7 jaar geleden
Het moment dat ik wist dat ik zwanger was 5 keer
Elke zwangerschapstest kwam met gemengde gevoelens. Maar nooit heb ik een euforisch gevoel gehad.
De eerste keer
De eerste keer dat ik een test deed was ik redelijk jong. Ik had net mijn relatie verbroken omdat ik in een relatie zat waar ik geestelijk werd onderdrukt. Nadat de relatie werd beëindigd hebben we nog 1 keer sex gehad. Na 2 maanden heb ik een test gedaan omdat mijn schoonzus me anders vond dan normaal. Ik bleek zwanger te zijn, maar blij was ik niet. Ik heb dagen gehuild. Bij de echo controle heb ik niet goed gekeken. Ik wilde niet, ik durfde niet. Mijn ex had ik nog niet ingelicht omdat hij voorstander was van abortus. Een week na de echo heb ik het hem verteld, hij geloofde me niet. Daarna volgde de eerste miskraam.
De tweede keer
De tweede keer was tijdens mijn huwelijk waarbij ik er net achter kwam dat mijn man verslaafd was aan alcohol. In diezelfde week deed ik een test samen met mijn schoonzus die ook dacht zwanger te zijn. We waren inderdaad allebei zwanger, maar ik was blij voor haar maar niet voor mijzelf.Weer zwanger in een slechte relatie. Dit had ik niet voor ogen. Maar ook de angst: wat als het misgaat. Elke dag was een kwelling. Bij de 12 weken echo, bleken we even lang zwanger te zijn. Maar bij de 20 weken echo bleek dat het kindje bij 16 weken was overleden maar de vruchtzak doorgroeide. Veel verdriet maar ook jaloezie omdat het bij mijn schoonzus wel goed ging. Ik werd goed betrokken bij haar zwangerschap. Ik mocht de naam verzinnen en haar als eerste vasthouden. Ze was bevallen op mijn uitgerekende datum. Het heeft zo moeten zijn.
Ik ben erna in een medische molen terecht gekomen. Ondanks dat mijn huwelijk slecht was en we hard aan het vechten waren tegen zijn verslaving wilde ik wel weten wat er aan de hand was. Pcos werd vastgesteld en elke maand moest ik voor een echo. Er zaten alleen blaasjes, maar nooit meer een eitje. Ook de hormoonspuiten mochten niet baten. Februari 2007 kreeg ik te horen dat ik onvruchtbaar ben. Mijn relatie eindigde niet lang erna, omdat mijn man alcoholist bleef en ik daar niet mee kon leven.
De derde keer
Ik had inmiddels mijn huidige man leren kennen. Hij heeft alle medische rapporten gelezen en zei per direct: de medische wereld zit er ook wel eens naast. We gebruiken niets en zien wel of het ons gegeven is. Ik had vrede met het feit dat ik geen biologische moeder zou worden en was al wel aan het kijken voor pleegouder opties. Al vroeg in onze relatie werd ik zwanger. Ik zag de test en werd meteen bang. Bang voor een miskraam uiteraard maar ook om het hem te vertellen gezien we nog maar kort samen waren. Hij reageerde erg gelukkig. Helaas kreeg ik bij 14 weken bloedingen. Mijn huidige artsen zeiden letterlijk: gezien je verleden heb je een miskraam, neem maar ibro in. Ik vond dat te makkelijk en ben op een zaterdagavond naar het erasmus gereden. Bij de echo bleek ons kindje nog te leven. Ik werd opgenomen, maar 2 dagen later kreeg ik weeën en "beviel" van ons kindje. Het was ons ook niet gegund. Ik voel me een mislukking.
Maar ik ben wel blij dat ik in het erasmus terecht ben gekomen. Uit testen bleek dat ik hormonen miste en zodra ik stopte me foliumzuur en b6, kreeg ik een miskraam. Dit was ook de reden dat ik bijna geen eitjes aanmaakte (in combinatie pcos).
De vierde keer
Na een half jaar raakte ik met behulp van supplementen weer zwanger. Geen test dit keer, maar dmv een echo. Ik moest elke week op controle en elke week was het angstig. Het bleef spannend tot aan de geboorte. Daar was dan onze prachtige zoon.
