Hoe 3 woordjes je bijna alles kan doen vergeten!

Wat een rollercoaster is afgelopen week geweest. Ongelofelijk!

Zaterdag een positieve zwangerschapstest, zondag verjaardag van mijn zoontje (2 jaar) en maandag lig ik dan opeens op een operatietafel.. 

Zaterdag was een prachtige dag! Na zware onzekere maanden een positieve zwangerschapstest! Prachtig cadeau voor mijn man en mij en helemaal voor mijn zoontje die een dag later jarig zou zijn. 

Verjaardag van mijn zoontje was prachtig. Vol met liefde, vreugde en gezelligheid van familie en vrienden. De dag vloog voorbij! 

Maandagochtend ben ik nog wat voor zijn traktatie op kinderdagverblijf aan het afmaken wanneer ik ongelofelijk hevige pijn in mijn onderbuik krijg. Voor ik het weet wordt het zwart voor ogen en even later word ik liggend op de grond wakker. De pijn was ongelofelijk en met mijn laatste energie roep ik mijn man. Hij vindt me en belt direct de huisartsenpost. We mogen direct langskomen. Ik hoor dat ik de auto in moet stappen maar kan me van de pijn niet bewegen. 

Een half uur later lig ik wanneer ik mijn ogen open op de eerste hulp en er wordt een echo gemaakt en bloed afgenomen. Niet veel later open ik mijn ogen weer en hoor ik de arts zeggen 'we gaan nu opereren, je hebt bloed in je buik en zeerwaarschijnlijk  een buitenbaarmoederlijke zwangerschap'. Op dat moment barst ik in tranen uit. Op het moment dat ik in de operatiekamer wordt gereden ben ik opeens pijnvrij en volledig helder. Ondanks dat gaan ze opereren. 

Zodra ik bij kom grijp ik naar mijn buik om te voelen hoe groot de wond was. Ik roep zuster en vraag haar wat er gedaan is. Ze geeft aan dat de arts straks op de kamer langs komt. Ruim een uur leef ik in onzekerheid. Dan komt het verlossende woord van de gynaecoloog: je bent nog altijd zwanger! Dit was het laatste wat ik had verwacht. Het bleek dat ik een gesprongen cyste en gedraaide eierstok had. Daarnaast is er nog een cyste van 3,5 cm gevonden. Deze hebben ze laten zitten omdat er een prille zwangerschap is. Gynaecoloog geeft wel aan dat kans op miskraam nog groot is..

Na een nacht mag ik het ziekenhuis verlaten. Enige wat ik kan is liggen doordat alles zo gevoelig is. 

Mijn zoontje is totaal van slag. ' mama ziek, mama au'. Troosten gaat niet.. Wat gaat er toch in het mannetje om? 

Nu is het een week later en leven we nog altijd in onzekerheid en is mijn zoontje nog altijd van slag. Langzaamaan kan ik weer dingen doen. Net breng ik samen met mijn man mijn zoontje naar bed en hoor ik : 'mama is lief'. 3woordzin! Ongelofelijk! Kleine kindjes worden groot! 

Ik zit nu met een grote smile op mijn gezicht.. Bijna ben ik alles van afgelopen week vergeten!