'ik' ben zwanger en 'wij' krijgen een kindje

Allereerst: mijn man is een schat. Echt waar. Alleen is de afgelopen jaren gebleken dat de beste man niet in staat is om ook maar iets uit zichzelf te doen of zelfstandig te bedenken en hoewel hij een bril draagt 'ziet' hij daarnaast ook nog eens buitengewoon weinig. Hij 'vergeet' dat het bed weleens verschoond moet worden, hij 'vergeet' dat we 's avonds wat te eten moeten hebben (liefst ook nog eens lekker, liefst haalbaar qua tijd en bedtijd) en hij 'vergeet' dat onze dochter weleens in bad moet (en vaak als hij ervan op de hoogte is gebracht 'vergeet' hij vaak het bad te vullen). Soms 'vergeet' hij zelfs dat onze dochter tussen de middag slaapt, hoewel ik moet zeggen dat dit alleen het geval is als ik aangeef ergens geen tijd voor te hebben en nooit op dagen dat hij met haar vrij is. Ook 'ziet' hij niet dat zijn tas en/of voetbaltas ontzettend in de weg staan (hoewel hij er wonderbaarlijk genoeg nooit over struikelt) in de gang en 'vergeet' hij dat ze daar liggen. Kortom, veel van deze dingen komen gewoonlijk op mij aan en daar maak ik niet zo'n probleem van.

Echter, inmiddels ben ik bijna 37weken zwanger, heb ik vrijwel de hele zwangerschap fysieke klachten en sinds twee weken ben ik daarnaast ook ongelooflijk misselijk en heb ik zo'n pijn bij het lopen dat ik met peuter aan huis gekluistert ben. 's Nachts slaap ik slecht (3-4uur max) of niet en om hem niet tot last te zijn (overigens tegen zijn zin in) slaap ik dan op de bank omdat ik liever één gebroken ouder heb voor onze dochter en zijn werk dan twee. 

Vanochtend was zo'n ochtend waarop ik misselijk en gebroken wakker werd op de bank na zo'n 3uur slaap met allerlei zorgen in mijn hoofd (ik moet de wieg nog zoeken in de box en heb ik de handleidimg nog om hem in elkaar te zetten, wanneer bel ik de huisarts weer als mijn dochter last blijft houden van haar oren, wie kan ik in godsnaam nog vragen om standby te staan als ik ga bevallen nadat 5 van de 6 mensen deze week zijn afgevallen, moest ik nou nog iets doen met verzekering, creche of kraamzorg? Allemaal vragen waarvan ik weet dat ze bij mijn man geen moment zijn opgekomen, maar enkel even in zijn hoofd spoken wanneer ik erover begin en hij vervolgens weer 'vergeet'). En uitgerekend vanochtend zei mijn man na een paar chagerijnige reacties van mijn kant: 'jahaa, ik weet hoe jij je voelt'.

(.....)

En hoewel ik mijn man inderdaad altijd vind lijken alsof hij weet hoe ik me voel bedacht ik me vanochtend dat hij geen enkel idee heeft. Hij weet wat ik hem vertel, hij voelt niet hoe ik me voel en hij kan het zich niet voorstellen. Logisch ook, maar ergens zijn we beiden dus gaan geloven dat we in hetzelfde schuitje zitten. Maar nee. Wij krijgen een kind en ik ben zwanger. Alleen ik. Hij kent de angst om het kindje te verliezen in het eerste trimester niet (zo sterk), het verantwoordelijkheidsgevoel om goed te eten en rust te nemen of de frustratie van niet alles kunnen eten en drinken. Hij weet niet hoe ongemakkelijk en stressvol het is om het steeds zichtbaar wordende buikje op werk verborgen te houden, hoe vermoeiend alle afspraken bij de arboarts, verloskundige, ziekenhuis, werkgever en belafspraken met het UWV zijn. Hij begrijpt niet hoe het is om tien dingen te moeten doen, maar enkel puf te hebben voor één of twee van deze dingen en de frustratie die hiermee gepaard gaat. Hij snapt dat ik minder naar buiten ga met onze dochter maar begrijpt niet hoe schuldig ik me daarover voel. Hij kan het kindje niet voelen schoppen in zijn buik, maar heeft tegelijkertijd niet de verantwoordelijkheid te checken of hij dat wel genoeg voelt. Hij heeft geen plotselinge bloeddrukdalingen, of -steigingen. Hij heeft zich niet (gedeeltelijk) ziek moeten melden op werk en zich schuldig moeten voelen hierover. Zijn lichaam is niet veranderd, hij past zijn kleren nog. Hij voelt zich niet dik als hij in de spiegel kijkt. En bovenal, hij heeft geen enorme hoeveelheid aan hormonen gieren door zijn lichaam.

Tegelijkertijd besef ik me dat mijn zwangerschap ook moeilijk voor hem moet zijn. En ik weet niet hoe dat is. Ik weet niet hoe het is als je machteloos moet toekijken terwijl iemand waarvan je houdt pijn heeft. Of dat je wel de wetenschap hebt ouder te worden, maar behalve die wetenschap er nauwelijks iets is veranderd behalve de (buik)omvang van jouw vrouw. En ik zeg dat dus ook nooit. 

En dus: Zeg gerust dat 'we/jullie' zwanger zijn. Maar weet dat het niet waar is want, behalve als 'we/jullie' twee zwangere vrouwen betreft, zijn 'we' niet zwanger maar alleen ik/de vrouw. Maar 'we' krijgen wel een kindje. En zodra dat dan eindelijk zover is, is alles weer anders.