Het tweede trimester van mijn zwangerschap van Jedidja.

Het eerste trimester van mijn zwangerschap werd afgesloten met twee blaasontstekingen in een week tijd. Maar HOERA HOERA HOERA (!) we hadden het eerste trimester overleefd, het zou nu allemaal beter worden toch? Eerst nog even flink beroerd zijn van de antibioticakuur, en dan zou het genieten kunnen beginnen (dacht ik). 

Maar eigenlijk viel het daarna vies tegen. Waar ik in het eerste trimester al een bloeddruk had die aan de lage kant was, zakte deze nu tot een dramatisch slecht niveau. Oftewel: continu duizelig en zwart voor de ogen. Als ik mij ook maar een beetje inspande, dan speelde het op. In de hoop alles weer op pijl te kregen at ik zoute drop. Rollen per week gingen er doorheen. Alhoewel het niet erg hielp, genoot ik toch stiekem wel van deze goede smoes om veel te mogen snoepen. Want manmanman wat had ik trek in zoute en zure dingen. Zoute drop, wat zurige sinaasappelsap maar dus ook citroenen gingen er bij mij wel in. En om dan nog maar niet te spreken over mijn ijsthee-verslaving (waar dus megaveel citroen ook nog in moest!). Verder kreeg ik ook erg veel pijn in mijn pols tijdens mijn stage in de zorg: vermoedelijk was het carpaal tunnel syndroom. Dit in combinatie met andere persoonlijke omstandigheden maakte dat ik mijn stage in de zorg stop zette. Gelukkig trok de pijn langzaamaan weg door veel rust te nemen en het dragen van een spalk.

Maar wat was ik in ieder geval blij dat ik niet meer zo misselijk was en dat onze baby uit de grootste gevarenzone was. We konden wat meer ontspannen en gaan genieten van het baby'tje in mijn buik. Toen ik 14 weken zwanger was kon ik mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen: ik belde een echoscopiste op die pretecho's maakte en liet een afspraak inplannen om het geslacht van ons kindje te weten te komen. Mijn lieve verloofde moest nog even overtuigd worden, maar zoals mijn omgeving mij wel kent: ik ben té nieuwsgierig en als ik iets in mijn hoofd heb dan is het er nog moeilijk uit te krijgen. En daar zaten we dan een paar dagen later: vol spanning bij de pretecho. Tijdens het maken van de echo werd het mij al snel duidelijk: we krijgen een MEISJE! En dat werd inderdaad bevestigd door de echoscopiste. En wat was ik blij dat ons meisje meewerkte: een paar uur later zou onze gender-reveal-party namelijk al zijn, wat had het een flop geworden als we het geslacht nog niet wisten hahaha... Maar gelukkig werkte onze lieve Jedidja mee. Een meisjesnaam (Jedidja) hadden we al, maar we besloten dit nog wel geheim te houden. En wat vond ik het moeilijk en heerlijk tegelijk om een geheimpje te hebben samen met mijn allerliefste verloofde. 

Sinds ik het geslacht (en dus ook de naam van ons kindje) wist, werd het voor mij allemaal wat concreter en begon ik eindelijk wat te genieten. Ik begon een shop-verslaving voor (tweedehands) babykleertjes te ontwikkelen. Ik geloof dat ik al voor het eerste halfjaar van Jedidja's leven kleding had gekocht in mijn tweede trimester, maar ach wat maakte het ook uit: ik begon van het kindje te houden en dat was het allerbelangrijkste! 

Verder was het in mijn tweede trimester ook aardig hectisch. Plotseling kwam de corona om de hoek kijken. Zo veel onduidelijkheid: Val ik nu in de risicogroep? Loopt ons dochtertje en ik als zwangere vrouw gevaar? Hoe gaat dat nu met de afspraken bij de verloskundige? Welke invloed gaat dit hebben op de bevalling? Dit is zomaar een greep uit de onzekere vragen waar ik mee rondliep. En wat was het wennen om ineens alleen naar de verloskundige te moeten, waar we dit eerst altijd samen deden... Gelukkig hadden wij de 20-weken echo al gehad voordat Nederland in een gedeeltelijke lockdown ging: dat moment kon in ieder geval niemand ons meer afpakken. Maarja, al die grootse plannen die ik had toen ik gestopt was met stage konden niet meer doorgaan. Ik kwam nu echt verplicht thuis te zitten, en dan duurt zo'n tweede trimester ineens toch wel heel erg lang.

Toen ik ruim 23 weken zwanger was zijn we ook nog eens zeer onverwachts naar 120 km verderop verhuisd. Naar een plek waar we niemand kenden: geen familie, geen vrienden. Ik moest wisselen van verloskundige en kraamzorg, en ik kan je vertellen: dat is best spannend als je al zo ver in je zwangerschap zit. Maar hé, we vertrouwden op Gods plan voor ons leven dus we wilden dit grote avontuur aangaan! En als ik nu terugkijk ben ik zeer dankbaar, want wat hadden we hier een fijne verloskundige en wat hebben mensen hier ons goed opgevangen. Ondanks dat het lastig was om sociale contacten te maken door alle maatregelen rondom corona, kregen we viavia toch wat contact met mensen. Het is en blijft lastig, zo ver bij onze familie en vriendengroep vandaan. Maar gelukkig konden we ondanks de afstand goed contact onderhouden via alle social media kanalen.

En zo was het dus toch wel een erg hechtische en spannende tweede trimester van mijn zwangerschap.

Dit is hoe ik het tweede trimester heb ervaren. Ben je benieuwd naar hoe ik het derde trimester van mijn zwangerschap heb ervaren? Ik hoop hier de volgende keer over te schrijven. Houd mijn instagram in de gaten!