Iedereen zegt maar: "Geniet ervan" - Maar wat nou als ik niet kan genieten?

“Lekker van genieten”, de meest gehoorde uitspraak de afgelopen weken sinds wij op 1 januari bekend maakte dat ons tweede wondertje op komst is!

Genieten? Nou nee, voor mij zal er om meerdere redenen nooit een roze wolk zijn! De grootste reden is voor ons hoe de zwangerschap van Jente is verlopen en hier zal ik iets meer over vertellen!

Ik was 6 weken zwanger toen mijn moeder mij huilend belde.. Ze was bij mijn opa (haar vader) in het ziekenhuis en terwijl ze daar waren kreeg hij een acute hartstilstand. In een paar seconden waren de artsen erbij met alle hulpmiddelen die je maar kon bedenken, maar helaas een hart wat echt stilstaat krijg je niet meer aan de gang!

Nog helemaal niemand wist dat ik in verwachting was. Iedereen wist wel dat een kleintje bij ons welkom was, we waren namelijk al bijna 2 jaar onderweg om zwanger te worden, een kijkoperatie in mijn buik en een miskraam... Op de dag dat wij de eerste echo hadden, regelden we als kleinkinderen ook de laatste zaken voor de uitvaart, we hielden het nog maar even stil dat we een mooi kloppend hartje gezien hadden! Toen alles achter de rug was besloten we het toch onze ouders te vertellen, wat een prachtig moment was dat, ik denk dat ik toen ook voor het eerst in mijn leven een traan over de wang van mijn vader zag! Wat was hij trots!!

Toen ik 18 weken en 1 dag zwanger was, sloeg het noodlot nog harder toe voor ons.. Ik had een dag vrij, want we moesten verhuizen en ik zou de laatste dingen gaan inpakken. Om 09:00u ging de telefoon. Het was mijn broer. Toen ik opnam had ik niet mijn broer aan de lijn maar een collega van mijn vader, ik snapte er niets van, deze collega zei dat ik naar het huis van mijn ouders moest komen, maar dat kon niet want ik was niet in de buurt en ik moest verhuizen dus hij gaf de telefoon toch maar aan mijn broer. De woorden die volgenden waren: “Papa heeft een ongeluk gehad op het werk en het is niet goed”.. Ik zei nog: “wat is er niet goed? Heeft hij zich bezeerd met de grasmaaier ofzo?”. “Nee, papa is overleden” zei mijn broer. Ik beloofde zo snel mogelijk naar het huis van mijn ouders zou komen maar eerst stortte ik even in… HOE KAN DIT NOU? WAT IS ER GEBEURD?

Na een flinke huilbui schoot ik meteen in de overleefmodus, ik moest naar mijn moeder toe, maar zelf rijden leek mij niet verstandig.

Mijn man kreeg ik niet te pakken, ik belde hem zo vaak dat zijn telefoon compleet vastsloeg en doordat hij mijn nummer niet uit zijn hoofd wist kon hij mij ook niet terugbellen met de telefoon van iemand anders. Hij belde mij pas ongeveer een uur later, toen de vriendin van mijn schoonvader naar de bloemenveiling is gereden en ze hem zijn gaan waarschuwen terwijl hij op de klok bloemen zat in te kopen!!

Mijn schoonmoeder bleek gelukkig in de gelegenheid om mij naar mijn moeder te brengen en kwam snel naar mij toe!

Toen ik aankwam bij mijn moeder was de politie er nog, collega’s van mijn vader, de buurvrouw en mama’s beste vriendin! Wat fijn dat ik niet in een "leeg" huis kwam. Terwijl ik al compleet in de overleefmodus stond werd mij verteld dat papa zeer waarschijnlijk een hartstilstand heeft gehad. Helaas was hij in zijn eentje en weet niemand na hoe lang hij gevonden is! Zijn collega’s en het opgeroepen ambulancepersoneel hebben hem met man en macht proberen te redden maar helaas is het ook bij mijn vader niet gelukt! Na de onderzoeken die we hebben laten uitvoeren, bleek het ook bij mijn vader om een acute harstilstand te gaan.

Daar zit je dan weer… Vertel maar eens tegen je opa (de vader van mijn vader) dat zijn zoon is overleden. Vreselijk!!

We hebben een week in een roes geleefd en ontzettend veel geregeld, de collega’s bezocht die hem vonden en die hem reanimeerden. Op zijn afscheid waren 298 mensen aanwezig! Nog steeds bizar hoe geliefd hij was. Het was een prachtig afscheid!

De weken erna woonde ik deels bij mijn moeder omdat ons nieuwbouwhuis werd opgeleverd en er nog veel geklust moest worden, het was fijn om dicht bij haar te kunnen zijn! We kwamen weer in een rustiger vaarwater en mijn buik begon langzaam te groeien!

Als je dan denkt dat je alles wel gehad hebt dan bleek het nog niet genoeg.. 26 augustus 2018, de dag van mijn babyshower, we hadden een geweldige middag gehad met een heerlijke high tea, tijdens het afscheid nemen om naar huis te gaan werden we gebeld.. Mijn oma (de moeder van mijn vader) is overleden. 31 weken zwanger was ik op dat moment. Weer moesten we een uitvaart regelen. Oma was 89 jaar en we hadden hier veel meer vrede mee, maar leuk is anders!

Als je dan denkt dat we er nu wel waren dan was dat weer verkeerd gedacht. Terwijl ik 41 weken zwanger was verloor een vriendin van mij haar prachtige zoontje bij bijna 21 weken zwangerschap. Hier heb ik eerder al eens over geschreven, deze blog vind je hier: https://www.mamaplaats.nl/profiel/mijn-posts/blog/253958

Onze dochter werd uiteindelijk geboren op 2 november 2018! Ons grote geluk! Jente Vieve.

In mijn kraamweek kregen wij nog eens een verlies te verwerken.. Soms weet ik gewoon niet hoe ik het gedaan heb, maar het is er later dubbel en dwars uitgekomen kan ik je vertellen!

Nu vraag je jezelf natuurlijk nog steeds af waarom ik dit keer niet op een roze wolk zit! Het was psychisch gewoon een hele zware zwangerschap en ben ik dingen gaan linken aan mijn zwangerschap, dit is heel onbewust gebeurd en ik weet heel goed dat al deze overlijdens niets te maken hebben gehad met mijn zwangerschap, maar toch is dit in mijn hoofd gekropen en krijg ik het er niet meer uit!

Nog een klein detail waardoor dat dit nog erger is geworden, de oma van mijn man overleed eind 2020 toen ik 7 weken zwanger was aan corona, niemand was op de hoogte van mijn zwangerschap en voor mijn gevoel begon het verleden zich weer te herhalen! 

Ik ben altijd tegen iedereen eerlijk en je zal mij niet horen zeggen: "Ja bedankt, genieten doen we zeker".

Al een aantal weken leef ik van dag tot dag en ben ik bezig met de dag die vandaag gekomen is, vandaag ben ik precies 18+1 dagen zwanger! Blijft het rustig vandaag en de komende weken? Misschien kan ik dan een hééél licht roze wolkje gaan zien! Duimen jullie met me mee?