ICSI 2 & liefde

ICSI 2

Liefde is dichterbij dan je denkt..

Na het overleiden van mijn man en de mantelzorg in de laatste maanden was er veel verdriet maar ook een soort rust, ik ging door op adrenaline en gek genoeg leek het wel of ik de hele wereld aan kon. Zo had ik natuurlijk ook mijn downs, het huis was leeg en alle zorg was weg. Vooral de woensdagen de dag van zijn overleiden en begrafenis bleef lang lastig. 

De eerste maanden at ik niet meer thuis en zorgde dat ik zoveel mogelijk ergens anders was en als ik thuis kwam ging ik meteen naar bed. Het huis was nog te kil en koud zonder hem. 

Door het verlies van Remko kwam er een oude bekende op mijn pad, die ik kende via mijn man. Hij zat thuis met een burn-out en we raakte in gesprek met elkaar in eigenlijk de zwaarste tijd van ons leven. Hij met andere issues dan ik. Maar hij begreep me, hij kende Remko en kende de situatie. We hadden steun aan elkaar en stuurde stuurde af en toe berichtje naar elkaar om te kijken hoe het ging.

Na een tijdje vroeg ik hem of hij mij wilde helpen met de verbouwing van mijn woning omdat ik hier geen kaas van had gegeten en of hij me wilde helpen de maten wilde op te nemen en eens met me mee wilde om me te helpen als vrienden, hij zat toch thuis. We konden het goed met elkaar vinden en hadden zo ook wat afleiding. 

Na een paar maanden overvielen bepaalde gevoelens me en dit gebeurde bij hem ook. Dit kan toch niet?? Dit mooeten we toch gewoon niet doen. Hoe kunnen we dit doen? Het overviel ons. Maar besloten dit samen te ontdekken en we zouden wel zien wat het schip ging stranden.

We gingen het aan samen een nieuw avontuur met veel tranen, verdriet, rouw maar vooral met elkaar. We begrepen elkaar, ondanks dat ons leven zo anders was. Hij was een tijd alleen geweest, ik leefde in leven met veel structuur. Alles ging door elkaar. Mijn verdriet, onze gevoelens, zijn leven. Het was een echte uitdaging. Maar bleven altijd in elkaar geloven. 

Ik ben vrienden en bekende verloren door de keuze om voor Tim te kiezen. Maar het was mijn leven en mijn liefde en dat veranderde niets aan mijn leven en liefde voor Remko. Ik koos een keer voor mezelf. 

We gingen samen het avontuur aan en probeerde te genieten van het leven, reizen naar Spanje, Mexico, Amerika, Dominicaanse Republiek, Griekenland en Turkijke maakte we. We hadden al genoeg meegemaakt en probeerde juist met deze mooie reizen lekker te ontspannen. 

In de tussentijd was ik duidelijk over mijn kinderwens en ik wist ook van zijn kinderwens. Ik vertelde da tik problemen had end at ik niet Jaren wilde wachten om bepaalde stappen te nemen.

Na weer eens een gepsrek met de huisarts die mij doorverwees naar de gynaceloog in een nieuw ziekenhuis. Nog steeds dus slijmvlies (3mm) en opnieuw volgde een hysteroscopie dit keer met water. Waren mijn eileiders goed open en konden ze andere gekke dingen zien. Nee, niets te zien geen antwoorden. Het was tijd om de man verder te onderzoeken voordat we verder met mij gingen.

Tim leverde meerdere keren zijn potje in.. en elke keer opnieuw was het slecht nieuws. Eigenlijk we wisten we het al. Nog een terleurstelling hoe komen we hier nu weer bovenop. De onderzoeken gingen door. Het bleek uiteindelijk vanuit het DNA onderzoek dat Tim in bezit is van het CF gen en als ik ook in het bezit zou zijn van het CF gen dan zou de kans aanwezig zijn dat we een kindje met Taaislijmziekte zouden krijgen en die uitzichten zijn niet goed. Gelukkig kwam uit de onderzoeken dat ik  niet in het bezit van het gen. Joepppie! We konden door met het traject. Tijd voor de MESE/TESE voor T. Ondertussen zitten we in oktober 2018 en zijn we doorverwezen naar het AMC.

De MESE gaat goed, wat een spanning. Ze vinden meer dan genoeg en hebben er zelfs nog wat extra uit gehaald. WOWOWOWOWOW. Eindelijk positief nieuws. Zijn werk zit erop. Nu is het aan mij. Ze vertelde dat er een lang wachtrij was om te beginnen met ICSI en dat we moesten afwachten wanneer we konden beginnen met stimuleren. Dit ging gelukkig sneller dan verwacht. Eindelijk leek het geluk onze kant op te vallen.

November 2018 mocht ik begonnen met prikken van de hormonen. Iets lager stimuleren als de eerste ICSI zodat we de kans op overstimuliatie verkleinde. De eitjes groeide goed en zelfs het slijmvlies was 5mm (voor mij was dit fantatisch in die tijd) ICSI 2 leverde 12 eicellen op en van die 12 konden ze er maar liefst 7 goed bevructen. Het beste nieuws was nog dat ik een verse TP kreeg. Ik had een kans om zwanger te worden. Mijn eerste keer.. tranen stroomde van geluk. We konden dit samen aan en konden hopen dat onze grootste droom een kindje van ons samen ging uitkomen.

Eind december was de eerste test helaas negatief, wat een klap was dit weer, maar we gingen ervoor op naar de volgende. We moesten een maand rust houden en ook de maand erop met progynova werd de poging geanuleerd want het slijmvlies was 5,8mm en dit vonden ze te weinig. Die keren daarna wat we ook deden met de verdubbling van de progynova niets werkte en ook de terugplaatsingen gingen keer op keer mis. Heel 2019 probeerde we het maand op maand opnieuw zonder resultaat.

Bij de laatste ronde van ICSI 2, probeerde we wat anders. Clomid 50mg, zonder utrogestan en in mijn eigen cyclus. Na de TP op vrijdag, verloor ik zondag al de eerste druppels bloed (licht roze) en de maandag brak het al door. Dit werkte dus helemaal niet. Ik had opeens een cyclus was 23 dagen terwijl het altijd rond de 40 dagen zat. Ook ICSI 2 zat erop na deze poging, wat een weg was dit ook weer op naar ICSI 3. Inmiddels wisten we dat we ook 2019 gingen afsluiten zonder onze grootste droom.

Op naar ICSI 3.. in 2020 moet het toch lukken?