Ik dacht toch echt dat ik ' Dokter Google 'was....

Vanaf mijn 17e is al bekend dat ik kamp met PCOS, hier zijn de doktoren achter gekomen doordat mijn menstruatie te lang uitbleef.

Ik zag het niet zo zeer als 'probleem' ik vond het wel prima, ik hoefde me er nooit zo druk om te maken, of het hysterische probleem van ' Wie heeft er Tampons', 'Help ik lek door', of de eeuwige buikpijn. Nee dit was een ver van mijn bed show en vriendinnen konden er wel eens jaloers op zijn.

Maar het uitblijven van menstruatie bracht ook vragen met zich mee: hoe, wat en waarom? En ja geloof me.. Ondanks dat ik wist dat zwanger worden niet vanzelf zou gaan heb ik toch een fortuin uitgegeven aan zwangerschapstesten. Want ja die 'controle' was er natuurlijk er ook niet.  En zo werd er dan ook regelmatig een testje gedaan om het uit te sluiten op zaterdagochtend, voordat we dronken en rokend in de kroeg te vinden waren s ’nachts. En zoals ik al verwachten waren deze testen negatief dus ja dan weet je wat ik s ‘nachts aan het doen was ;-)

Op een gegeven moment begon onze kinderwens zich steeds meer te ontwikkelen, en werden we er bewust van dat het niet 'vanzelf' zou gaan. Nadat we veel ervaringen verhalen hadden gelezen online, waar echt hele mooie en ontroerende verhalen stonden, lazen we ook echte horror verhalen, waarbij je denkt: zou het echt zo zijn? En dan dat de harde realiteit van deze horrorverhalen wordt bevestigd, steeds meer verhalen met een slechte of niet beantwoorde vervulde kinderwens. Maar hoe dan? Ze zijn toch zo kundig en er zijn toch medicatie mogelijkheden. Helaas dus niet altijd. Ik vind het knap hoe veel van deze stellen zich er positief doorheen slaan, en andere ondanks hun eigen verdriet anderen een hart onder de riem steken!

Omdat ik inmiddels door het vele googelen zelf onderhand, zoals mijn vriend het noemt, ‘Dokter Google ' ben geworden, wist ik wat ons te doen stond.

Eerst een afspraak bij de huisarts. De verwijsbrief naar het ziekenhuis was, doordat het PCOS probleem al langer bekend was, zo geregeld.

Dus daar gingen we. Zo nuchter als dat we zijn want ja, immers wist ik, Dokter Google, toch al hoe het hele proces ging verlopen. Toch?

We kregen een gesprek met een vriendelijke dokter van de afdeling voortplantingsgeneeskunde, aan wie we onze vragen konden stellen. Er werd een inwendige echo gemaakt om te kijken in welke hoeveelheid de PCOS aanwezig was, en er werd een plan van aanpak gemaakt en besproken. Ook wordt er standaard voor de start van de hormonen, medicatie en echo’s, een controle uitgevoerd om de zaadkwaliteit van de man te controleren.

Voor de aanvraag van het zaadonderzoek werden we er op gewezen om dit via de huisarts aan te vragen zodat dit wel vergoed wordt. De grote verzekeraars vergoeden het anders namelijk niet. Aanvraag opgehaald en een vriendinnetje die naast het ziekenhuis woont heeft de ‘vulpotjes' opgehaald. Nou geloof me, daar kan een Olifant nog mee uit de voeten, zo groot.

En dan het daadwerkelijke doen. Het mocht thuis, als het maar binnen het uur in het ziekenhuis was, of het mocht in het ziekenhuis. Mijn vriend koos ervoor dit thuis te doen, en vervolgens plankgas naar het ziekenhuis te rijden. De gemene appjes op het moment dat hij het moest vullen van mij aan hem waren lachwekkend en maakte dit moment wat minder beladen. Want ja, ga maar totaal zonder lustopwekkend gevoel zo’n potje vullen zonder dat je weet wie dit in handen krijgt en dan met het idee, ‘Hallo, hier ben ik dan ik heb mijn best gedaan maar vol krijgen lukt echt niet hoor ‘deze weer in te moeten leveren.

