'Hier moet ik even goed naar kijken.'

Het is 1 maart 2019. Dé dag waar we naar uitgekeken hebben. Na drie jaar wachten op een positieve test is het wachten op de eerste echo ook een enorme verzoeking. Maar we zijn er! Super nerveus zitten we in de wachtkamer. We grappen maar wat over de tijdschriften die er liggen, met onze hartslag in de keel. 'Zou het hartje kloppen? Zou er wel echt iets in het vruchtzakje zitten? Is er überhaupt een vruchtzakje te zien?'

Dan worden we opgehaald. 'Ja, wat een bijzonder moment hè. We gaan vandaag de eerste echo doen', zegt de fertiliteitsarts. En ik breek. Tranen vloeien. De spanning is echt teveel. Laten we maar snel gaan kijken. Ik klim in de stoel en zeg nog hardop dat ik hoop dat dit het laatste bezoekje aan het ziekenhuis is. Wat kijk ik er naar uit om de rest wel 'normaal' te doorlopen. 

De laatste inwendige echo, hoop ik ook haha! Ze wennen wel na zoveel keer, maar toch lijkt een buikecho me zoveel fijner. De arts kijkt en er verschijnt een zwarte vlek in het scherm. En er knippert iets! 'Ja, ik zie een hartje kloppen!', maar vervolgt vervolgens snel met 'Oh, maar hier moet ik even goed naar kijken. Het ziet er naar uit dat jullie toch onder behandeling in het ziekenhuis zullen blijven.' 

Het duurde echt minder dan een seconde, maar onze grote vreugde over het kloppende hartje slaat om in angst. Tot de arts zegt: 'Ik zie er namelijk twee!' Wat?? Een tweeling? Serieus? De angst maakt direct plaats voor grote verbazing. En voor vreugde bij mijn man. Die hoopte op een tweeling, aangezien nog een keer een traject in gaan voor een tweede kind ik niet zag zitten. Twee baby's! Die zagen we toch echt niet aankomen.

Wordt vervolgd.