Ik ben moeder maar geen Mamma

Juli 2014.. Wat voel ik me raar.. Anders.. Toch maar eens testen of ik zwanger ben.. En ja hoor! 2 streepjes! Snel aan m'n man vertellen dat ie pappa wordt.. Wat was hij blij! Heb m nog nooit zo gelukkig gezien. Eerst nog even een paar weekjes voor onszelf houden en rond 11 weken de familie gelukkig gemaakt.

Bij elke controle gaf ik aan dat ik best vaak last van m'n buik had. Dat is normaal kan bandenpijn zijn of je buikspieren zitten in de weg. Zulke antwoorden kregen we.. Nou ja denk je dan, dat zal wel als zij t zeggen.. Met 15,5 weken een pretecho.. T is een jongen!! Jippi dachten we.. Waren erg blij.. De loopmotoren en minibike's werden al uitgezocht.

Eind october.. Bijna 20 weken. Last van harde buiken en verlies van soort slijmprop. Meteen gebeld naar de verloskundige. Antwoord: kan gebeuren, niks aan de hand.. Gewoon wat rustiger aan doen. Hoef ik echt niet even langs te komen? Nee hoor was niet nodig.

6 November.. Eindelijk de 20 weken echo.. Alles zag er goed uit.. Wat een opluchting.. Nu kunnen we echt gaan genieten dachten we..

8 november.. Een weekendje naar België naar vrienden. Sochtends in Nl nog een beetje bruin bloedverlies. Gelijk gebeld naar t noodnummer want t was weekend. Niks aan de hand was weer t antwoord, is heel normaal. Dus ik kan gewoon naar België? Ja dat is geen probleem.

Eind van de middag kreeg ik last van m'n buik.. Beetje krampen.. Maar niet heel erg.. Savonds in België vroeg naar bed gegaan.. Kon maar niet slapen door de krampen.. 

9 November

Sochtends gelijk weer dat noodnummer gebeld. Waarschijnlijk een blaasontsteking.. Zal ik naar NL komen? Nee is niet nodig je kan morgen naar de huisarts was t antwoord. Dus ik zei zal ik anders hier naar huisartsenpost gaan? Antwoord kan maar zou ik niet doen want in België houden ze je dan vaak. Ik vroeg kunnen t geen weeën zijn? Nee was t antwoord.. Een kindje wordt zelden rond de 21 weken geboren. ik hoefde me geen zorgen te maken..

Een uur of iets later begon ik me toch zorgen te maken en wou met die buikpijn niet 2 uur in de auto naar NL. Toch maar huisartsenpost in Belgie gebeld. Ik mocht gelijk komen. Omdat ik niet wou dat mn man bezorgd achter het stuur zou gaan zitten, heb ik gevraagd of die vriend waar we op dat moment verbleven wou rijden. Op het moment dat we in de auto stapte voelde ik me steeds slechter en de pijn werd erger. 

Bij de huisartsenpost aangekomen en kon ik niet meer zitten, staan of lopen. Er werd meteen een ambulance gebeld.  die kwam een paar minuten later met loeiende sirenes. Gelukkig waren ze er snel. Meteen naar het ziekenhuis naar verloskunde gebracht. Ik voelde al dat mn kindje eraan kwam.. Dit was echt niet goed. Ik ging bevallen. We waren net op de verloskamer aangekomen toen ik zei: hij komt er nu echt aan hoor! Ineens grote paniek.. snel kleren uitgetrokken en ja daar kwam ie al.. Ze legden al uit dat ze met 21 weken niks voor het kindje kunnen doen.. Maar dat wist ik al.. werk zelf in een (kinder) ziekenhuis. Tegen mn man zeiden ze: Voor jullie kindje kunnen we niks meer doen maar voor de moeder wel. Hij schrok zich lam en dacht hoezo de moeder?? Omdat t zo snel ging waren ze bang voor complicaties.. Achteraf viel t wat mij betreft allemaal mee.. Na mij een beetje opgelapt te hebben kreeg ik Max in mn armen.. Dit was zo onwerkelijk.. Dit kon nog helemaal niet. Hij was nog veels te klein! En hij was kerngezond en ik ook dus hoe heeft dit kunnen gebeuren!

Hier heb ik helaas nog steeds geen antwoord op.

Ik moest nog wel in het ziekenhuis blijven en mn man mocht blijven slapen. Smiddags eerst alle nare telefoontjes plegen.. Daantje is bevallen en ons zoontje is overleden...

In het ziekenhuis waren ze allemaal erg lief en werd erg goed voor ons gezorgd.. Was het minste wat ze voor ons konden doen zeiden ze.

Wij zijn allebei gek van motorrijden en Motor GP kijken en hadden een droom om later op luie zondagen met onze zoon de motor GP te kijken.  Die droom was ineens weg.. Maar toevallig was die zondag de laatste race van het seizoen. Met de wifi code van het ziekenhuis konden we op de Ipad de race nog kijken en hebben we samen met Max tussen ons in de race gekeken (al hebben we er niks van gezien) het was toch nog even of we de droom een beetje konden waarmaken..een hele schrale troost maar een herinnering om nooit te vergeten.

De volgende hebben we met wat moeite voor elkaar gekregen dat we Max mee mochten nemen naar Nederland.. Dat is het minste wat we konden doen.. Max thuisbrengen....

Dag lieve Max.. Voor altijd in ons hart..