3 jaar geleden
Iedereen wou nog langs komen maar ik had pijn, was moe en wou gewoon alleen zijn.
Herkennen jullie onbegrip van naasten tijdens je zwangerschap of erna, grenzen die moeilijk geaccepteerd worden?
Zwangerschapsverlof, daar leefde ik al 10 weken heen. Na mijn week vakantie in juni moest ik nog 10 weken werken. Ik telde elke week af tot dat het dan eindelijk zo ver was. Ik had de grootse plannen, ik wou nog naar de designer outlet in Roermond en een weekendje weg, de Amsterdamse zomer leek ons ook helemaal leuk. Nog even van elkaar genieten voordat de kleine man er was.
Ik had een fijne zwangerschap natuurlijk was ik wel misselijk en had ik extreem zere borsten maar ik mocht niet klagen. Met 32 weken zwangerschap begon ik vocht vast te houden. Tja dat hoort erbij zou je denken, dit dacht ik zelf ook. Ik lachte er om, had schoenen van een vriendin in maat 39 en al stars die ik nog aan kon. Met 32 weken was ik 10 kilo aangekomen, ik vond dit helemaal prima. Het vocht kwam steeds meer en meer. Collega’s en vriendinnen zeiden oh dit had ik ook, dan zou het wel normaal zijn toch? De verloskundige zei ook dat dit er bij hoorde. Op een gegeven moment kon ik alleen nog maar slippers aan en een te grote trainingsbroek van mijn vriend. Ik heb tot 35.5 week door gewerkt, als ik hier op terug kijk dan denk ik hoe dan maar he het is gelukt. Toen had ik eindelijk verlof, met 36 weken was ik 16 kilo aangekomen. Ja dit was achteraf gezien in ieder geval 6 kilo vocht.
Wij hadden in die tijd van mijn verlof en de week voor mijn verlof iedereen nog een keer gezien. Helemaal fijn dacht ik, nu is het tijd voor mijzelf maar door dat ik natuurlijk zoveel plannen had in mijn verlof verwachten mensen nog om dingen te gaan doen. Ik had hier totaal geen zin in en deze grens werd moeilijk geaccepteerd. Mijn omgeving kon moeilijk begrijpen dat ik geen behoefte had aan bezoek, ze wouden ons graag nog zien voor de kleine er was. En alleen zijn voelde je niet beter door zeiden mensen in mijn omgeving. Ja dit kon ik wel begrijpen maar ik was moe, ik had overal pijn door al het vocht en ik kon weinig prikkels hebben. Dus ja ik voelde mij wel beter bij rust. Achteraf gezien was dit misschien te verklaren? Daar over later meer in een nieuwe blog.