Ik was niet gewenst... Mijn kinderen ook niet..

Het gezin waar ik in grootgebracht ben is alles behalve normaal. Een vader die liever de kroeg in ging en pas laat weer thuis kwam. Die zijn handjes niet thuis kon houden, met gevolg dat we (lees ik, mijn broertje scheen er minder last van te hebben) regelmatig een pak slaag kregen. Ook mijn moeder. Vaak was er ruzie en een hoop gedoe.  Ik probeerde me zoveel mogelijk op de achtergrond te houden, niet op te vallen.  Maar uiteindelijk barstte de bom. Mijn vader vertrok en ging naar een scharrel die hij ergens had leren kennen. Wij bleven met de brokken achter. Met z'n drieen leefden we zo goed als kon door. Nou ja, mijn moeder vond mij blijkbaar lastig. Ik deed vaak dingen verkeerd, of gewoon niet goed genoeg in haar ogen. Vaak zat ik op mijn kamer. 

Toen ik 6 werd en mijn opa en oma op bezoek waren voor mijn verjaardag, ging plots de bel. Mijn vader stond voor de deur. Aan de ene kant was ik blij om hem te zien, maar aan de andere kant twijfelde ik ook heel erg. Maar veel tijd om er over na te denken kreeg ik niet. Mijn moeder kwam en kreeg bij de deur slaande ruzie. Zelfs zo erg dat mijn vader mijn moeder een gigantische klap gaf. Ze viel achterover op de trap.. Haar wang zag rood van het bloed. Ik begon te gillen en mijn oma kwam. Die trok haar schoen uit, en klein als ze was, ze gaf mijn vader er met haar schoen van langs. Net zolang tot hij verdwenen was. Mijn moeder moest naar het ziekenhuis. Mijn verjaardag was uitgelopen op een regelrechte ramp...

Gevolg van dit alles was, dat mijn moeder na haar ziekenhuis opname in een herstellingsoord heeft gezeten voor mensen die psychisch beschadigingen hebben opgelopen.. Ruim 2 jaar zat ze daar. In die 2 jaar zijn mijn broertje en ik bij mijn opa en oma in huis gekomen. Dat was fijn. Ik kon het altijd heel goed met opa en oma vinden. Ik had het er wel naar mijn zin. Mijn broertje miste mijn moeder heel erg. Maar het was nie anders. We gingen van onze oude school af en naar een nieuwe school, dichter bij opa en oma in de buurt. Het was een van de betere periodes uit mijn jeugd.

Na ruim 2 jaar kwam mijn moeder weer thuis. En we gingen verhuizen. ruim 40 km verderop. Een andere plaats en weer een andere school. We kregen een andere achternaam, zodat mijn vader ons niet kon vinden. Op een of andere manier verweet mijn moeder mij wat er gebeurd was. Vanaf het moment dat we verhuisd waren kon ik eigenlijk vrij weinig goed doen.  Mijn broer daarintegen was alles voor haar. Bijna een afgodje. Als hij iets verkeerd deed, kwam hij er altijd mee weg. Bijna nooit geen straf. Ik daarin tegen heb lange uren op mijn kamer gezeten, heel lang op de gang moeten staan zonder te mogen zitten etc etc. 

Het werd er voor mij niet beter op. Op school werd ik gepest (brilletje, beugel en gebreide truien van moeders), en ik was dus altijd alleen. Ik zat vaak op mijn kamer te huilen. Op een gegeven moment was het zo erg dat ik  serieus overwoog om een einde aan mijn leven te maken. Niemand gaf om mij. Mijn opa en oma mocht ik niet zien van mijn moeder, ik mocht er niet eens meer mee bellen. Ik miste ze heel erg. Ik was niet gewenst... Ze was misschien jaloers op de band die ik met mijn grootouders had, en die ik niet had met haar... Ik weet het niet..

Oke, mijn jeugd was bagger. Nu zou at later wel bijtrekken zou je zeggen. Nou nee. Helaas. Ik leerde een geweldige man kennen en ik ben nu al 12,5 jaar met hem getrouwd. Maar toen onze dochter geboren werd in 2009 voelde ik me weer opzij gezet. Mijn moeder stuurde geen kaartje, ze belde niet en kwam pas na 4 maanden  op kraamvisite. Ze zei dat ze het niet kon betalen. Dat was onzin, want ik had al vaker aangeboden om het treinkaartje te betalen, ze kon meerijden met mn broertje of met mn schoonouders. Als ze echt gewild had, had het gekund.  Maar in ieder geval is het bij dat ene bezoekje gebleven. Ze heeft mn dochter nooit meer bezocht. Ze vroeg uit zichzelf ook niet hoe het met haar ging, of met ons. Ik was degene die altijd moest bellen. Ik moest alles maar vertellen wan ze vroeg er toch nooit om. Dat deed mij pijn, veel pijn. 

Temeer nadat ik er achter kwam dat mijn broer ook een of andere dame had leren kennen (met kinderen) en mijn moeder door hun werd omschreven als : de ideale oma. Zo lief voor de kinderen! Ze komt vaak en ook oppassen als het nodig is.... Dat stak me nog meer. Waarom kon ze bij mij niet zo enthousiast zijn, of blij voor onze dochter? Zijn wij dan als gezinnetje te min voor haar? Waarom dan? Wat heb ik haar dan aangedaan? Is het omdat ik geen jongen ben? Teveel op haar lijk misschien?

Het antwoord op die vragen weet ik nog steeds niet. Nadat ik weer zwanger raakte van mijn oudste zoon heb ik zelfs geen geboorte kaartje meer gestuurd. Liever de kinderen de teleurstelling besparen dat hun echte oma weinig interesse in hun heeft.. Ik heb inmiddels wel al weer jaren contact met mijn opa en oma. Zij zijn voor mijn kinderen, te samen met mijn schoonouders, de opa en oma.  

Maar ja, er komt een dag dat ik dingen moet uit gaan leggen. Mijn dochter stelt nu soms al vragen. En tot nu toe heb ik er antwoord op kunnen geven zonder gelijk alles te moeten vertellen en was ze er tevreden mee. Maar ik zie ontzettend op tegen de dag dat ik ze moet vertellen dat ze nog een oma en een oom hebben die geen interesse in hun hebben. En misschien hoef ik ook nog niets te vertellen.. Ik wil alleen niet dat zij opgroeien met het idee dat zij door hun eigen opa en oma niet gewenst zijn, net als ik..   

mijn moeder is mijn moeder, maar het voelt niet zo....