Snap
  • Zwanger
  • #stuitligging
  • #hoogzwanger
  • Corona

Hoogzwanger in een corona-samenleving

35 weken zwanger was ik, toen Corona in volle vaart België binnen kwam... Mijn zwangerschap was de hele tijd al zwaar geweest, dus ik keek uit naar het einde. En ineens werd alles onzeker. Langzaam aan ging het hele land op slot. En ik blijf zitten met gigantisch veel vragen! 

Op consultatie bij de gyneacoloog werd duidelijk dat ik een geplande keizersnede ging moeten ondergaan.  Mijn meneertje blijf de hele zwangerschap koppig in stuit liggen. Voor dat ik het goed en wel doorhad keek de gynaecoloog in haar agenda en gingen wij naar huis met een datum waarop onze baby mijn buik ging verlaten. Ik was toch wel wat overdonderd, want bij elke vorige afspraak vertelde de gynaecoloog vrolijk dat de baby nog tijd genoeg had om te draaien! Natuurlijk zoek je wel wat op en wist ik dat de kans klein was met 36weken dat de baby nog ging draaien. En ik had wel het gevoel dat de baby niet gedraaid was ondertussen. Maar ik dacht dat de gynaecoloog eerst nog wat andere opties ging bespreken. Dus ging het wel ineens heel snel naar mijn gevoel!

Gelukkig had ik een week later een afspraak bij de vroedvrouw in het ziekenhuis waar ik al mijn vragen kon stellen. Want natuurlijk beginnen de vragen ineens op te poppen zodra je buiten stapt bij de gynaecoloog! In de loop van de week voor de afspraak werd ik gebeld dat ik alleen moest komen naar de afspraak. Heel spijtig voor mijn vriend, maar door corona mocht je alleen het ziekenhuis binnen als het echt nodig was. Iets waar dat we beiden wel van baalden, want ook mijn vriend had heel wat vragen. In een poging om goed voorbereid te zijn, schreef ik al onze vragen op. Want de laatste weken had ik volgens mijn vriend meer en meer last van zwangerschapsdementie. Iets waarover hij weer geregeld over klaagde natuurlijk. 😉

Mijn vriend was zo lief om met mij naar het ziekenhuis te rijden en op de parking te wachten. Aan de ingang moest ik mijn handen ontsmetten en kreeg ik een mondmasker mee. Natuurlijk stond ik hier weer een hele tijd te sukkelen voor ik dat goed aankreeg. En dan moest ik naar de afdeling gynaecologie geraken. Het was toch een dikke 5 à 10 minuten wandelen doorheen het ziekenhuis. Natuurlijk kan dit ook liggen aan het feit dat doorstappen er niet meer bij was voor mij 😝 Al die tijd liep ik door gangen waar het dood, doodstil was. Wat een raar gevoel! Het ziekenhuis leek echt volledig uitgestorven...

Buiten adem van de wandeling kwam ik toe op de afdeling. Ook hier was enkel 1 vroedvrouw aanwezig. Gelukkig was het een super vriendelijke dame en kreeg ik antwoord op al mijn vragen. Zoals het er toen voorstond mocht mijn vriend  nog aanwezig zijn bij de keizersnede. Hij mocht in het ziekenhuis bij mij blijven, maar dan mocht hij de afdeling niet verlaten. Iets waar mijn vriend het wel wat moeilijk mee ging hebben, want hij rookt...  Maar toen ik hem dat vertelde, zei hij direct dat hij dat wel er voor over had. Ik was vooral blij dat hij bij de keizersnede zelf mocht zijn. Ik zag er enorm tegen op en wou liefst dat hij aan mijn zijde stond. Opgelucht kon ik het ziekenhuis verlaten en daarna was het  wachten tot 2 april. En toch ook wat bang afwachten, want de vroedvrouw vertelde ook dat de maatregelen elke dag nog konden veranderen, dus uiteindelijk bleef het onzeker hoe alles ging verlopen. Mijn grootste angst was dat mijn vriend niet meer mee mocht in het ziekenhuis. Of dat ik ziek werd en dit gevolgen zou hebben voor mijn baby. Want over de risico’s voor een zwangerschap of een pasgeboren baby vond ik toen nog niets terug, buiten dat er nog niet genoeg onderzoek hier rond gebeurd was om iets te kunnen zeggen.

De maandag voor de keizersnede werd ik gebeld door het ziekenhuis met de vraag of ik dezelfde dag nog langs kon komen voor een corona test te laten afnemen. Bij iedereen met een geplande keizersnede, namen ze een test af op voorhand. In het ziekenhuis zelf kreeg ik  te horen dat ze als de baby geboren was, ook nog een CT-scan zouden nemen van mijn longen. Zo’n test verliep met een wattenstaafje waarmee ze via u neus tot in u keel willen om een staaltje te nemen. Niet echt aangenaam dus en iets waarbij de tranen in mijn ogen sprongen. Maar zolang de uitslag goed was, kon me dat niets schelen. Spijtig genoeg moest ik wachten op de uitslag tot de ochtend van mijn keizersnede.

De volgende dag had ik een laatste afspraak bij de gynaecoloog. Daar mocht mocht mijn vriend wel nog mee binnen, want die afspraak was in de privépraktijk. Met de baby was alles goed, maar we kregen hier wel te horen dat mijn vriend toch niet bij de keizersnede zelf mocht zijn. Hij moest wachten in de kamer tot de baby bij hem gebracht werd. Stiekem hoopte ik dat hij dan wel in de uitslaap zaal samen met de baby tot bij mij mocht komen. Na dit nieuws was het echt met een bang hartje opzien tegen de dag van de keizersnede! En tegelijk zag ik er ook wel naar uit, want de laatste weken was mijn zwangerschap me echt zwaar gevallen. Ik kon niet veel meer en verlangde naar terug bewegen, zonder pijn of misselijkheid. De laatste dagen zwangerschap waren dus gevuld met heel wat tegenstrijdige gevoelens...

In mijn volgende blog vertel ik over mijn keizersnede en de dagen in het ziekenhuis.