Het moment van de waarheid #1.3

Mijn man en ik hebben nachten gesproken over of we de zwangerschap zouden afbreken als ons kindje iets heel ernstigs zou hebben. We hebben daar ook heel goed over na gedacht. Ook hadden we voor onszelf een grens afgesproken met waar wij mee zouden kunnen leven. Ik probeer steun te vinden in mijn omgeving en vragen wat voor hun de grens is. Wat mij opvalt is dat er weinig mensen zijn die begrijpen dat je het zelfs maar overweegt om je zwangerschap af te breken. Dit is natuurlijk ook niet niks. Zo'n beslissing maak je niet even. Tuurlijk geef je om je kindje en wil je niets liever dan datzelfde kindje gewoon lekker veilig bij je hebben en dan heerlijk zien opgroeien. Helaas werkt het niet altijd zo. De grens is voor iedereen anders. Doordat ik deelde wat voor mij de grens was stuitte ik op veel onbegrip. Daardoor nam de onzekerheid toe. Kan ik dit wel? Ben ik wel geschikt als moeder? Bevind ik me nu niet op glad ijs door te bepalen of ons kind wel of niet geboren mag worden? Alles schoot wel meerdere keren door mijn hoofd. 

Groot was dan ook de blijheid en opluchting toen we eindelijk DE brief binnen kregen! Ons kindje had geen Down syndroom en voor zover bekend ook geen andere DNA-afwijking. Nu nog een week wachten en dan hadden ze de volledige uitslag. Ik heb serieus als een gek door het huis staan springen en besloot daarna mezelf maar te trakteren op een lekker broodje gezond van de bakker (mijn zwangerschapsverslaving). Over een week zouden we worden gebeld en dan zouden we meer horen.

Eenmaal een week verder was ik enorm zenuwachtig.  Ik had in mijn hoofd dat zolang ik niets eerder hoorde, het goed nieuws is. Mijn man en ik besloten lekker in een eetcafeetje wat te gaan eten. Ik had namelijk enorm veel trek. 2 tosti's verder ging mijn telefoon. Ik was zo zenuwachtig dat ik hem bijna liet vallen! "Goedemiddag met de assistente van de dokter, ik belde u over de vruchtwaterpunctie die u 2 weken geleden heeft gehad." Ze klinkt vrolijk dus zo slecht zal het wel niet zijn, dacht ik nog.Een hoge toon van mijn kant wat moest lijken op een ja was voor haar een signaal om door te praten. "Ik belde even om te zeggen dat alles goed is hoor! U krijgt binnenkort nog een afspraak binnen voor een groei-echo en een afspraak met de kinderorthopeed en dan hoort u wel verder."  Verder bleef ik wel bij de gynaecoloog lopen. Feestje want ik kreeg hartstikke veel echo's! 

Nadat dit avontuur een beetje bezonken was gingen we naar de kinderorthopeed. Ook in het Erasmus.Na even flink verkeerd te zijn gelopen waardoor we ook nog eens wat te laat op onze afspraak waren kwamen we eindelijk aan. Het was een typisch ziekenhuiskamertje. Wel stond er een tafeltje met wat speelgoed voor de kinderen en een onderzoekstafel. Na het voorstelrondje begon hij zijn verhaal. De arts denk dat hij een niet vaak voorkomende afwijking heeft genaamd: 'Verticale Talus' .' Dit is een soort omgekeerde klompvoet. De arts heeft zelf 5 keer zoiets behandeld. Mijn zoontje zou nummer 6 worden. Wat mij opviel was dat de arts zelf eigenlijk wel enthousiast was toen hij ons uitleg ging geven Dat stelde me gerust. ook had hij een plan van aanpak en zij hij dat hier wel wat aan te doen was. Wel moest mijn kind een operatie ondergaan. Dit was eigenlijk al zeker. Uiteraard moest ik weer huilen maar toch kon hij me gerust stellen. Ik kreeg weer vertrouwen en hoopte de rest van mijn zwangerschap nu lekker rustig te kunnen uitzitten. Dat mijn zoon nog wat te wachten stond was duidelijk! Met acht maanden zou de operatie ongeveer plaatsvinden. Ik stopte dat snel weg. Voorlopig zat hij nog heerlijk veilig in mijn buik. Tegen die tijd dat hij 8 maanden is zien we wel weer verder. 

