ICSI - Wat is dit nu eigenlijk ?

In januari 2018 kregen Mike en ik te horen dat wij niet via de natuurlijke manier zwanger konden worden. Het was zelfs zo ernstig, dat de enige manier waarop het misschien zou lukken ICSI was. Dit is een vruchtbaarheidsbehandeling die pas toegepast wordt, als er geen andere opties meer zijn. We moesten dus beginnen bij het eindstation. Op dat moment stortte onze wereld in. Maar wat houdt ICSI nu eigenlijk precies in?

IVF en ICSI vinden vrijwel op dezelfde wijze plaats. 

In een normale cyclus rijpt er slechts één eicel. Daarom krijg je tijdens een IVF of ICSI behandeling hormonen om de eierstokken te stimuleren. Er rijpen op die manier meerdere eicellen per behandeling. De rijping van de eicellen wordt in de gaten gehouden door regelmatig een vaginale echo te maken. Op deze manier weet je wanneer de eicellen klaar zijn met rijpen.

Wanneer de eicellen gerijpt zijn zullen deze door middel van een punctie worden weggezogen. Bij een punctie wordt een holle naald door de wand van de vagina gestoken. Vervolgens worden vanuit de eierstokken de gerijpte eicellen weggezogen. 

Het verschil tussen IVF en ICSI zit hem in de manier waarop de eicel en de zaadcel versmelten tot een embryo. Bij IVF wordt de eicel samengebracht met zo’n 100.000 zaadcellen. Het bevruchten van de eicel gaat dan vanzelf verder.

Bij ICSI wordt er één goede zaadcel geselecteerd en direct in de eicel geïnjecteerd.Wanneer de spermacel en de eicel versmelten tot een embryo is er een succesvolle bevruchting tot stand gekomen en kan er een terugplaatsing worden gedaan. 

Wijzelf hebben dus ICSI gedaan. 

Nadat wij allerlei onderzoeken hebben laten doen, werden we doorverwezen naar een ander ziekenhuis, waar ze gespecialiseerd zijn in vruchtbaarheidsbehandelingen. Na een intake, voorlichtingsavond en nog een aantal onderzoeken kregen we in juni 2018 een telefoontje dat we de dag erna terecht konden om te beginnen met de behandeling. Ik was bang, bang voor de naalden die gingen komen, bang voor de punctie die ik ging krijgen en vooral bang om teleurgesteld te worden. Ondanks mijn angst ben ik er voor de volle honderd procent voor gegaan.

Ik begon met het spuiten van Decapeptyl, vervolgens kwam daar Gonal-f bij en als allerlaatste moest ik een spuit zetten met Ovitrelle. Ondertussen kreeg ik verschillende echo’s waarbij ze de groei van de eitjes in de gaten konden houden. Op 24 juli 2018 werd de punctie gepland.

Op de dag van de punctie werden alle eitjes die waren gegroeid dus uit mij leeggezogen en in een koffer gedaan. Mijn man moest met deze koffer naar het ziekenhuis in Tilburg om ook zijn bijdrage in te leveren. Ons kindje kon gemaakt worden! M'n man kreeg een kaartje mee met de dag waarop de terugplaatsing zou plaatsvinden: 27 juli 2018. Als we verder geen telefoontje meer zouden krijgen, was alles goed gegaan en kon de terugplaatsing doorgaan.

Het is trouwens wel echt een afvalrace : - Van de 10 eicellen waren er 7 goed- Van de 7 goede zijn er in totaal 6 bevrucht- Van de 6 bevruchtingen zijn er in totaal 3 overgebleven- Van de 3 overgebleven is Tess in mij teruggeplaatst en waren er dus nog 2 over. Deze moesten nog 2 dagen door blijven delen om te kijken of deze ingevroren konden worden.- Van de 2 overgebleven heeft het er nog maar 1tje gered waardoor we er nu dus nog maar 1 over hebben.

Maar goed..

We hadden geen telefoontje meer gehad en dus kon de terugplaatsing doorgaan ! En de dag van de terugplaatsing was echt een geweldige dag. Wat een bijzonder moment was dat! Ik zal nooit meer vergeten wat de arts zei toen ze het embryo in mij plaatste: “Welkom thuis kleintje”. Dolgelukkig liepen mijn man en ik samen het ziekenhuis uit. En toen kwamen de spannende wachtweken eraan. We kregen een datum waarop we mochten testen en dat was 12 augustus 2018. De dagen kropen voorbij!

Tot ik op 4 augustus 2018 misselijk wakker werd en vervolgens ook moest spugen. Ik wist dat het veel te vroeg was, maar had een aantal testen in huis liggen en dacht, waarom niet? Gauw genoeg verscheen er een heel licht streepje. Wow! Is het gelukt? Later die dag verraste ik mijn man met de test, maar we mochten nog niet te blij zijn. Ik deed elke dag opnieuw een test en deze liepen mooi op. Op 12 augustus 2018 durfden we eindelijk te gaan genieten want het was gelukt!! En dat nog wel de eerste keer!

Alle spuiten, de punctie, de spanning … het is het allemaal waard geweest!