Hoe mijn eerste zwangerschap begon

Eind 2008 was het vijf jaar geleden dat mijn spiraaltje werd gezet... Hij moest dus vervangen worden...

Of.... Zouden we hem eruit laten halen en géén nieuwe laten zetten??

We besloten dat laatste te doen. We hadden wel een kinderwens, maar we wisten eigenlijk niet of we er al klaar voor waren... Maarja, wanneer ben je er écht klaar voor? Als je te serieus gaat nadenken, misschien wel nooit. We waren midden en eind twintig, hadden een mooi huis, een goede financiële basis, en een zeer stabiele relatie van meer dan tien jaar. Hoe lang wilden we nog wachten?? Misschien was dit gewoon het moment!

Stiekem gingen we er wel van uit dat het nog wel even zou gaan duren voordat het raak zou zijn... Geen idee waarom we dat dachten. Zelfbescherming misschien. 

Toen mijn huisarts het spiraaltje verwijderde, vertelde hij dat ik het beste eerst mijn cyclus weer normaal op gang zou moeten laten komen. En dan ervoor te gaan. Okay.... Ik heb nog nooit van mijn leven een regelmatige cyclus gehad. Zo ook nu niet. Ik heb geen idee meer wanneer we er écht voor zijn gegaan.... We deden het gewoon zoals van te voren. Maar dan unprotected. Wat het gevoel en de emoties tijdens de vrijpartijen toch wel nét iets anders maakte. Je had geen seks om de seks. Je had nu seks om samen iets moois te maken! 

In juni 2009 werd ik ziek. Niet echt zo ziek dat ik in bed moest blijven. Maar doodmoe-ziek. Net niet ziek genoeg om mijn dagelijkse ding niet te kunnen doen. Maar ik moest wel alles op mijn tandvlees doen. En tussendoor veel uitrusten. Ik wilde liggen, liggen, liggen. Mijn moeder was in die tijd herstellende van een hernia-operatie en had vanwege het mooie weer door pap een bed onder de overkapping in de achtertuin laten zetten. Ik ben héél vaak naast haar gekropen. Natuurlijk vond mijn moeder dat kei fijn en gezellig, maar ze begon zich op een gegeven moment toch wel zorgen te maken... Het was niet normaal hoe lusteloos en moe ik was. Moest ik me niet even laten nakijken door de dokter? Ik zag zelf de ernst niet echt. Vond het wel meevallen. 

Steeds meer mensen om me heen gingen zich zorgen maken over mijn luie en moeë gedrag. 'Dit is echt niet goed hoor, Willemijn! Laat je anders eens even testen op Pfeiffer!'. Dat vond ik wel een goed idee, want ik vond het nu ook wel erg lang duren voordat ik me beter ging voelen. En ik vond het ook steeds irritanter worden, die moeheid. 

Het woord 'zwangerschap' was nog steeds niet in me opgekomen. Ik was begin juni nog ongesteld geweest. Nouja, ik had een klein beetje bloedverlies gehad. Niet echt een echte menstruatie te noemen, maarja, mijn cyclus was nog steeds onregelmatig. Ik had nog gewoon alcohol gedronken op de kermis en op een salsafeestje. Ik was ook nog niet begonnen met foliumzuur slikken... Het was gewoon nog niet zo ver.

Maar toch... Voordat ik naar de dokter zou gaan, wilde ik toch maar even het zekere voor het onzekere nemen en eerst even iets uitsluiten.... Dus ik deed een zwangerschapstestje.... In mijn eentje. Want ik verwachtte er niet zo veel van.

...... Het roze streepje knalde zó van het afleesvenster af dat ie zelfs donker paars kleurde....! SCHRIK! Huh? hoe kon dat nou?? Dus toch????!!

Met rillende stem belde ik mijn man op. Of ie alsjeblieft gelijk naar huis wilde komen. Dat had ik nog nóóit van hem gevraagd. Dus hij kwam gelijk. Toe ie thuis kwam, keek ik hem ondeugend aan (zo voelde ik me ook...!) en liet hem de zwangerschapstest zien. Hij keek net zo ondeugend terug. 'Wow, dat hebben we samen toch maar mooi voor elkaar gekregen!!' We waren blij!

Hoe zouden we het de ouders gaan vertellen?? Ik wilde het wel op een leuke manier doen. Uiteindelijk hebben we voor elk ouderpaar een boekje gekocht 'Het opa-en-oma-boek'. Dat mooi ingepakt. En met een brede grijs gegeven. Bij iedereen was de reactie hetzelfde. Ze moesten allemaal even goed kijken.... Nadenken..... Verwarring..... Verwerken..... Ongeloof..... En uiteindelijk grote vreugde!!!

De peettantes hebben we ook op een originele wijze gevraagd. We hebben bij de twintig-weken-echo een close-up van het profiel van het hoofdje van ons kindje genomen en daar via de computer een spreekballonnetje bij getekend met de tekst: 'wil je mijn peettante zijn?' JAAAAA natuurlijk!!!!!

Bij de tweede was het allemaal veel bewuster. Wist ik veel vroeger dat ik zwanger was. Nog vóór dat ik ziek, zwak en misselijk was. Hoe gingen we dát dan vertellen? We hebben een prentenboek over zwangerschap voor onze oudste (toen net twee jaar oud) gekocht. Terwijl ze in dat boek aan het lezen was, de titel duidelijk zichtbaar, daar een foto van gemaakt en dat per email aan iedereen gestuurd. Wederom leuke verraste reacties! Zo leuk!

Er komt hier trouwens (helaas) geen derde meer. Maar laatst had ik samen met mijn meiden cupcakejes gebakken en daar zat toevallig roze-wit strooisel op. Ik bracht er een paar naar mijn moeder, als verrassing. We kwamen binnen met die dingen en ze keek weer net zoals ze keek toen ze dat opa-en-oma-boek had uitgepakt.... Ik keek naar de cupcakes en naar haar gezicht en snapte gelijk welke link ze had gelegd. En ik riep: 'neeeeeeee! er komt geen derde!' Hahaha! Voordat er misverstanden zouden ontstaan. Dat was wel even een grappig moment. Een onbedoeld aankondigingsmoment...! Haha!