Ik ben zwanger!!!!!!!

Dus dat heb ik gedaan. Ik wilde eigenlijk 9 maart pas testen maar ik kon het op een gegeven moment zelf ook niet meer uithouden. Dus ik heb getest. Het was echt maar een heeeeeeeeel licht streepje dus dat betekent dat ik zwanger ben. Maar ik twijfelde. Ik ben zelf doktersassistente en vertel tegen iedere zwangere vrouw dat hoe licht het streepje ook is, positief is positief. Maar bij mij sloeg de twijfel toe. Zou het echt zo zijn? Ik geloof het echt niet hoor. Ik ben 2 dagen te vroeg met testen en het kan alsnog misgaan. En daarna zit ik ook nog 8 weken in spanning want het kan dan ook nog misgaan. En daarna kan het ook weer misgaan. Wat als de 20-weken echo niet goed is, wat als het voor 26 weken geboren wordt? Van alles spookte door me heen. Want ik ben zwanger! Nu kan de stress helemaal beginnen. Maar ik mag niet stressen, want dat is niet goed voor het kindje.

Mijn ouders hadden 2 cadeautjes gekocht en ook al was het nog pril, werd ik ‘voorzichtig’ gefeliciteerd. En zij natuurlijk ook.

Ik heb contact opgenomen met de verloskundige om een afspraak te maken voor een echo. Die staat gepland op 22 maart.

Ook contact opgenomen met Moeders voor Moeders want ik wil natuurlijk wel urine inzamelen. Zij kwamen de dag na de test. En aangezien het nog erg pril was wilde ze ook even een test doen. Ze vertelde me dat ze dat bij iedereen deed. Bij haar was de test ook positief. Ik kon het gewoon niet geloven! En dat heeft echt nog wel even geduurd. Ik denk dat ik het pas geloof als ik 22 maart een kloppend hartje op de echo zie.

Mijn vriendin wist inmiddels dat ik zwanger was maar ik heb het verder nog aan niemand verteld. Dat wil ik echt pas doen als de 12 weken voorbij zijn, als ik zo lang mijn mond kan houden. Want ik zou het het liefst van de daken schreeuwen.

Op 19 maart ging ik na het eten plassen, en toen zag ik bloed in mijn onderbroek zitten. En ook aan het toiletpapier………. Ik kon goed door de grond zakken. “MAM, kom eens!” Mijn moeder bleef vrij rustig en zei dat ik het even af moest wachten. Maar dat kon ik natuurlijk niet. Ik heb meteen de verloskundige gebeld en de situatie voorgelegd. Ze vroeg me of het bloed helderrood was en hoeveel het was, en of ik krampen of buikpijn had. “Ja, helderrood en ik denk een vingerhoedje vol, geen krampen” zei ik. De verloskundige zei dat ze zich geen zorgen maakte, en het had nu nog geen zin om een echo te laten maken want er is toch nog niets te zien. Ik moest dus afwachten tot 22 maart.

En wat duurt wachten dan lang. 3 dagen in spanning. Om 16.40 uur had ik de echo pas. En de tijd kroooooooooop. Normaal vliegt een dag voorbij en nu leek het wel een eeuwigheid te duren. Het is 10 minuten rijden vanuit mij naar de verloskundige maar om 16.00 uur zat ik al in de auto met mijn moeder. Beter te vroeg dan te laat. Misschien komt er wel iemand niet opdagen en ben ik eerder aan de beurt. Maar dat was helaas niet het geval. Het liep zelfs uit dus we moesten nog wat langer wachten.

En toen werd ik geroepen. Ik had dezelfde echoscopiste die de echo’s van de eisprong maken. Ze feliciteerde me en ik mocht meteen uit te kleren. Ze vertelde me dat het wel weer een vaginale echo was. Maar dat maakte me niet uit, ik dacht alleen maar: “Douw dat ding erin en schiet maar op want ik wil mijn kind zien.”

Maar toen…….. Er was wel een dooierzak met een vruchtje te zien, maar geen kloppend hartje. Ik zou nu tussen de 5 en 6 weken zwanger zijn. Wat balen zeg. Nu moet ik nog langer wachten. En zou er wel en kloppend hartje zijn?

31 maart om 8.15 uur moet ik terugkomen.