Op het moment van de vervolgafspraak zat mijn vriend voor zijn werk in het buitenland dus ben ik met 1 van mijn vriendinnetjes naar de afspraak gegaan, Ook omdat ik in de veronderstelling was dat we ‘ff’ de uitslag kregen van het onderzoek en vervolgens het behandelplan van de medicijnen..

Daar zaten we dan, te grappen in de wachtkamer...mijn lieve vriendinnetje die over m'n knie zat te aaien. Mensen in de wachtkamer die smoesden al: ' ja dat kan natuurlijk ook 2 vrouwen, en een kinderwens..' We zijn er verder niet op ingegaan. Bewijst maar weer hoe kort door de bocht mensen kunnen zijn..

We zeiden nog tegen elkaar: stel dat de uitslag van mijn lief nu niet goed is... Maar dit idee lachten we al snel weg.

Totdat we naar binnen geroepen werden en er gevraagd werd of ze vrijuit kon spreken met mijn vriendinnetje erbij. En of de huisarts de uitslag al met ons besproken had, waarop er een meelevende 'oooo..' uit de mond van de arts kwam. Ik wist meteen zeker dat het niet goed zou zijn... En zo begon het gesprek dat ik liever nooit gevoerd zou hebben.

De kwaliteit van het zaad bleek onvoldoende of ook wel in vak termen ' traag zaad' te zijn..

Optimistisch als ik ben zei ' o okee, en nu moet m'n lief ook aan de medicijnen?' Het antwoord was nee, mijn PCOS in combinatie met het trage zaag is het niet mogelijk om op een natuurlijke manier kinderen te krijgen...

Ik hoorde alleen maar NIET en het woord KINDEREN... Het spreekwoordelijke Luik viel onder mij open en voor mijn gevoel viel ik daar met 6 salto's achterwaarts in...Emoties en tranen lieten de vrije loop... Maar nu dan??

Er zou nog een controle plaats moeten vinden en dan waren er 2 scenario's: of de kwaliteit zou beter zijn, of de kwaliteit bleef hetzelfde.

Tegenover de PCOS moet goed zaad staan wil het op een natuurlijke manier bevruchting mogelijk zijn..

In het slechtste scenario zou dit betekenen dat de natuurlijke weg niet mogelijk is en dat we moeten gaan kijken voor andere mogelijkheden.

HALLO... Dit stond niet op Google! Ik was toch niet zo'n beste Dokter Google als dat ik altijd dacht...

De andere mogelijkheden werden besproken en daaruit kwamen we op IVF IXCI, Dit is dezelfde procedure als IVF alleen wordt dan de bevruchting buiten de vrouw om gedaan. Het eitje en het zaadje worden in het laboratorium bevrucht en daarna teruggeplaatst.

Maar omdat we eerst moesten wachten wat de 2e zaad controle ging doen, werd besloten toch vast met medicijnen voor PCOS te gaan starten. In het kader van baat het niet dan schaadt het niet. Omdat we inmiddels al 6 maanden verder waren konden we deze stap vast nemen...

En daar was dan, het minst fijne gesprek wat ik met m'n lief besproken heb... Ga het maar vertellen aan je vriendje lief dat zijn zaad traag is en dat er kans bestaat dat op natuurlijke wijze zwangerschap uitgesloten is.

Maar positief als hij is, zei hij: 'we zien het wel.... Komt wel goed schat.'

We kregen het verzoek tot nog een keer dat (te grote) potje te vullen omdat de kwaliteit niet naar behoren was. Dit kon diverse oorzaken hebben, waaronder het moment van het testen op de kwaliteit. Dit was op een Maandagmorgen na een weekend met 3 feestjes,10 pakjes sigaretten en behoorlijke katers, Dus ja, ik als Dokter Google, wist het zeker: dat is de oorzaak!

