ICSI en COVID

Vorige week heb ik (eindelijk) de prikinstructie gehad. Het officiële startschot van ons icsi-traject en het begin van de hormonen-rollercoaster (alvast sorry aan mijn man voor alles wat ik de komende maand zeg of doe. It’s not me, it’s the hormones!).

Het traject start met een eerste maand aan de pil. Tegenstrijdig hé? Je hebt een hebt een grote kinderwens, maar moet eerst aan de anticonceptie. Dit deel van het traject is bedoeld om je cyclus onder controle te krijgen zodat alles qua echo’s, hormonen en punctie zo goed mogelijk gepland kan worden. Over anderhalve week komt daar de eerste dagelijkse hormoonspuit bij. Dan gaan we echt toe werken naar een punctie en hopelijk ook een daadwerkelijk terugplaatsing. Zo intents blij dat het traject eindelijk loopt, we eindelijk écht bezig zijn met onze grote wens. 

In Maart werd ons traject voor een tweede kindje middels een ICSI-traject al flink vertraagd door COVID aangezien alles op slot ging en zo ook de fertiliteitstrajecten stil werden gelegd. Nu laait alles weer op, zijn er weer verscherpte maatregelen en houd ik mijn hart regelmatig vast als ik de woorden ‘afschaling reguliere zorg’ weer voorbij hoor komen.

Na de persconferentie van gisteren heb ik er toch best een beetje buikpijn van. Wat nou als halverwege alles toch weer afgeblazen wordt? Alle hormoon-ellende voor Jan met de korte achternaam is en we weer niets anders kunnen doen dan wachten?

Ik hoop oprecht dat iedereen zijn steentje bij gaat dragen. Kritische vragen zijn goed, maar houd je aan de regels. Als je het niet voor je zelf doet, doe het dan voor een ander. Voor de mensen in verpleeg te huizen, voor de mensen in de zorginstellingen, voor eenzame mensen of voor de mensen die zo afhankelijk zijn van ‘de reguliere zorg’.