Het taboe wat geen taboe moet zijn...

Ondertussen zijn er 1001 verschillende redenen waarom mensen deze weg (moeten) inslaan. Zo wij ook, en bijgevolg kan ik ook alleen maar uit mijn persoonlijke ervaring mijn verhaal doen. Toen ik twintiger was, hebben we per toeval (dat is een heel ander verhaal) ontdekt dat we in onze familie te kampen hebben met een genetische hartafwijking. Op dat moment zat ik niet in een relatie en was ook nog niet bezig met mijn kinderwens, al wist ik wel dat ik graag kinderen wou. Toch werden we daarin heel goed begeleid en geïnformeerd. Zo werd al snel duidelijk dat als ik kinderen zou willen ik dit best via een ICSI-parcours zou doen, al waren er ook nog andere opties. Dan konden ze namelijk de embryo’s testen op het afwijkende gen en op die manier konden we deze afwijking voor de volgende generatie uitsluiten. Klinkt heel aannemelijk en goed. Maar toch, het zet je toch aan het denken. Enerzijds wil je een toekomstige partner hierover toch al in een vroeg stadium. Je wilt namelijk geen jaren met elkaar verspijkeren om dan vast te stellen dat je daarin niet op 1 lijn staat. Anderzijds wil je in zo’n vroeg stadium nog niet bezig zijn met die zaken, zover ben je dan namelijk nog niet in je relatie.

Zo gezegd, zo gedaan, op een gepast moment kwam het ter sprake, ookal waren we toen nog niet bezig met een uitgesproken kinderwens. Uiteindelijk hebben we besloten om in 2018 eens te gaan informeren achter de opties. Wat voor ons een verkennend gesprek was, bleek uiteindelijk de start van ons traject. Voor we het goed en wel doorhadden, ging de bal aan het rollen. Er werden afspraken gemaakt met fertiliteitsartsen, psychologen, … Ja er komt heel wat bij kijken. Er werden onderzoeken uitgevoerd, zo werd ook ontdekt dat ik PCOS heb. 

Mijn eerste hormonenkuur kon beginnen. We werden voorzien van de nodige medicatie en kregen alle uitleg om deze zelf toe te dienen. Iedere dag spuiten zetten en op bepaalde dagen je bloedwaardes laten controleren en inwendige echografieën ondergaan om de opvolging van de eicellen bij te houden. Dan was het iedere keer afwachten op nieuwe instructies hoe het traject verder zou verlopen. Dan is er plots dat telefoontje waarop ze je vertellen wanneer je binnen moet komen voor een pick-up. Omwille van mijn afwijking was besloten om alles onder plaatselijke verdoving te doen. Vol goede moed gingen we die dag naar het ziekenhuis. Alles ging goed, ik kon meevolgen en kreeg zelfs wat uitleg. Echter op een bepaald moment begon alles zo immens pijn te doen. Helaas waren ze nog niet klaar met het aanprikken van alle eicellen en vroegen ze me om vol te houden. Dat was pijnlijk en vreselijk, wetende dat ik best een hoge pijngrens heb. In de recovery had ik het ook heel moeilijk. Ik moest niet bekomen van een roesje, maar wel van wat er zojuist me gebeurd was. Wat er op dat moment allemaal door mijn hoofd ging ga ik jullie besparen, maar het was op het randje van traumatisch wat het met me gedaan had.

De uitslag. We kregen te horen dat er 18 eicellen weggenomen waren. Hiervan waren er 17 bevrucht, en daarvan waren er maar 2 die de afwijking niet hadden maar die waren niet sterk genoeg om ingevroren te worden. Dus het hele avontuur, als je het zo al kan noemen, was voor niets. We stonden terug aan de startlinie en waren geen meter opgeschoten. Het enige resultaat was dat ik 2 weken plat moest liggen omdat ik een over stimulatie had opgelopen op mijn eierstok met gevolg dat deze was gaan zweven. Dit was te risicovol dat deze zou kunnen overslaan met kans op afsterving als we dat niet op tijd zouden ontdekken. Dus de komende 2 weken bleef ik, weliswaar met plezier dankzij de pijn, in bed/zetel.

Het verdict van de fertiliteitsarts was dat de hormoonbehandeling te extreem was en dat ze die voor een nieuwe poging zouden aanpassen. We moesten zorgen dat er minder eicellen zouden zijn, die dan bijgevolg van betere kwaliteit zouden zijn. Zo gingen we dan een tweede keer het traject in met andere hormonen.

Voor de tweede pick-up hebben we wel duidelijke afspraken kunnen maken met een anesthesist om de mogelijkheden te overlopen, zodat we niet dezelfde situatie zouden krijgen als de eerste keer. Dus van mijn tweede pick-up zelf weet ik gelukkig niets. Maar dan in de recovery, de eerste die ik bij “besef” aan mijn bed zag staan heb ik direct gevraagd naar het aantal eicellen. Bij het antwoord van “25 eicellen” heb ik meermaals gevraagd of ik dit wel goed gehoord had. Dan begint het weer te malen. “Oei, ik moest er minder hebben, en nu heb ik er net meer, …”. Je kunt je veel afvragen in de tijd die dan volgt en je mag wachten op een telefoontje met het effectieve resultaat.

Ja dan is het zover… Je krijgt telefoon. Welgeteld twee gezonde embryo’s van voldoende kwaliteit hebben ze kunnen invriezen. Dus laat me duidelijk zijn het is zeker niet de kwantiteit maar de kwaliteit die geldt.

Veel succes aan iedereen die in een traject zit of een traject gaat starten <3