Het volle achterbank wens taboe

‘Je hebt er toch al twee? Wat zeur je nou?’ ‘Geniet toch van die twee die je al hebt, nummer drie komt vast wel.’ ‘En anders hou je het toch lekker bij die twee van je?’ ‘Misschien vind de natuur wel dat twee genoeg is voor je.’

Een greep uit de uitspraken waar ik de laatste tijd tegenaan loop.

Ik kende al heel veel taboes, maar ik wist dus niet dat er een taboe bestond op de wens om een derde kindje te mogen krijgen. Blijkbaar vinden veel mensen dit raar, want je hebt er toch al twee? Er zijn mensen die helemaal geen kinderen kunnen krijgen!

Dat snap ik allemaal wel, maar dit maakt de wens er niet minder om. Misschien is de wens zelfs sterker doordat ik weet hoe bijzonder het wel niet is om zwanger te zijn en zo’n prachtig kindje te mogen krijgen. Een derde kindje, een achterbank vol!

Onbegrip is waar ik tegenaan loop. Mensen verwachten niet dat vrouwen die al twee kinderen probleemloos konden krijgen, niet snel zwanger kunnen raken van een derde. Dat is raar, het is je toch al twee keer eerder gelukt? Waarom zou het nu dan niet lukken?

Wij doen er bij mekaar al ruim anderhalf jaar over, dat is langer dan wij ooit hadden gedacht. Maar blijkbaar gebeurd het toch vaker dan we denken, aldus mijn huisarts, er wordt alleen gewoon niet over gesproken..

Het is vreemd om tegen zo’n taboe op te lopen. Je zou toch verwachten van medemoeders dat er meer begrip zal zijn omdat zij al een of meerdere kinderen gekregen hebben en weten hoe bijzonder dit is.

Sommige opmerkingen zijn ook lief bedoeld, ook al komt dat vaak niet zo aan. Mensen beseffen heel moeilijk hoe het is om in zo’n situatie te zitten. Het is raar als het bij de eerste twee zo makkelijk ging, om dan nu de stap naar de huisarts te hebben gemaakt voor een derde wonder.

Mensen nemen aan dat we dan nu iets niet goed zouden doen, maar dat is allesbehalve het geval. Het is niet dat we rare capriolen uit zullen halen, maar we leven gezond, doen alles eraan wat maar mogelijk is en hebben het vooral heel gezellig.

Het is fijn om dan wel herkenning te voelen, want ik weet wel dat degenen die dit lezen en zich er niets bij voor kunnen stellen, geen idee hebben hoe het voelt.

Onze laatste wens, onze laatste keer, en toch nog nieuwe ervaringen om tegenaan te lopen.

Wat een verrassing is dit traject al voor ons, wat een verrassing zal dit hopelijk voor ons wezen, een derde kindje, want oh, wat is het toch zo ontzettend welkom!