ik mezelf het eerder niet waard vond om te eten, en enkel nog wat flesjes sondevoeding dronk om in leven te blijven, gooide ik nu het roer drastisch om. Dit lichaam was geen fijn huisje voor mijn kindje. Ik ging weer eten, en de kilo's vlogen eraan. Ik had gelukkig totaal geen zwangerschapskwaaltjes dus misselijk was ik niet. 

Ik ben toen ik 9 weken zwanger was een weekendje met mijn moeder naar Amsterdam gegaan. Hier hebben we de eerste babyspullen gekocht. Ik ben op die mini vakantie mezelf weer gelukkig gaan voelen. Twee dagen later kreeg ik een bericht vanuit de manager van de zorginstelling. Ik moest samen met mijn moeder op gesprek komen. Ik wist dat dit een slecht gesprek ging worden en werd opgeven moment ook ziek van alle spanning. Hij wilde er niet omheen draaien en begon het gesprek met het nieuws dat mijn "zorgcontract" niet zou worden verlengt. Ik wist wat dit inhield, want ik was al vaker weggestuurd. Zodra de zorg stopt, stopt ook je huurcontract. Het was op dat moment September Ik zou tot 01 oktober de tijd krijgen om een nieuwe woonplek te zoeken. Lukte dat niet, dan kwam ik op straat terecht. Weer kreeg ik te horen dat ik te complex was. Begrijp me niet verkeerd, in deze instelling wilde ik mijn kind niet opvoeden, dit was absoluut geen geschrikte plek voor een baby'tje. Maar ik wist ook hoe moeilijk het was om aan een woning te komen, ik wilde niet op straat komen te staan!

Ik heb nog nooit zoveel stress gehad als toen. Ik voelde me daar schuldig over naar de baby toe en ik probeerde ook zo helder mogelijk te blijven. Ik leefde elke dag in angst. Mijn paniek aanvallen werden weer heftiger en ik begon moeite te krijgen met eten. Toch bleef ik mezelf elke dag dwingen om te eten, niet meer voor mezelf maar voor mijn kind. Ook begon ik weer met het beschadigen van mijn lichaam. Ik belde alle moeder/ kind huizen in Nederland af. Maar elke keer kreeg ik weer een "nee" te horen. Ik was te complex. 

De datum naderde, en met mij ging het toen psychisch echt niet goed. Gelukkig ging het wel enorm goed met het baby'tje in mijn buik. Mijn laatste licht puntje. Ik zocht contact met een cliënt ondersteuner en hij heeft ervoor gezorgd dat de datum werd verzet naar 01 november. Ik begon mezelf schuldig te voelen richting mijn buikbaby. Ik vond mezelf egoïstisch en wilde niets liever dan rust. voor haar! Want in die periode kreeg ik te horen dat ik zwanger was van een meisje. Ik zat kort even op een mooie, roze wolk. Ik kreeg een dochter!

De omstandigheden in de instelling waren ook ontzettend slecht. Het gebouw was slecht onderhouden en gevaarlijk. Er was overal waterschade, schimmel en er hingen elektriciteitsdraden los. Er waren soms geen boodschappen gehaald en alles stond onder water. We konden een tijden geen kleding wassen en maximaal 2 min douchen. Er waren bewoners die hun kamer niet goed schoon konden houden dus we kregen last van muizen en ratten. Overal lag hun ontlasting en er lagen in de lege kamers zelfs dode ratten en muizen. Er was veel te weinig personeel en te vaak liepen dingen totaal uit de hand. Er werd door bepaalde bewoners harddrugs gebruikt en er was veel agressie.  Ik voelde me constant onveilig daar.

Het gesprek met de kinderarts kwam en de arts vertelde mij dat mijn buikbaby verslaafd ter wereld zou komen. Ze zou in het ziekenhuis moeten afkicken van de medicatie. Ik schrok enorm, de gynaecoloog heeft me namelijk altijd verteld dat de medicijnen die ik slikte niet zoveel kwaad konden voor de baby. Ik heb aangegeven per direct te willen stoppen. Die troep moest weg bij mijn buikbaby. Weer werd het afgeraden, toch koos ik voor de snelst mogelijke manier om af te bouwen. 

Met 21 weken zwangerschap was ik helemaal gestopt met de medicatie. Man, wat voelde ik mezelf beter. Ik was vrolijker, had ineens weer eetlust en was minder snel opgefokt. Ik was ondanks alle stress op een gezond gewicht, gestopt met de medicijnen en met de buikbaby ging alles goed. Ik wilde heel graag "thuis" bevallen, al had ik op dat moment nog geen idee waar dat zou zijn, en vroeg of ik onder controle mocht staan bij een verloskundige praktijk i.p.v. het ziekenhuis. Dit mocht, maar ik kreeg voor de zekerheid wel extra groei echo's. 

Ik kreeg langzaam een buikje en begon me echt zwanger te voelen. Het gezellige getrappel van haar mis ik nog steeds wel eens. Ik vond de verloskundige praktijk veel fijner dan het ziekenhuis en ik was toch wel een beetje trots op mezelf.

Ik had nog steeds geen woning maar mijn cliënt ondersteuner wist af van een nieuw moeder/ kind huis wat binnenkort geopend zou worden. Ik zocht contact met de oprichtster en ik kreeg te horen dat ik waarschijnlijk welkom was. Eindelijk had ik rust. Niks was nog zeker maar er was wel licht aan het einde van de tunnel. 

Totdat ik weer bericht kreeg van de manager. Hij had samen met de gedragswetenschapper veilig thuis ingeschakeld en we moesten zo snel mogelijk met z'n alle in gesprek.

Hoe het gesprek en de rest van mijn zwangerschap verliep lees je in mijn volgende blog.