7 jaar geleden
Hij wil niet met me trouwen
Voor mij is het het missende puzzelstukje in ons geluk, dát stukje dat hij me niet wilt geven. Een huwelijk. Niets groots.. Gewoon hij & ik.
En onze getuigen. Op maandagochtend, gratis.
Alleen ''Ja, ik wil.'' Verder geen poespas.
Geen romantiek, daar heb ik nooit van gehouden.
Maar ik zou zo graag, naast de moeder van zijn kind,
óók zijn vrouw willen zijn.
Voordat ik moeder was, wilde ik niks van het huwelijk weten.
(Voordat ik moeder was wilde ik overigens ook niks van kinderen weten, en kijk nu..)
Ik vond het maar stom, "je hebt geen boterbriefje nodig om te laten weten hoeveel iemand voor je betekend.''
Of hoeveel je van iemand houd.
''Iedereen trouwt tegenwoordig toch alleen nog maar om te scheiden.'' Mijn cliché antwoord op de vraag of we nu ook gingen trouwen.
Ik ben totaal niet romantisch aangelegd, dus daar zit het 'em ook niet in.
Maar zo na mijn bevalling begon er toch iets te kriebelen.
Ik wil zo graag zijn achternaam, dezelfde achternaam als onze zoon.
Daarnaast is het ook gewoon praktisch, je hebt alles (automatisch) goed geregeld mocht er (ik hoop het nooit) onverwachts iets met één van ons beiden gebeuren.
En ja, ik wil graag zijn vrouw zijn.
Voor mijn gevoel zou het plaatje dan compleet zijn. Ons gezinnetje. Officieel.
Maar hij wilt niet.
Hij vindt het onzin.
Hij gelooft niet dat, mocht er iets met mij gebeuren, hij zomaar op straat gezet wordt samen met ons kind.
(Het huis staat op mijn naam) & als hij het wel begint te geloven, wilt hij al he-le-maal niet meer trouwen,
want dat ''dwingen ze je om te trouwen''.
Stiekem ben ik er wel verdrietig om geweest.
Misschien ben ik diep van binnen toch iets klassieker (lees klassieker, niet romantischer) aangelegd dan ik dacht.
Ik heb nu het geregistreerd partnerschap voorgelegd.
Maar ergens, hoop ik.. dat hij toch nog van gedachten veranderd en me compleet overdondert met een aanzoek.
(Shit, dit is ook meer romanti ehh klassiek dan praktisch hé?)
To be continued, I (hope) ehm guess..
Anoniem
Ik wil ook heel graag trouwen, om eigenlijk dezelfde redenen maar vriendlief wil ook niet. Dit omdat zijn familie ruzie heeft en hij dan niet wil kiezen wie en mag komen, zijn moeder net zijn zus of zijn vader met de rest van de familie en helaas zijn ze te kinderachtig om het niet voor ons die ene dag aan de kant te zetten
Anoniem
Snap em helemaal want sinds mijn kinderen ben ik de enige met andere naam in t gezin. Dat alles goed is geregeld met trouwen is een misvatting zei onze notaris.Vaak mis je dan wat specifieke zaken omtrent kinderen,huisdieren,testament etc. Mijn partner en ik willen wel maar dan niet ff gratis maar iets meer dan dat maar dat heeft financieele consequenties. Zie de mijne ook geen aanzoek doen en ook al 10 jaar bij elkaar.ik blijf ook hopen want wil eigenlijk dat t van hem komt en gelukkig weet hij dat omdat we er vaak over praten (geen hints maar goed gesprek;) hoop dat ik t nog eens mee zal maken en ook voor jou en alle anderen die erop hopenxxx
Anoniem
Ik snap je gevoel wel.. K ben getrouwd geweest, ander half jaar maar dat was ( zeer kort gezegd) met de verkeerde persoon.. Drank en drugs na een jaar huwelijk.. K ben nu al 3 jaar gelukkig met mijn huidige vriend, kindje nummer 1 word verwacht in okt. Maar of dat ik ooit nog wil trouwen? Hm dan idd zonder poespas en gewoon en hij, ik en de getuigen.. Niet zoals de eerste. K zie het hier voorlopig nog niet gebeuren hoor haha en dat maakt mij ook niet uit misschien door het verleden maar k roep niet te snel haha! Succes meid!
Anoniem
Wat een lastig punt! Wij waren ook zo.....trouwen? Waarom? Dat voegd niets toe aan de liefde voor elkaar. Maar idd, tot dat dame nummer 1 onderweg was en wij even gingen kijken hoe we dat moesten regelen voor de papa. Alles wat we moesten doen vond ik idioot. Hij moest naar de gemeente om te "vragen" of hij ook wat mocht zeggen over zijn kind en hij moest tekenen dat hij zijn kind erkende (pfff ). Daarnaast ook nog naar de notaris, om inderdaad alles te regelen, mocht er wat gebeuren. Toen wisten we het wel en ging mijn man op zijn knie en vroeg me ten huwelijk (sorry, wel romantisch, want dat vind ik wel heerlijk ;-) ). Wij zijn getrouwd toen ik 36 weken zwanger was. In een witte jurk (hij in een prachtig pak) Op een goedkope ochtend (dat is hier op donderdag), wel met vrienden en een feestje in de avond. Alles is geregeld, ik heb een prachtige ring en ik draag dezelfde achternaam als mijn dochters. Ik zeg altijd "niets verbind je meer dan het samen hebben van een kind, maar zo'n huwelijk is dan wel een fijne basis om op terug te vallen mocht er iets gebeuren." Helaas moeten er wel 2 personen achter staan, ik hoop dat hij de pluspunten in gaat zien. Een ring (of alleen een handtekening) veranderd verder niets aan jullie relatie. Heel veel succes!