Met 34 weken kreeg ik een groei-echo. Dit was gewoon bij de gynaecoloog. Alle voorgaande echo's waren goed dus ik verwachtte nu ook geen problemen. Al had ik wel vaag ergens het idee dat ik suiker had. Maar dat liet ik ook al gauw weer los. Daar zat ik dan te wachten tussen allemaal andere zwangere vrouwen. Ik liep nog op hakken want dat vond ik gewoon fijn en werd dan ook heel vreemd aangekeken door de assistente die mijn bloeddruk ging meten. Ze zei dat ze zich niet kon voorstellen dat het lekker liep. Zelf had ik er minder moeite mee. Ik voelde me op en top vrouwelijk op mijn hakken. Nou moet ik wel even zeggen dat dit natuurlijk geen stiletto's waren hoor maar gewoon een gemiddelde hak zeg maar. Mijn bloeddruk was helemaal goed en ik moest nog even wachten.

Eindelijk mocht ik naar binnen. Zenuwachtig was ik eigenlijk niet. ik mocht liggen en de gel werd op mijn buik gedaan. Een hele vriendelijke vrouw deed mijn echo. Ze legde zoveel mogelijk uit en zoals ik al dacht bleek mijn baby heerlijk gemiddeld te zijn. precies zoals ik al dacht. Toch vond ze wel dat ik erg veel vruchtwater had. Ikzelf zag dat niet echt als iets ernstigs. Dat verklaard dan ook mijn megabuik dacht ik zo. Daarbij had ik dus een extra stootkussen zeg maar. De gynaecoloog legde me toen uit dat dit kan wijzen op zwangerschapssuiker. Fijn... Bof ik even. Toch maar even een testje bestellen. Ga maar even naar de bloedprikbank want ze moesten ook nog wat bloed hebben. Ik was een beetje terneergeslagen. Het voelde alsof mijn lichaam het allemaal niet helemaal begreep en ook niet aankon. De volgende dag kon ik al terecht voor een glucosetest. Gewapend met mijn echofoto in mijn hand ging ik weer naar huis. uitgerekend vandaag kon mijn man niet mee. Ik belde hem met het nieuws. Nou staat mijn man niet bekend om zijn geweldige inlevingsvermogen dus hij reageerde met: 'Oh maar dat valt dan toch mee?' Ja natuurlijk viel het mee. Met de kleine was gelukkig alles goed maar dat nam niet weg dat ik er in ieder geval flink de ziekte erover had. Het stomme was dat ik eigenlijk al zo'n vermoeden had. 

De volgende dag kon mijn man gelukkig mee naar het ziekenhuis. Nadat we de auto hadden geparkeerd had hij zo'n honger dat hij echt even een broodje moest halen. Voor mij ook maar alvast voor als we klaar waren. Dit is trouwens echt geen aanraden. Zodra je niet mag eten heb je ineens honger als een paard! Dus ik kon alleen maar staren naar mijn broodje. In het ziekenhuis kreeg ik een heel vies glucosedrankje die ik in een keer op moest drinken. Als ik duizelig werd of iets moest ik roepen en dan kreeg ik een bed. Klonk best wel goed eigenlijk. Het ergste is dat het drankje onwijs vies zoet is. Je moet het ook nog eens in 1 keer opdrinken. Ik kreeg een glas erbij maar mocht ook uit het flesje drinken. ik koos toch voor het glas. Met pijn en moeite heb ik dat drankje opgedronken. Mijn lieftallige man had wel het idee dat ik me aanstelde want hoe vies kon het nou zijn?! Zoals ik al zei staat hij niet bekend om zijn empathisch vermogen. Ik voelde me niet goed en werd enorm misselijk. Toch moest ik het binnenhouden anders moest ik weer dat drankje drinken. Na een uur werd ik geprikt en de uitslag hoorde ik later. Het bleek inderdaad dat ik zwangerschapssuiker had. Dus op visite bij een diëtiste en diabetesverpleegkundige. Ik moest 7 keer per dag prikken en elke week de curves opsturen. 

De eerste keer prikken vond ik echt heel eng. Naarmate de tijd vorderde werd het steeds minder erg. vrij snel hoefde ik nog maar 3 keer per dag te prikken en mijn waardes waren prima onder controle te houden met het dieet.  Gelukkig hoefde ik niet zolang meer. 

Toen ik 36 weken was trok ik het niet meer. het dieet, de rugpijn, gekneusde ribben, ik was gewoon op. Ik smeekte of ze me konden inleiden. Dat deden ze niet en zeker niet onder de 37 weken. Dus met 37 weken probeerde ik het weer en weer en weer totdat ik overtijd liep. Toen stelde ze me voor dat als het niet was gebeurd voor 41 weken ze me dan zouden inleiden. Dat wilde ik wel dus ik wachtte ongeduldig af. ik wilde zo graag dat hij kwam. Maar hij besloot anders.