Het wonder van kerst

Afgelopen maandag gingen wij weer met volle moed naar het ziekenhuis. Ik had rust en ging er vanuit dat mijn medicijnen opgehoogd zouden worden.

Ik gaf ook aan bij de verpleegkundige dat ik het idee had dat er niks zat, aangezien ik niks had gevoeld.

De verpleegkundige gaf aan dat het gevoel van een vrouw vaak goed zit, omdat ze weten wat ze voelen.

Maar het tegendeel werd bewezen. In amper 7 dagen tijd was er een eitje gegroeid van 16,5 mm!

Vol verbazing lag ik daar in die stoel. Ik hoefde dinsdag niet eens meer terug te komen. Alleen een pregnyl spuitje was genoeg.

En het wachten is nu weer begonnen. Ik heb er vrede mee als het niet lukt deze maand. Toch hou je hoop.

Op 1 januari moet ik ongesteld worden. De verjaardag van mijn vader. En stiekem hoop ik dat ik hem het mooiste cadeau kan geven dat hij wenst.

Ondertussen heb ik genoeg aan mijn hoofd. De naderende drukte van de feestdagen, de drukte op werk en onze aanmelding bij pleegzorg.

Gisteren hebben we besloten om ons aan te melden na een introductie avond. Want wat we ook gebeurd. Of we nou zwanger worden of niet. Er komt hier in huis een plaatsje voor een kindje dat langdurige zorg nodig heeft. Een kindje dat liefde nodig heeft, warmte en vooral rust.

Wat is er mooier dan dat?