Ik ging voor de zekerheid, maar moest meteen blijven

De laatste weken was mijn bloeddruk erg gestegen en ik begon steeds meer vocht vast te houden. Als ik in de spiegel keek, herkende ik mezelf nauwelijks. Ik zag er opgezwollen uit en dat was ook voelbaar. M'n sokken lieten striemen achter op m'n enkels en m'n schoenen kreeg ik al niet eens meer aan. Hoewel erg ongemakkelijk en onaantrekkelijk, ik maakte me geen zorgen. Ik herkende de verhoging van de bloeddruk en het vocht vasthouden van de zwangerschappen van Dyon en Niek. Het duurde toen niet lang meer voor zij geboren werden. Mijn verloskundige was minder gerustgesteld en na al een paar keer op het randje van toelaatbaar te hebben gezeten, stuurde ze me voor de zekerheid door naar het ziekenhuis voor nader onderzoek. Op woensdag 11 november liep ik na mijn controle meteen door naar het ziekenhuis, die in dezelfde straat staat als de verloskundigenpraktijk. Wat ik toen nog niet wist, was dat ik meteen moest blijven...

Voor de zekerheid werd mijn bloed en urine onderzocht. Ik kreeg een echo en ik verwachtte daarna gewoon weer naar huis te kunnen. De artsen dachten daar anders over. Mijn bloeddruk was te hoog, er zaten sporen van eiwitten in mijn urine en hoewel er nog niet echt iets aan de hand leek, er waren wel risico's op zwangerschapsvergiftiging en ik moest blijven. Tot aan de bevalling. Verplicht bedrust. Het zou een kwestie van dagen worden, want de beste remedie voor mijn te hoge bloeddruk was bevallen.

Ook voor de kleine man in mijn buik was het beter om zo snel mogelijk te bevallen. Op de echo was te zien dat hij erg klein was. Sinds de laatste groeiecho was hij niet meer gegroeid. Buiten mijn buik zou hij het beter doen dan daarbinnen. Op donderdag spraken de artsen over inleiden, maar er was een probleem. Mijn kindje lag nog niet ingedaald en de risico's dat de navelstreng langs zijn hoofdje zou zakken was te groot. Als de navelstreng als eerste voor de bekkeningang terecht zou komen, zou dat een gevaar opleveren voor mijn zoontje en dan zou hij met een spoedkeizersnede moeten worden gehaald. Dat was echt wel het laatste wat ik wilde. Ik ben altijd bang geweest voor een keizersnede bij mijn eerste, maar nu mijn eerste en tweede bevalling gewoon natuurlijk zijn gegaan, had ik er nooit op gerekend dat een keizersnede nog eens een scenario zou worden. De artsen wilden liever ook geen keizersnede, en besloten het per dag af te wachten.

De volgende dag voelde ik bewegingen heel laag in m'n bekken. Ik twijfelde of dat wel een goed teken was, het voelde als voetjes! Een arts kwam voelen en een echo maken en bevestigde mijn vermoeden. Nadat mijn zoontje al wekenlang met zijn hoofdje beneden had gelegen, was hij nu ineens dwars gaan liggen en lag hij lekker met z'n knietjes in mijn bekkeningang. Een inleiding zou op deze manier nog veel meer risico's met zich meebrengen en ik moest serieus rekening gaan houden met een keizersnede. Dat kwam hard aan. Bij mijn eerste en tweede zoon heb ik de bevalling over me heen laten komen, niets gepland en er verder niet over nagedacht. Een bevallingsplan leek me onzin, want een bevalling is niet te plannen. Achteraf heb ik vaak gedacht dat ik er best wat meer over na had kunnen denken, en dat ik dan wat meer inspraak zou hebben gehad in m'n eigen bevallingen. Deze keer wilde ik dat anders en ik had juist met mijn verloskundige een plan met mijn wensen opgesteld. Zo had ik graag in bad willen bevallen, maar dat feest zou nu niet meer door gaan. Ik moest het idee dat ik over mijn bevalling had helemaal loslaten en accepteren dat het zou lopen zoals het zou lopen, en dat er een mogelijkheid bestond dat ik een keizersnede zou krijgen, en dat viel me best wel zwaar.

Hoewel ze me het liefst zo snel mogelijk zagen bevallen, wilden ze het risico niet nemen nu mijn zoontje dwars lag. Niet zo vlak voor het weekend, waarin er minder personeel beschikbaar zou zijn. Ze zouden me laten wachten tot maandag, tenzij de bevalling spontaan zou beginnen. Ik begreep het wel, maar ook die beslissing viel zwaar. Mijn zoontje was te klein. Hij groeide niet meer in mijn buik. Hij zou beter af zijn buiten de buik, en toch lieten ze hem nog twee dagen zitten. Het voelde allemaal zo tegenstrijdig en met al die hormonen in m'n lijf, en het feit dat ik me eigenlijk sowieso heel sh*t voelde, deed ik niets anders dan huilen. Huilen in een ziekenhuisbed, alleen op een kamer. Zonder Dennis. Zonder m'n zoontjes. Zonder zekerheid over wanneer ik m'n kleine mannetje dan zou ontmoeten. Het weekend kroop voorbij. Voor m'n gevoel duurde het eeuwen. En toen was het eindelijk maandag. Eindelijk zouden ze íets gaan doen...