Het moment dat ik wist dat ik zwanger was van de tweede

Wat een geweldig verjaardagscadeau zou je denken, toch bekroop mij op dat moment vooral een gevoel van benauwdheid.

Dit kwam door een combinatie van verschillende factoren.

Vanaf januari was ik gestopt met de pil omdat het ons leuk leek om een broertje of zusje erbij te krijgen voor Nino. Toen ik stopte met de pil zat ik nog midden in mijn studie tot Specialist Jonge Kind, deze zou nog tot eind mei duren. Ons idee was dat het nog wel even zou duren voordat ik zwanger zou zijn (ondanks dat het bij Nino nog geen twee maanden geduurd had) maar mocht dit toch al snel het geval zijn dan zou ik in ieder geval klaar zou zijn met de studie halverwege de zwangerschap.

Begin februari hield ik dus een positieve zwangerschapstest in mijn handen en was het dus nog sneller raak dan bij Nino. Ondanks dat ik super blij was dat het zo snel gelukt was en wij geen eeuwig lang traject in hoeven om zwanger te worden was dit wel erg snel voor mijn gevoel. Opeens kwamen de angsten omhoog van hoe zwaar ik de eerste zwangerschap vond en hoe zwaar het nu zou zijn met een dreumes en een studie erbij. De vorige zwangerschap had ik grote slaapproblemen. Niks hielp en ik was op een gegeven moment totaal uitgeput. Ik was dan ook doodsbang dat dit weer terug zou komen, naast de vermoeidheid die het eerste trimester sowieso al met zich mee brengt.

Om hier niet te lang bij stil te staan hadden we besloten het onze ouders meteen op mijn verjaardag te vertellen. Ondanks mijn zwarte gedachten was dit natuurlijk een dubbele reden voor een feestje. Ook mijn vriendinnen die ik twee dagen later op bezoek had wou ik het meteen vertellen. Tijdens de eerste zwangerschap hebben we heel netjes gewacht tot dat de risicovolle periode voorbij was voordat we het aan wie dan ook verteld hebben, dit wou vooral mijn man. Zelf ben ik van mening dat je de mensen die je ook graag als steun hebt bij een miskraam het ook eerder kunt vertellen. Daarom hebben we het dit keer direct aan de mensen die dicht bij ons staan verteld. Het lastige hieraan was wel dat in mijn vriendinnengroep twee vriendinnen zitten die al langere tijd bezig zijn zwanger te worden en waarbij het nog niet gelukt is. Ik merkte dat dit ervoor zorgde dat ik het niet zo onbevangen kon vertellen als ik bij Nino gedaan had. Ondertussen zijn zij nog steeds niet zwanger en ben ik 30 weken verder. Het blijft iets lastigs, waarbij ik steeds twijfel hoe ik ermee moet omgaan. Ik hoop heel hard voor hun dat het ze ook gegund is en dat we gewoon kunnen genieten van elkaars kindjes.

Gelukkig zijn de zwarte gedachten weg getrokken (al heb ik mij wel even zorgen gemaakt hierom), heb ik mijn studie super goed afgerond, ben ik door het vermoeiende eerste trimester heen gekomen (ook al blijft zwanger zijn met een peuter in huis vermoeiend), heb ik niet de slaapproblemen terug gekregen van de eerste zwangerschap en heb ik vooral heel veel zin in de komst van onze dochter.