Het wachten is voorbij.

Het ging afgelopen week best goed. Keek er steeds positiever tegen aan en wachtte ongeduldig op de volgende echo.

Gisteren ochtend, voelde het vreemd onder in mijn buik. Geen pijn, geen kramp, maar een vreemd gevoel. Later die dag werd ik opgehaald door een goeie vriend om het weekend bij hun door te brengen. Mijn man zou na het werk ook die kant op komen. We hebben een heerlijk ontspannen avond gehad, lekker gelachen en veel gekletst.

Afgelopen nacht in eens wakker. Niks aan de hand, maar in eens klaar wakker. Half uurtje wakker gelegen en toen weer goed doorgeslapen.

In de ochtend, begon weer dat vreemde gevoel. Achteraf gezien, voelde het toen al als of de menstruatie zou beginnen. Stond er verder niet bij stil. Eenmaal naar het toilet gegaan, kwam er voor het eerst bloed vrij. Niet veel, maar toch. Toen kwam paniek. Vreemde stad, toch naar de huisarts. Aan de hand van het verhaal, concludeerde de arts dat het voor 90% zeker was dat het een miskraam zou zijn.

Met een leeg gevoel zijn we terug gegaan. Bang, paniek weet ik het wat. Hoe gaan we dit aan ons zoontje vertellen?

Eenmaal terug, kwam het los. De bloedingen werden heviger, de krampen erger en toen de ergste nachtmerrie van een toekomstige moeder.

Zaterdag 22 oktober gaat in de boeken, als de dag dat ik mijn lieve kleine schat verloor.