7 jaar geleden
Hoe kom ik deze dagen door?
Daar ga ik dan.. Mijn gevoelens op papier zetten.. Of nou ja in een blog op internet dan, via mijn telefoon.
Toen de gynaecoloog de kamer uitliep om een andere gynaecoloog erbij te halen heb ik ondertussen mijn vriend gebeld. Na een paar keer bellen nam hij op en kon ik uitbrengen met een hoop gesnik dat zijn prinsesje was overleden. Het enige wat hij zei was ik kom eraan. Ik gaf mijn telefoon aan mama en zei dat ze familie etc. op de hoogte moest stellen. Ik kon de woorden niet meer uit mijn mond krijgen.
Ondertussen stonden er twee gynaecologen naast me. Met een apparaat op me buik en samen kijkend naar het scherm. Ik vroeg of het tv scherm waar je mee kan kijken uit mocht. Ik wilde het niet meer zien. Me hart was gebroken en ik kon niet meer stoppen met huilen. Ik dacht aan niks. Ik voelde me leeg, letterlijk leeg. Mama voelde me aan en bedekte me oren. Ik was even afgesloten van alles en best wel in mezelf gekeerd. Die dag beleef ik eigenlijk als een grote roes. Nadat door de 2e gynaecoloog was vastgesteld dat mijn kleine meid niet meer leefde werd verteld dat het wijs was om onderzoeken te laten doen. Omdat die cyste en hematoom van zo'n grote zeer zeldzaam waren. Ik stemde mee in omdat ik wilde weten of het erfelijk was of misschien wel iets genetisch. Allebei de gynaecologen en de stagaire verlieten daarna eventjes de kamer om mij even een momentje te geven. Ik liet het inzinken maar kon het nog steeds niet geloven. Hoe was dit mogelijk. Vrijdag zag ik je hartje nog kloppen en maandag zag ik niks. De tranen stroomde over me wangen. Toen ik mama aankeek zag ik dat ze ook aan het huilen was. Wat we precies tegen elkaar zeiden weet ik eigenlijk niet meer.. Ik weet nog wel dat mijn eerste reactie was "oke haal het maar weg, snij het maar eruit of weet ik veel maar het moet NU uit mijn buik".. Maar ja hoe zou jij reageren als je net hoort dat je kindje niet meer leeft in je buik?
De onderzoeken begonnen en ik moest naar een ander kamertje voor het eerste wat ik moest laten doen en dat was een vruchtwaterpunctie. Dit heb ik eigenlijk niet echt meer meegekregen. Ik lag op de tafel met weer de echo apparaat op me buik. Ik vroeg weer of het scherm uit mocht blijven want ik wilde niet meer naar mijn babytje kijken. Ik draaide vervolgens me hoofd om naar me moeder die aan de zijkant van de tafel stond en begroef heel me gezicht in haar buik en armen. Ze bedekte weer mijn oren. Ik kon alleen maar huilen. Ik hoorde ze zeggen dat ze goed moesten prikken en niet de baby of de cyste mochten raak prikken. Ze vertelde en wees aan hoe ze in me buik lag.. "En hier ligt het armpje".. Ik brak en trok het niet meer. Ik snikte zo hard dat ze even het apparaat van me buik haalde en me de ruimte gaf om me even over te laten aan mijn verdriet. Ze hebben tot 2x toe moeten prikken omdat de eerste keer niet lukte. Ik vond het erg pijnlijk, de prik zette veel druk op me buik en dat deed zeer.
Na de vruchtwaterpunctie moesten ik en mijn vriend bloed laten prikken. Hij zo'n 10 buisjes en ik ruim 18 buisjes. Daarna werden we naar een kamertje gebracht om daar rustig onder elkaar te zijn en daar te wachten op het gesprek met de gynaecoloog. Ik heb een goeie band met mijn oom en nadat we die hadden ingelicht is hij naar het ziekenhuis gekomen en heeft met ons samen gewacht tot het gesprek.. Daar zaten we dan in dat kamertje. We hebben gehuild maar we hebben ook gelachen, heel dubbel.
Wat ik precies besproken heb met de gynaecoloog weet ik niet meer. Ik weet wel dat mijn eerste reactie was dat hij de baby maar eruit moest halen of snijden of in ieder geval weg moest halen. Dit kon niet zei hij. Ik zou gewoon op de natuurlijke manier moeten bevallen. Ik kon niet geloven wat hij zei. Bevallen?? Van een babytje dat niet meer leeft? Bevallen en dan wetend dat je geen huiltje hoort wanneer het eruit komt?? Mama heeft eigenlijk verder gesproken met de gynaecoloog. Ik wist en kon niks meer zeggen. De gynaecoloog vertelde dat ik me de volgende ochtend om 10.00 moest melden zodat ik dan kan worden ingeleidt..
Ik zou je echt graag willen vertellen wat ik op dat moment dacht. Maar ik weet het niet meer. Ik dacht niks volgens mij. Het enige wat ik me kan herinneren is het gevoel wat ik op dat moment had. Maar dat is met geen woord te beschrijven. Me hart voelt opeens leeg, alsof er een gat in zit. Alsof er gewoon letterlijk een stukje vanaf is gebroken. Hoe kom ik de nacht door en hoe kom ik die bevalling door en de periode erna? Watvoor verdriet gaat dit brengen? Hoe sterk ben ik? Kan ik dit wel aan? Dit is mijn eerste echte zwangerschap, mijn eerste bevalling, ik ben pas 20 jaar, waarom moest dit mij overkomen???
xmarikoo
Zo oneerlijk dit, een werkelijke bevalling moeten ondergaan, terwijl je van te voren al weet dat er geen huiltje zal komen. Behoorlijk heftig en het lijkt me ook dat zo'n bevalling alleen maar extra lang lijkt te duren. Het is iets wat niemand mee zou moeten maken, maar toch.... Hopelijk kan je het ook een plaats geven en is het verdriet iets minder erg, nu je je kleintje hebt gezien - als je dat al wilde -.