Hormoonmonster

Oke, ik geef het toe. Ik ben er één. Een echte. Een op-en-top zwangere vrouw, met alle gevolgen van dien. Eerder grapten we er wel eens over. Wat als ik tijdens mijn zwangerschap zou veranderen in een onuitstaanbaar monster.. Mijn vriend was er altijd van overtuigd dat dat niet zou gebeuren. Nou, daar is hij flink op terug gekomen!

Wanneer het precies begon is moeilijk te zeggen. Ik vermoed dat het hormoon monster langzaam en zo onzichtbaar mogelijk in mij is gekropen en zijn nagels en tanden snel in mij heeft vast gezet zodat ik me niet kon verzetten. Maar dat hij er zit, is een zekerheid. Het bewijst zich de laatste weken vooral in eindeloze discussies, botte opmerkingen, eindeloze geklaag over alle pijntjes en niet te vergeten de intense ruzies die eindigen in een hysterische huilbui. Kortom: ik herken mezelf niet meer! Behalve dat ik de hele dag met mezelf moet leven (wat al erg genoeg is), is daar dan ook nog mijn vriend. Mijn lieve, lieve vriend die alles ondergaat zonder ook maar één zucht. Man, wat voel ik me schuldig als ik mijn schat door de winterse kou op de fiets zie stappen met een krat met míjn plasjes zodat ík lekker warm onder mijn dekentje op de bank kan blijven zitten.. Met tranen in mijn ogen zwaai ik naar hem en bedenk me dat mijn hormoon monster een stuk dragelijker is met een man zoals hij naast mij!