De vijfde keer
Het was oudjaarsdag en ik voelde me anders. We hadden het erover of we nog wel kinderen wilde. Daarom gebruikte ik de supplementen nog niet. Weer een zwangerschap zou een roofbouw zijn op mijn lichaam en weer 9 maanden elke week naar Rotterdam rijden voor een echo en stress trok ik niet. Maar mijn man is toch snel een test gaan halen en ik bleek inderdaad weer zwanger. Weer alle angsten omdat we geen goede start hebben gemaakt. Maar alle zorgen waren onterecht. Ik beviel in 2010 van onze mooie dochter.
Hierna was ik er klaar mee. Ik wilde geen angsten meer, geen stress meer, het is klaar. Ik bleek een vleesboom te hebben en heb alles laten verwijderen. Maar wat vond ik zwangerschap testen verschrikkelijk net zoals de zwangerschappen. Ik ben dolblij met mijn schatten, maar het was een lange weg...
zyradesign
Het is een rollercoaster, ook bij jou lees ik zo. Het blijft een gemis en veel stress. Ben benieuwd naar je keuze. Xxx
zyradesign
Ik ben ook zeer blij met mijn wondertjes. Vandaag is de jongste ook jarig. Maar ondanks de vreugde is er altijd een gemis... fijn om te lezen dat ook jou een mooie dochter is gegund xxx
Miranda82
Ik ken helaas dat gevoel ook. Een positieve zwangerschapstest hoort iets moois te zijn en iets om naar uit te kijken. Bij mij was dit alleen de eerste keer het geval. Ik was toen wel dolblij. voor 13 weken, toen was het over. De gyn vertelde dat ze geen hartslag zag. Maar ze dacht dat ik misschien toch minder ver was dan ik dacht, dus ze wilde het niet direct afschrijven. Een verschrikkelijk lange week later mocht ik weer heen. Ze zag nog steeds geen hartslag, maar het leek toch alsof er wel iets groeide, dus nog steeds durfde ze het niet af te schrijven. Weer een week wachten en toen was het toch echt definitief mis. Het was nu duidelijk dat het al langer mis was en dat het vruchtje niet meer uit zichzelf zou komen, dus moest ik een curettage. Ik mocht gelukkig direct de volgende dag, dan kon ik me er niet te druk over maken. 3 maanden later had ik weer een positieve test. Maar niet meer die roze wolk. Ik maakte me direct zorgen en wilde zeker niet meer 13 weken wachten. Ik mocht met 7 weken komen voor een echo. Toen bleek ik zwanger van een tweeling. 1 vrucht had echter geen hartslag, de ander wel. De week erna nog steeds maar 1 hartslag. Als mijn lichaam zou besluiten de ene vrucht uit te werpen zou de goede vrucht waarschijnlijk meegaan. Heel veel zorgen, tot 14 weken, toen durfde de gyn het aan om te zeggen dat de goede vrucht zou blijven zitten. Met 20 weken kon de echoscopist maar 2 navelstrengaderen zien, waar er 3 horen te zitten. Weer zorgen. 2 weken later vertelde een andere echoscopist ons dat ze ook de derde ader niet kon zien, maar dat ze vanwege bepaalde kleurtjes wel zeker wist dat hij er was. Dit was voor mij niet voldoende en ik ben me de rest van de zwangerschap zorgen blijven maken. Gelukkig is mijn zoontje gezond geboren. 2 jaar later had ik weer een positieve test. Toen herhaalde zich het verhaal van mijn eerste test. Weer geen zekerheid van de gyn en weer wachten tot ze het zeker wist. En weer een curettage. Daar na was ik er klaar mee. Ik moest hier echt van bijkomen en we hebben meer dan een jaar gewacht. Toen herhaalde zich de zwangerschap van mij zoontje. Weer een tweeling, waarbij maar 1 hartje was. Ook deze is gelukkig blijven zitten. Dus ik heb nu 2 gezonde zoontjes. Ik ben erg aan het twijfelen of er nog een derde bij moet komen. Maar die zwangerschapstesten zullen nooit meer het blije gevoel geven dat ze zouden moeten geven.
Anoniem
Lieve Zyradesign, Heftig verhaal hoor, blij te lezen dat je uiteindelijk 2 kindjes op de wereld hebt mogen zetten. Ik herken me in je verhaal hoor, de eerste keer bij mn dochter ging alles helemaal goed. Daarna 3x mis, zonder reden, je geeft de moed dan al bijna op en idd geen euforie meer bij positieve testen. Daarna alsnog een dochter gekregen. Kindertjes bljven wonderen, iedereen mag blij zijn als t voorspoedig en zonder complicaties gaat.. Geniet van je gezinnetje ????