Hoe kan ik over jou getwijfeld hebben?

Vroeger zei ik altijd dat ik één kind wilde. Of tenminste, één van mezelf en een adoptie kindje.

Toen ik een relatie kreeg met Bart, kreeg ik er twee kinderen bij. Hoefde ik niets voor te doen. Al heel snel wilde ik weten of hij nog meer kinderen wilde. Niet omdat ik haast had, maar omdat dat iets was wat ik in de toekomst wel zou willen. Het zou lastig zijn als hij hier niet voor open stond.

Gelukkig wilde hij nog samen een gezin stichten.

Na Vajèn dachten we dan ook allebei dat we compleet waren. Ik had tenslotte de wens voor één kindje, maar had er inmiddels drie.

En toch bleef het ergens door m’n hoofd spoken. Het idee dat ik, als hij geen kinderen had uit een eerdere relatie, sowieso nog een kindje met hem zou willen kroop mijn onderbewust zijn in.

Op een dag stelde hij voor om de kinderwagen te verkopen. ‘Nee’, zei ik heel stellig. Alsof dat zonde zou zijn.

Voor Bart was dit een teken dat ik toch misschien nog een kinderwens zou hebben. We gingen het gesprek aan en hij gaf aan er nog voor open te staan. We gingen het weer proberen.

Op dat moment sloegen bij mij de twijfels toe. Wil ik dit wel echt? Is het al niet druk zat? Echt praktisch is het niet. We hadden nog één klein kamertje over in huis en we zouden een nieuwe (7 pers.) auto moeten. Deze twijfels kregen een beetje de overtoom, maar na een week bleek ik al zwanger te zijn.

Blijdschap! Dat het ons zo snel gegund is, jeetje. Twee dagen na de positieve test ging ik met mijn moeder en Vajèn op vakantie. Echt tijd om het te laten bezinken en er samen over te praten was er dus niet.

Eenmaal aangekomen op vakantie, vertelde ik mijn moeder vol enthousiasme het nieuws. Ze kon het niet geloven. Niemand zou verwachten dat wij nog een kindje wilde. Ook zij moest het even laten landen, voordat de tranen van geluk kwamen.

Nog steeds had ik zelf geen tijd gehad om het te verwerken. Toen we weer thuis in het normale ritme zaten kwamen de twijfels weer terug. Wil ik dit echt? Waarom wilde ik dit ook alweer? Het is toch prima zoals het nu is? Om nog maar niet te spreken over de angst dat ik nog eens zou moeten bevallen…

Bart kreeg in de gaten dat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik heb eerlijk verteld dat ik niet wist of we wel de juiste keuze gemaakt hebben en dat ik niet zeker wist of dit nou wel zo’n goed idee was.

Na een paar weken hebben we het iedereen verteld en werd het steeds meer zichtbaar dat ik zwanger was. Vanaf toen verdwenen de twijfels als sneeuw voor de zon. We gaan hiervoor. We gaan dit doen en we gaan er van genieten.

Ik heb een hele fijne zwangerschap gehad en genoot volop van alle bewegingen in mijn buik.

De bevalling was een droom (wie had gedacht dat ik zoiets ooit zou zeggen) en Raff was een wolk van een baby.

Vanaf het moment dat hij geboren is, wist ik dat het goed zat. Dankbaar dat we er voor gegaan zijn, want een kindje krijgen is gewoon het mooiste wat er is. 

Nog steeds denk ik wel eens terug aan het prille begin van de zwangerschap. Dat ik toen zo getwijfeld heb… Dat lijkt nu onbegrijpelijk.

Dus lieve Raff, sorry. Sorry dat ik niet meteen wist dat jij ons zoveel moois ging brengen en dat een leven zonder jou ondenkbaar zou worden. Sorry dat ik er niet meteen van overtuigd was dat we de juiste keuze gemaakt hebben. Ik zou je voor geen goud meer willen missen, je maakt ons leven zoveel mooier.

Liefs,

Esther

@vajenraffsp