Het was niet meer te doen, die zwangerschap - trimester 3 - Deel 1

Ik ben nog maar net in mijn derde trimester en ben 27+5 weken zwanger. Ik zit van de een op de andere dag volledig onder de rode bultjes. Ik dacht, dat het door een vergiftiging kwam. Wist ik veel. Ik zei tegen Djerf dat ik even zou wachten tot de volgende dag en als het niet wegtrok dat ik de verloskundige belde. Ondertussen zocht ik de symptomen van een zwangerschapsvergiftiging op. Rode bultjes stonden er niet bij, maar wel een aantal andere dingen die ik ook herkende. Hoofdpijn en verlies van concentratie onder andere. Hm, de volgende middag belde ik toch maar even de verloskundige. Ze was net bezig met een spoedje en belde mij een halfuur later weer.

Ondertussen waren we bezig in ons huis met de laatste dingen ophangen samen met mijn schoonvader, Djerf en een vriend van Djerf. Toen de verloskundige terugbelde stelde ze een aantal vragen, gewoon routine. Ik legde uit van de bultjes, de hoofdpijn en concentratieverlies. Die bultjes waren niks volgens haar. De andere klachten moest ik even in de gaten houden. Toen vroeg ze of ik ook last had van harde buiken. Ja zei ik. Ze vroeg hoevaak en met dat ik begin na te denken besef ik mij dat ze sinds de vorige avond al om het uur kwamen. Ga even rustig liggen zei ze. Zodra ze om de 10 min komen dan bel je direct. Oke, doen we dat.

Ik lig op de bank en voel me opzich prima verder. Maar er gaat nog geen halfuur voorbij of er is weer een harde buik. Ik moet toevallig ook naar het toilet, lopen gaat ineens heel zwaar. 10 min later, weer een, en nog een, en nog een. Ik roep Djerf dat ze om de 10 min komen nu. Hij was net klaar onder de douche en kleed zich snel verder aan terwijl ik de VK bel. Ze is toevallig in de praktijk aanwezig en gezien mijn termijn wilt ze dat ik langskom zodat ze even poolshoogte kan nemen. Het lopen gaat steeds zwaarder en ik hijs mezelf in de auto. Ik kijk op mijn telefoon. Fuck, nog maar 10%. “Jij dan schat?” Vroeg ik aan Djerf. Ook maar 15% zegt hij. Tuurlijk! Hebben wij weer..

Eenmaal bij de VK kon ik vrijwel gelijk gaan liggen. Ik moet ondertussen de harde buiken wegpuffen. En Djerf ondersteunt me hier en daar met lopen. Ik ga liggen en ze voelt aan mijn buik. In eerste instantie verdenkt ze mijn darmen van de harde buiken. Met een beetje opluchting kijk ik Djerf aan. Niks aan de hand dus. Toch wil ze nog even een inwendig onderzoek doen. Prima, beter het zekere voor het onzekere. Wanneer ze het onderzoek start, is ze stil, ze voelt nog eens en blijft stil. Ze kijkt ons zorgelijk aan. Ik heb 1 à 2 cm ontsluiting.. Huh! Dat kan toch niet. Gelijk word er naar het ziekenhuis gebeld en contact gelegd met de gynaecoloog. Ik kan direct komen. In de auto bellen we de moeder van Djerf. Dit wilde hij graag. Ze wenst ons succes en wacht verder nieuws af.

We komen aan bij het ziekenhuis, Djerf vraagt nog of ik een rolstoel nodig heb om bij de afdeling te komen. “Nee ik ben toch geen idioot”, antwoordde ik met mijn eigenwijze kop. Achteraf kreeg ik op mijn donder van de verpleegkundige, ik mocht geen stap meer zetten.

Eenmaal op de afdeling ging alles in een sneltreinvaart, ik heb de verpleegkundige achteraf moeten vragen wat ze allemaal hadden gedaan. Ik wist het niet meer. Ik lag aan de CTG, die liet zien dat de harde buiken om de 3 minuten kwamen. Ze hadden ook een kweek afgenomen en urine voor een test. Mijn bloeddruk was laag, mijn hartslag en die van de kleine meid waren gelukkig goed. Na een tijdje aan de CTG  te hebben gezeten konden we naar de gynaecoloog voor een inwendige echo. Deze liet zien dat mijn baarmoedermond aan het verstrijken was, deze was nog maar 2cm lang, waar die normaal rond de 4-5 cm is. Ontsluiting was er gek genoeg toch niet, terwijl de verloskundige en de klinisch verloskundige het wel voelden. De gynaecoloog grapte nog naar Djerf dat alles wel opent als je maar hard genoeg duwt. Na de echo gingen we een gesprek aan, als dit niet verbeterde zouden we moeten uitwijken naar Nijmegen of erger, Limburg of België. In het SKB kunnen ze namelijk alleen zorgen voor babies vanaf 32 weken. Ik mocht alleen nog maar naar de wc lopen. De rest deed ik in een rolstoel. Ik zou de nacht blijven, aan het eind van de avond zou er weer een echo gemaakt worden, eveneens als de volgende middag. De harde buiken waren inmiddels afgezakt, gelukkig ook maar. Wanneer ik terug ben op de kamer, barst ik bij Djerf in tranen uit. Ik was bang en voelde mij verraden door mijn eigen lijf. Ik vreesde voor onze dochter en haar gezondheid. Dit kon niet gebeuren, ze moet blijven zitten, op z’n minst tot die 32 weken!

Hierna heb ik oa mijn ouders gebeld en wat vrienden op de hoogte gebracht. Even later ging Djerf naar huis om mijn spullen te halen, hij sliep zelf thuis voor de honden, daarbij had hij niet kunnen slapen in het ziekenhuis. Het was belangrijk dat tenminste een van ons goed uitgerust was, of in elk geval een beetje. Die avond werd er nog een echo gemaakt, mijn baarmoedermond was van 2cm naar 2,4cm gegaan, niet veel maar wel vooruitgang! Een kleine opluchting maar er werd nog steeds nauw contact gehouden met Nijmegen. Volgens de VK konden we rustig de nacht ingaan. Als het wel misging zouden we binnen no-time in de ambulance zitten naar nijmegen. Die nacht spookte alleen maar de gevaren van een dreigende vroeggeboorte door mijn hoofd. Wat een naar idee. Onwijs veel respect voor alle ouders van premature kindjes!!

De volgende dag ging het een stuk beter. De harde buiken waren er nog wel maar niet in een mate dat ik amper kon lopen of er bizar veel last van had. Ik mocht op en neer over dr afdeling lopen om te kijken wat inspanning zou doen. Daarna werd er weer een inwendige echo gemaakt. Ondanks de inspanning werden de harde buiken niet erger. Ook liet de inwendige echo zien dat mijn baarmoedermond weer op een lengte van 3,9cm zat. Goed nieuws dus, ik mocht naar huis! De gynaecoloog droeg me wel op dat ik rustig aan deed, niet fietsen, niet autorijden, geen zware wasmanden tillen en dergelijke. Mijn moeder kwam vanaf dat moment gelukkig 1 dag in de week helpen in het huishouden en zo waren en nog meer mensen die voor ons klaarstonden.

Rustig aan doen, nog een paar keer op controle en dat was het dan. Maar het was nog niet voorbij. Omdat het verhaal anders zo ontzettend lang wordt lees je de rest in deel 2.

https://www.mamaplaats.nl/blog/zwanger/het-was-niet-meer-te-doen-die-zwangerschap-trimester-3-deel-2