Hormonen en unicorn stickers

10 april 2017

Met een roze ''Gonna be just fine'' pleister op mijn buik, een hormoonspuit in de ene hand en mijn stickerboek vol unicorn en prinsessen stickers in de andere zit ik er helemaal doorheen. De afgelopen drie weken heb ik zoveel naalden in mijn onderbuik moeten zetten dat vaatjes constant geraakt worden. Ik mag wel weer twee stickers plakken voor de spuiten die ik vanavond weer gezet heb.Ja, ik ben vijfentwintig jaar en heb unicorn stickers als motivatie om door te gaan. 

Zo eindigde mijn laatste avond met hormonen (kunstmatige hormonen dan). 

Als jong meisje had ik de grote droom al om moeder te worden als ik groot zou zijn.Toen ik de liefde van mijn leven leerde kennen werd die droom alleen maar groter. Bijna twee jaar later hadden we huisje, boompje en drie beestjes. Onze wens om een kindje samen te krijgen werd groter en we besloten ervoor te gaan. 

Een week later zat ik bij de gynaecoloog samen met mijn vriend en moeder om mijn spiraal te laten verwijderen en het over mijn kinderwens te hebben. Dit klinkt heel gek maar ik ben Endometriose patiënt en helaas is gebleken bij heel veel vrouwen dat zwanger worden niet altijd geheel vanzelf gaat. We hebben het advies meegekregen het maar eens een half jaar te proberen evt. met ovulatietesten en als het dan nog niet gelukt was moesten we maar terug komen. Zes maanden later was ik natuurlijk nog steeds niet zwanger en vanaf dag één had ik al een bepaald onderbuikgevoel dat er iets niet goed was. 

''Als je er nou eens niet zoveel aan denkt, dan ben je zo zwanger!'' ''Je bent er teveel mee bezig, zo lukt dat natuurlijk niet!'' waren een no-go bij mij! Hoe kon ik er niet mee bezig zijn als ik mijn hele mand vol had liggen met ovulatietesten,megapacks maandverband moest aanschaffen en op handen en voeten van de pijn door het huis kroop als ik weer ongesteld was geworden. 

Het heeft bijna anderhalf jaar geduurd voor ik de ''ballen'' had om de arts te gaan bellen, die ons gelijk doorverwezen heeft naar de voorplantingsgeneeskunde afdeling van Arnhem Rijnstate. Na tien jaar inwendige echo's en alles wat daarbij komt kijken denk je dat het wel went. Helaas ging ook die vlieger niet op. Er was niet veel te zien op de echo dus moest er een kijkoperatie gepland gaan worden. Uit die operatie is gebleken dat mijn eileiders allebei compleet verwoest waren en er geen mogelijke manier was om natuurlijk zwanger te kunnen raken. IVF it is! Uit voorzorg voor mislukkende pogingen heb ik drie maanden later weer een operatie gehad om deze te laten verwijderen. 

Je eileiders laten verwijderen als je net vijfentwintig bent is wel even een dingetje kan ik je garanderen. Je neemt afstand van iets wat jou vrouw maakt. Je neemt afscheid van iets wat juist normaal ervoor zorgt dat jij zwanger kunt worden. Ik zal dus ook nooit kunnen zeggen ''het was een ongelukje''. Grote vent die dat voor elkaar krijgt hihi. 

Op 10 februari 2017 zijn mijn eileiders verwijderd en een maand later mocht ik gaan starten met de hormoonbehandeling. Drie weken lang hormonen spuiten, veertig uur werken en enorme bijwerkingen zijn mij heel zwaar gevallen. Maar in mijn achterhoofd wist ik dat dit ging lukken! Ik kan dit, wij kunnen dit en wij gaan dit doen! 

Op 26 april 2017 had ik 7 positieve zwangerschapstesten in mijn hand en wist ik dat alles goed zou gaan komen. Wat ik niet wist was dat het het hormoontraject peanuts was vergeleken bij de complicaties die ik kreeg nadat wij erachter kwamen dat we zwanger waren. Maar dat zal ik jullie vertellen in mijn volgende blog. 

Lieve allemaal, bedankt voor jullie tijd om mijn blog te lezen. Hopelijk vinden jullie het wat en ik hoop dat julle mijn volgende blogs ook gaan volgen. 

Liefs van Linds