Na 2 weken, gezond te leven en alle slechte dingen niet te doen, mocht mijn lieve vriendje het weer inleveren, Omdat Dokter Google had gelezen dat het wel 1 miljoen zaadcellen kon schelen al hij het wel in het ziekenhuis ging doen, ging mijn lief naar het ziekenhuis om het te produceren.

Helaas bleek in het vervolggesprek dat de zaadkwaliteit gelijk gebleven was en dat het inderdaad het IXCI traject ging worden.

Voordat we met het traject mochten starten moesten we allebei volledig gestopt zijn met roken en moest ik op een gezond BMI zitten. Dat betekende dat ik 10 kilo af moest vallen...

'Ja', zei de arts, 'maak maar een afspraak over een maand of 3, 4 dan kijken we wel waar we staan'.

Uhhh 3 of 4 maanden...? Hoezo zo lang? 'Ja zodat u het gewicht kunnen verliezen'... Zelfverzekerd als dat ik was gaf ik aan 'maak maar een afspraak over 8 weken dan is het er af! Hoe dan ook, dat lukt me!'

Ik ga niet weer 3 of 4 maanden op dat wel bekende wachtbankje zitten.

En zo werden we met het bericht waar we al bang voor waren, maar toch ook al rekening hadden gehouden naar huis gestuurd.

Okeee... Ik weer met mijn grote mond.. 10 kilo in 8 weken dat wordt bikkelen.. Ik heb contact gezocht met mijn personal coach en we hebben een plan opgesteld...

8 weken, intensief sporten, gezond eten met weinig koolhydraten..

8 weken later, was daar de afspraak ein-de-lijk.

Omdat ik het gevoel had dat de arts mij op de vorige keer op de afspraak nogal grappig vond toen ik vertelde dat ik het wel in 8 weken ging redden, stapte ik zelfverzekerd haar kamer binnen.

'Nou', zei ze, 'we hebben afspraken gemaakt, en hoe gaat het ermee?'

Waar op wij antwoorden dat alles goed ging, waarna ik op de weegschaal moest gaan staan.

Nou nog nooit ben ik in mijn leven zo vrolijk op een weegschaal gaan staan, prima hoor geen probleem ik ga er wel even opstaan.

‘ O, Huh, Wat goed, Hoe kan dit ? wat heb je gedaan’ waarop ik heel rustig (maar heel hard in mij zelf lachend zei,‘ Hoe bedoelt u ?’ Want het resultaat mocht er zijn, ik was ipv de afgesproken 10 kilo maar liefst 15,3 kilo afgevallen. En ja dan mag je, vind ik, best even trots zijn op je zelf !

De voorwaarden konden afgevinkt worden, check! en we konden nu dan eindelijk gaan starten met ons Traject voor ons Wondertje,

Binnen 3 dagen ontving ik het behandelplan, de medicatie en de afsprakenlijst. Een vriendin van mij vroeg geheel terecht: 'kunnen ze die medicijnen geen leukere namen geven, ipvLucrin Injecties, Gonal Injectie?' Ik zat zelf te denken aan namen als Chocolade & Witte wijn. Injecteer nu 0,2 Witte wijn, en 0,3 chocolade.. Klinkt toch al een heel stuk prettiger, ik ga het toch maar eens voorleggen de volgende keer :)!

Nu komen er hele spannende weken aan, van heel veel ziekenhuisbezoeken, echo’s, puncties, injecties, capsules, pillen, terugplaatsingen en weet ik het nog meer. Ik word een lopende apotheek ben ik bang,

Maar weet je, Lopende apotheek of niet, met alle hormonen, bijwerkingen en huilbuien… Kom maar op!

Dat het niet op de natuurlijke manier mogelijk is, is helaas niet anders,

Maar, mocht het allemaal lukken, ons wonder zal op een hele liefdevolle en natuurlijke manier opgroeien!