Snap
  • Zwanger
  • Gezond

Ik wilde van elk moment genieten

Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, had ik mij voorgenomen om van elk moment te gaan genieten omdat dit de allerlaatste keer is

Na een gezellige lange vermoeiende dag in Amsterdam gelopen te hebben, zei ik tegen mijn vriend "nou laten we voor de zekerheid een test halen bij de etos want ben nog steeds niet ongesteld en vind het nu wel vreemd." Toch met een onderbuik gevoel koop je zo'n test en weet je eigenlijk niet wat je wilt dat de uitslag is omdat je toch voorzichtig bent geweest afgelopen maanden, denk je. Ik 2 grote pubers, hij een puber dochter bij zijn ex, nee het zou ook niet echt de ideale situatie zijn, we wonen niet bij elkaar en wilden het eigenlijk lekker leuk en casual houden.

Toen we eenmaal thuis waren ik de test gedaan en nog voor ik hem neer kon leggen werden allebei de streepjes al gelijk zichtbaar. Nou dat was toch schrikken. En rekenen geblazen. En weer schrikken. En heel stiekem maakte mijn hart toch echt dat sprongetje, zou het echt, mag ik toch nog een keer mama worden? Na veel emoties samen besloten dat we er toch wel erg blij mee waren, al wilde ik het lang stil houden want ik moest enorm aan het idee wennen.

Dit is nu 6 maanden geleden dat we erachter kwamen met 4 weken, dus ben nu 7 maanden zwanger. Maar wat een weg hebben we intussen afgelegd. Met 6 weken begon de misselijkheid over te nemen en hield ik tot week 18 ongeveer niks binnen. Jullie kunnen indenken hoe fantastisch mijn zomer is geweest dus. Ik heb de wc gezien en emmers en mijn bed, en 2 pubers die maar niet begrepen waarom ik in hemelsnaam nog een kind wou. Dat laatste vond ik toch op dat moment dan ook het ergste, het heeft redelijk lang geduurd voordat ze 'blij' waren met de komst van nog een broertje of zusje.

Daarnaast kwam mijn vriend dagelijks nu hier over de vloer. Tja dat ging helaas niet romantisch uit een boek of een film, ik had de zorg voor 3 kinderen voor mijn gevoel ipv 2 kids en de hulp van mijn vriend. Dus dat heb ik maar terug gedraaid en hij moest van mij zijn eigen huis op orde gaan krijgen zodat die verkocht kon gaan worden want uiteindelijk wil ik toch met de vader van mijn kind in 1 huis gaan wonen, ik heb die andere 2 ook al alleen opgevoed en dat ben ik niet weer van plan.

Helaas staat het huis nog niet te koop en slaapt mijn vriend alleen de weekenden hier.

Zijn puber dochter kreeg te horen dat zij nog een broertje of zusje kreeg met mij als moeder erbij en die besloot niet hier te willen komen, sterker nog ze wilt niks met mij en mijn kids te maken hebben. En helaas is ze zo opgevoed dat wat zij wilt gebeurt dus hoeft ze van haar moeder ook niet te komen. Mijn vriend moet zijn huis aanhouden van haar moeder zodat hij haar kan blijven zien.

Ondertussen ben ik ergens op de 20 weken beland en heb ik nog geen moment 'genoten' van mijn zwangerschap. Op de echo zien we dat we een meisje krijgen dus ik compenseer het met ineens meisjes spullen in te slaan, omdat ik WIL genieten van het grote wonder in mijn buik!  

2 weken later word ik gebeld door mijn broer, mijn vader is gevallen in het verkeer en wordt over gebracht naar het ziekenhuis. Of ik zsm kan komen want hij moet werken. Daar zat ik dan, met mijn zwangere buik, te wachten bij mijn arme vader die ze helemaal in zo'n brancard hadden getaped ivm gebroken nek gevaar. Uiteindelijk kwamen de testen terug en moest hij voor de zekerheid een nacht blijven, maar zoals alles eruit zag zou hij de volgende dag naar huis mogen. Gelukkig want het was precies een jaar na het overlijden van mijn moeder en had het waarschijnlijk niet kunnen verkroppen als die man erachter aan was gegaan zo snel.

Paar weken later, de nesteldrang zit toch redelijk in mijn kont al kon ik minder bewegen en draaien en alle ongemakken van dien erbij, moest ik ineens de kamer voor die kleine meid afhebben, ik kon niet meer tegen uitstel van mijn vriend, die denkt dat alles maar vanzelf gaat, dus heb zelf met mijn dochter (voordeel van grote kinderen!) een dag gekozen om te behangen en heb mijn vriend gevraagd te helpen wat hij gelukkig naar zijn kunnen gedaan heeft.

Week daarna vind ik mijn vader op de vloer in zijn woonkamer, blijkt hij toch een hersenbloeding gehad te hebben van die val waarvoor ze hem eerder ontslagen hadden vanuit het ziekenhuis en moest hij zsm geopereerd worden. Dat werd anderhalve week weer elke dag naar het ziekenhuis en weer terug. Inmiddels was ik al 27 weken dus alles ging moeizamer en moeizamer en ik was zooooo moe. Gelukkig is hij nu thuis en gaat het een stuk beter na de operatie.

Bij de controle bij de verloskundige hebben ze me toen dan ook bedrust voorgeschreven en ja dat is fijn als je geen kinderen/honden/man hebt, maar in dit huishouden wat ik draaiende houd is dat gewoon onmogelijk. Ergens heb ik wel mijn rust gepakt waar het kon en pak ik dat nu nog, maar hele dagen op bed is onmogelijk.

En nu ben ik vandaag 31 weken. Ik wil echt genieten. Maar ik ben alleen maar bezig met geregel en gedoe en heb niet echt een partner die ik de hele dag lastig kan vallen want hij ziet het niet en begrijpt het maar niet. Wanneer ik een hormoonbui heb dan breekt de grootste bonje uit en voel ik me zo mogelijk nog zieliger.

Gelukkig vind ik wel momenten met mijn dochter om bijvoorbeeld de kleertjes te wassen, het bedje op te maken etc, maar ik ben van mening dat ik dat soort dingen met mijn vriend hoor te doen. Alle kleine dingen zoals de muziekmobiel voor de box, heb ik in hetzelfde thema als de rest van de spullen en hij heeft eigenlijk geen benul wat het is, want het interesseert hem denk ik niet. Pas als die kleine er is dan is het tastbaar voor hem. Hij ziet wel de ongemakken bij mij en vindt dat oprecht vervelend maar 'hij kan er toch ook niks aan doen' dus gaat het onderwerp weer snel over op wat anders. Terwijl ik wel wil klagen over elk pijntje, over dat ik zoo graag die kleine wil ontmoeten en praten over op wie ze zal lijken.

Ik mis dan ook wel mijn moeder enorm, dat ik dat niet met haar kan delen.

..

Zo, even mijn verhaal gedaan, ik voel me er nog beter door ook! Over 2 weken een midweekje weg, even wat zen creëren voor de laatste weekjes.