Het moment dat ik wist dat ik zwanger was: 10 april '15

Ik weet het nog precies, de verjaardag van mijn overleden vriendinnetje. We hadden op dat moment net de zesde ICSI-poging achter de rug en geloofden er even niet meer in. We hadden besloten dat dit voorlopig onze laatste poging in Nederland zou zijn. Als het nu weer niet lukte zouden we ons geluk beproeven in België, waar ze een stukje verder zijn met hun technologie. In overleg met onze fertiliteitsarts was ik net voor de terugplaatsing gestart met het slikken van Ascal (kinderasprine). Bij ons zelfonderzoek hadden we gelezen dat dit in België eigenlijk standaard wordt voorgeschreven tijdens dergelijke trajecten en het zou veilig zijn voor een eventueel vruchtje. Onze arts gaf heel duidelijk aan dat de werking ervan niet bewezen was (en dat het daarom in NL niet wordt gebruikt), maar dat als wij dit wilden proberen we dat vooral moesten doen. Hij zou ons daarin begeleiden.

In de twee wachtweken na de terugplaatsing merkte ik niets. Geen misselijkheid, innestelingsbloedingen of zere borsten. Geen moeheid, geen rare eetgewoonten, helemaal niks. Met Pasen heb ik zelfs nog genoten van een biefstukje, want "het was toch niet raak". Op die tiende april deed ik 's ochtends de test. Manlief lag nog in bed, ik kroop erna ook nog even vijf minuutjes terug. Toen manliefs wekker ging, liepen we samen naar de badkamer voor ons ochtendritueeltje. Ik keek naar de test, zag een plusje, haalde mijn schouders op en wilde de test weggooien... Wacht! Ik zag een plusje! Met grote ogen en vol verbazing staarde ik naar de test: hij was positief, een grote, dikke, vette, blauwe plus!! Met een mond vol tanden draaide ik de test om naar manlief, die ook vier keer moest kijken. Ik was zwanger!

Direct een dikke knuffel, een grote kus, het kon dus wél! We hadden alleen een beetje hulp nodig! Direct hebben we de telefoon gepakt. Onze ouders wisten natuurlijk waar we mee bezig waren, ze wisten dat we die dag weer mochten testen. Mijn ouders zouden die ochtend op vakantie gaan. We kregen ze niet te pakken, ze lagen nog te slapen voor de lange reis. Mijn schoonouders wel, J's moeder vloog de trap op om het aan zijn vader te vertellen. Mijn ouders belden pas later terug en kregen mij niet te pakken, dus die hoorden het van J. En toen moesten we gaan werken. Ik vind het nog steeds knap dat we allebei keurig op tijd waren.

Ook op het werk wist iedereen wat er gaande was, je kan zo'n traject niet doorlopen zonder de steun van je werkgever. Zij dacht op de parkeerplaats echter te zien dat het niet goed was. Ze vond me zo somber. Ik zei "dat is geen somberheid, dat is pure verbazing". De hele dag heb ik op wolken gelopen, en dat is negen maanden zo gebleven. Ondanks de misselijkheid (die pas met een week of zes opzette en doorging tot zestien weken) vond ik zwanger zijn fantastisch. Dat dit wonder ons gegund was vonden (en vinden) we nog steeds zo ontzettend geweldig! We genieten elke dag met volle teugen van onze lieve, nieuwsgierige, ondernemende en ondeugende kleine man, die alweer bijna negen maanden oud is!