12 jaar geleden
Hyperemesis Gravidarum…….of te wel overmatig zwangerschapsbraken
Ik ben nu 32wkn zwanger van ons tweede kindje en helaas voor mij heb ik HG.
Bij veel vrouwen houd het overgeven en de misselijkheid op na een week of 16 waarna ze kunnen genieten van de zwangerschap. In de meeste gevallen stop het zeker voor de 21ste week.
Begrijp me niet verkeerd hoor, ik geniet echt wel van die kleine in mijn buik, het is heerlijk om het spartel te voelen en dat het met de dag sterker word. Maar de zwangerschap is inmiddels zo zwaar dat het lichamelijk gevaarlijk voor mij gaat worden.
Bij mij is het begonnen met 6wkn op de dag af! Ik werd misselijk en niet lang daarna begon het overgeven. Gelukkig voor mij was het zo ongeveer 5 dagen achtereen overgeven en dan kon ik 2 dagen weer wat binnen houden waardoor ik steeds net niet opgenomen hoefde te worden. Wel heb ik vloeibaar voedsel gekregen om met op de been te houden tijdens de zware dagen. Met 20wkn ging het een stuk beter en had ik de hoop dat het nagenoeg over zou zijn. Voor mij was dit alleen niet zo.
Ik heb al met al 4wkn redelijk kunnen eten toen het feest weer begon. Eerst met een beetje misselijk en met kleine beetje eten wist ik het aardig vol te houden. Aan komen deed ik helaas niet maar dat vonden de diëtiste en de gynaecoloog geen probleem. Wel werd ik goed in de gaten gehouden.
Door het slechte eten en overgeven is mijn weerstand helemaal weg en ik kreeg een bijholte ontsteking. Hier voor kreeg ik antibiotica en helaas is een van de bijwerkingen “braken” en dat boven op mijn HG resulteerde dit in 7 dagen aan een stuk overgeven! Ik ben met de antibiotica gestopt maar de nodige schade had het overgeven al aan gericht.
Afgelopen donderdag met spoed naar de gynaecoloog geweest omdat ik harde buiken had en lage rugpijn die pulseerde. Een echo gehad om de groei van mijn kleine te bekijken en ook of de baarmoedermond nog mooi lang en gesloten was. Een CTG om te kijken of ik weeën had en bloed en urine laten onderzoeken of het met mij allemaal nog goed ging. De echo was helemaal goed! Ook de baarmoedermond was nog mooi gesloten en lang dus ook daar geen reden tot paniek. De CTG was ook heel mooi en geen weeën maar dat ik ze wel gehad moet hebben werd wel duidelijk door de ligging van mijn kleintje. Die was nagenoeg helemaal ingedaald. Niet alarmerend maar wel redelijk vroeg.
Uit het bloed en de urine kwam naar voren dat het met mij echt wel een heel stuk minder goed was. Niet zo slecht om met op te nemen maar de gynaecoloog vertelde ons wel dat als onze kleine nu gehaald had moeten worden was dit geen probleem voor haar geweest….
De rollen worden vanaf dit punt om gedraaid…….niet de baby maar mama voor prioriteit! Dat was toch wel een klap in ons gezicht kan ik zeggen hoor. De hele zwangerschap draait toch om de gezondheid van je kind? Alles doen om je kindje maar zo goed mogelijk op de werd te zetten en dat was nu in ene niet meer belangrijk? Dat is een hele omschakeling kan ik jullie vertellen en er komen heel wat emoties bij kijken.
Ik voel het bijna als verraad naar mijn kleintje toe! En ik voel me op mijn beurt weer verraden door mijn lichaam. Waarom laat die me zo in de steek? Ik doe niets liever als eten maar het gaat gewoon niet………en dan is er nog maar weinig wat je kan doen als wachten en hopen dat je kleintje zo lang mogelijk bij je mag blijven zitten.
Duimen jullie voor me, dat dit kleintje tot 38wkn mag blijven zitten?
Anoniem
Aaah shit zie net dat dit niet mijn tekst is hahahaha Oeps sorry (bloos)
Anoniem
Ja dat is het bij mij ook, het schuldig voelen omdat je eigenlijk bijna niets kunt doen. Ik werk niet meer sinds week 6 en ik voel mij er gewoon schuldig aan dat een collega van mij nu mijn werk moet overnemen. Ik werkte dan maar 20 uur in de week, maar het was wel intensief. En daarnaast zat ik thuis nog met het huishouden. Ik kan nu weer een beetje rond strompelen in het huis en wat huishoudelijk werk doen, maar toch moet ik tussendoor nog wel wat pauzes houden want ook mijn bloeddruk is nog steeds aan de lage kant.
Anoniem
Oh dat lijkt mij vreselijk als je dat te horen krijgt in het ziekenhuis. Helemaal met de zwangerschapshormonen die door je lichaam gieren. Ik werd op het ziekenhuis heel netjes geholpen en meteen alles werd bij mij gecheckt. Urine werd gecontroleerd, bloed werd gecontroleerd en iedere dag kwamen ze bloeddruk en andere vitale waarden meten. In mijn dossier stond netjes aangegeven dat ik last heb van de zwangerschapsziekte hg en dit werd direct doorgegeven aan de verloskundige en de huisarts. Ben nu in totaal 8 kilo afgevallen en nog steeds komt er niets bij. Bij mij is ook het enige wat mij gerust stelt iedere keer de echo's. De eerste echo was 7 weken, bij 8 weken de 2e en bij 10 weken kreeg ik de 3e echo en ik was zoo bang dat het niet goed ging met de kleine. Kon het hartje niet zo goed zien op de monitor en pas toen ze met de camera inwendig om de baarmoeder heen ging begon het iets te bewegen. Ineens een zucht van opluchting en een dikke traan want het kindje bewoog :D En nu? Nu is het een stuiterbal. Deze week stond ik ingepland voor een nekplooimeting maar die hebben ze niet uit kunnen voeren omdat de kleine uk niet stil wou liggen. Dus mag ik over een paar dagen nog een keer weer terugkomen voor al weer een 5e echo :D
Anoniem
Dank je, dat klinkt idd ook niet al een leuke zwangerschap. Ik moest er rekenschap mee houden van de verloskundige dat ik mijn gehele zwangerschap hier last van kan hebben. De enige tijden dat ik mij iets lekkerder in mijn vel voel is als ik even met mijn hond de deur uit moet. Ik woon 5 min van het bos vandaan en in het bos is het gewoon heerlijk. Geen nare geurtjes alleen de frisse geur van het bos. Als ik daar loop word de misselijkheid minder en kan ik ff een beetje genieten. Totdat er iemand voorbij loopt die een halve bus parfum op heeft dan word ik weer misselijk en loop ik te kokhalzen.