Het traject van L en R

Al voordat we hadden besloten om voor een kindje te gaan had ik een voorgevoel wat ik uitsprak aan mijn schoonzus; ik denk dat het bij ons nog wel eens kan duren, daarbij heb ik de touwtjes niet in handen en dat kan nog weleens lastig zijn. Ik was al een jaar gestopt met de pil zodat mijn lichaam kon ‘ontpillen’. In Mei 2018 besloten we dat een kindje zeer welkom zou zijn en we er voor wilden gaan. Ondanks dat we bezig waren met een verbouwing van het huis hielden we elke maand rekening met de vruchtbare dagen. Er zijn heel wat ovulatie tests doorheen gegaan, en op mijn menstruatie kon ik de klok gelijk zetten.. alles was (is) stabiel! Elke maand was een teleurstelling.. hoe kon dat nou!? Na ruim een jaar zijn we voor het eerst naar de huisarts gegaan.. een vriendelijke en nuchtere man die zelf ook wat hulp van de fertiliteitsarts nodig heeft gehad om zijn vrouw zwanger te maken. Hij gaf ons een doorverwijzingen naar diezelfde arts en gaf aan dat mijn (inmiddels man) zijn zaad moest laten controleren. Spannend was het, voor hem vooral! Want het is toch wel een “dingetje” en mocht het niet goed zijn zou het aan hem liggen, wat dan!? Na een aantal dagen bleek alles van prima kwaliteit te zijn, gelukkig! Maar wat dan... again! Ik kreeg echo’s en ook daar was niets op te zien. Mijn eileiders zijn doorgespoeld en ook daar zat niets in de weg.. we zouden na die behandeling verhoogde kans hebben om zwanger te raken dus die kans pakte we aan. In februari zouden we terugkomen voor de eerste IUI- behandeling als er nog geen positief nieuws was geweest. En dat was zo.. begin februari maakte ik de eerste afspraak. Ik kreeg hormoonpillen voorgeschreven en deze moest ik dagelijks innemen. De dag vóór de IUI zou ik een ovirel spuit moeten zetten. Ik moest op controle.. wat was dát spannend! Ze arts vroeg hoe ik mij voelde waarop ik zei; het voelt wel wat zwaar in mijn buik (niet wetende wat het zou kunnen betekenen). Ik zag haar gezicht zorgwekkend wegtrekken.. ze maakte een echo en ja hoor; niet 1,2,3 of 4 eiblaasjes maar 8 grote ! Ik moest direct alles af laten breken want de kans dat, dat bevrucht zou raken en ik het zou overleven was toch wel een risico! Wat was de gang van het ziekenhuis toch lang.. ik probeerde mijn tranen in te houden en eenmaal buiten barstte ik in tranen uit. Wat een ellende ! Dacht je na maanden je eerste IUI te hebben, ging ik naar huis met een 10-daagde “abortuspil”. Dat is zó tegendraads.. elke dag met verdriet zo’n pil genomen, want ja we moesten zelf ook “klussen” dus al met al zou de kans er zijn dat er toch iets bevrucht zou kunnen raken. De maand erop kwam de Corona wel heel dichtbij en kregen we telefoon van de arts, net een week vóór de tweede behandeling. “Ivm Corona gaat de poli dicht, ik moet helpen op de IC’s en we kunnen geen risico nemen”. Alweer zakte ik door de grond, nog iets verder dan de maand ervoor. We toonden begrip, want ja we begrepen het ook wel.. maar het was weer een klap in ons gezicht! Of dat niet al genoeg was, belde mijn moeder in april huilend en overstuur op. Kunnen jullie AUB hier naartoe komen het gat niet goed met pap.. we wonen een paar straten van mijn ouders af dus we waren er in no-time. Hij lag boven in de badkamer, wow f*ck.. de dag ervoor had ik mijn EHBO diploma opgehaald en er werd meteen een proef op de som genomen. F*ck dit zag er niet goed uit, bekneld naast het toilet en niet aanspreekbaar. We hebben hem plat op de grond gelegd en ben begonnen met reanimeren. Inmiddels ook de meldkamer aan de telefoon en het reanimatieteam uit de wijk stond ook in de badkamer. Het was zo’n kleine ruimte dat ze mij m’n gang lieten gaan omdat ik het goed deed, de ambulance was inmiddels ook gearriveerd en kwam met een AED. (Nooit geleerd dat zo’n ding geen schokken meer geeft als er te lang geen hartslag is geweest). Een kutding! Dat was het want hij was stuk, dacht ik.... maar nee, er was al te lang geen hartslag meer, mijn vader was overleden aan een acute hartstilstand! En alweer.. viel ik in een groot diep gat! Hoe kan dat nou... in deze tijd !? Hebben wij signalen gemist of heeft hij niets gezegd of gemerkt. Het was een klap, ons bordje zát al vol! Het is zo lastig om ineens van iemand (niet zomaar iemand maar MIJN VADER) afscheid te nemen dat gaat niet in je koude kleren zitten.. er was (zijn) nog steeds veel onverklaarbare vragen die door mijn hoofd spoken, over een maand zou ik gaan trouwen! En hij kan daar niet meer bij zijn én het is al anders want we zitten midden in de Corona crisis! Een feest mocht al niet doorgaan maar omslagverhaal nog steeds hoop hadden om toch zwanger te worden wilden we alles goed geregeld hebben.. we lieten alles toch doorgaan zónder feest. 11 mei was de dag, een heel beladen dag want wat van de ene kant mooi was, was van de andere kant zwaar.. aan het einde van de dag kreeg ik een mail van mijn arts; we mogen weer.. dubbel vond ik het! Bijna eng.. mijn vader zou onze kleine nooit meer mee kunnen maken mócht het lukken! Hij wist gelukkig wel dat we daarna bezig waren en nog steeds zijn trouwens. We hadden een videogesprek met de arts en alles werd opnieuw in gang gezet, hormonen kreeg ik via injecties die ik zelf in moest stellen en toe moest dienen, heel spannend ook om jezelf te prikken !! Ik bibberde maar deed mijn ogen dicht en stak het naaldje in mij buik, het viel best mee gelukkig. Op de controle dag moest ik alleen komen.. zo kwetsbaar als je dan bent afwachtend op hopelijk nu wel positief nieuws om door te gaan naar de IUI! Gelukkig! 1 groot eiblaasje!! Drie dagen later moesten we terugkomen voor de behandeling, spannend ook weer, nu ging het écht gebeuren! De arts was vriendelijk en beantwoorde onze vragen, stelde ons gerust en toen werd de inseminatie gedaan. Ik voelde er weinig van en het was snel gepiept. Nu twee weken wacht, jezus wat duren die weken lang! Helaas.. geen positief nieuws! We hadden toch wel goede hoop want ja, er was niets “mis” met ons en alles werkt. Inmiddels zijn we weer een aantal maanden verder en zijn we nog steeds met IUI behandelingen bezig, volgende maand is onze laatste IUI daarna gaan we over op IVF. Hopelijk is dat niet nodig.. nu gaan we nog een paar dagen afwachten tot we mogen testen óf wachten op de menstruatie, zal het uitblijven of niet?! Fingers crossed!!!