4 jaar geleden
Het masker
Bij vruchtbaarheidsproblemen
Zoals iedereen wel eens een moment van besef heeft, zo had ik die vandaag. Zoals bekend dealen wij met een vruchtbaarheidsprobleem. Niet zo’n groot probleem als je het op papier bekijkt, en aangezien wij een gezond jongetje hebben mogen krijgen is het wellicht ook in de praktijk minder groot dan de verschrikkelijke verhalen die ik van anderen lees. En daar komt dat moment van besef om de hoek, want hoe klein een probleem, of uitdaging, voor een ander ook lijkt, voor degene die het doormaakt is het groots; en daar zou best eens bij stil gestaan mogen worden.
Wij zitten midden in een miskraam. Toen ons zoontje 10 maanden oud was stapten we opnieuw het fertiliteitstraject in om actief te gaan voor een tweede wonder. Ik mocht dit keer helemaal niet klagen, vier maanden - drie pogingen - later was ik al zwanger. Maar helaas ging het ergens tussen de zesde en zevende week mis. Ik kreeg een miskraam. Niet mijn eerste, dus ik dacht te weten wat er zou komen. Maar niets bleek minder waar.
Deze miskraam heeft een erg lange nasleep. Al weken lang zakt mijn HCG maar nauwelijks, of in elk geval traag. Medisch gezien heeft dat allerlei gevolgen maar met name de teleurstelling dat we niet kunnen starten aan een nieuwe poging doet ons zeer. We openden een openbaar instagram account omdat het moeilijk blijkt voor anderen om in te zien waar je mee dealt als je kampt met vruchtbaarheidsproblematiek. Tot nu toe vinden we daar veel steun van lotgenootjes, maar ook de mensen om ons heen toonden meer begrip nu.
Maar nu is het nieuwe er af. Ons traject is geen nieuwtje meer. We zijn openbaar maar ons gevoel wordt langzaam minder op de voorgrond, en blijkbaar is dat voor sommige mensen een open deur om opmerkingen te maken. Die opmerkingen, zijn helemaal niet zo handig........
‘Wees maar blij, je hebt er al gelukkig al een mogen krijgen’ kreeg ik naar mijn hoofd vandaag. En ‘Twee kinderen is lang niet altijd leuk, geniet maar zolang het er nog maar een is’. Of: ‘Als je straks weer zwanger bent ben je dit allemaal vergeten!’
Laten we even voor op stellen dat wij dolgelukkig zijn dat wij deze vorm van liefde, het mogen krijgen en opvoeden van een kern gezond kind, mogen meemaken. Wij zijn ons heel erg bewust van wat we hebben. En ja - ook van de ‘lasten’ die een kind met zich meebrengt. Maar dat neemt niet weg dat het nu ineens niet meer belangrijk voor ons is om ons gezin uit te breiden. Wij als ouders vallen ooit weg, en wij vinden het een prettig idee dat ons kind dan een broertje of zusje heeft waar hij zich als familie mee verbonden voelt. En ook hebben wij gewoon de wens met meer dan 3 personen te kunnen eten elke dag. Wij zouden meer vertier in ons huis enorm leuk vinden; voor óns is deze wens enorm belangrijk. En nee wij ‘zijn niet blij’ dat we er ‘maar een’ hebben. Het doet ons pijn. Natuurlijk schuift het verdriet en de stress van de miskramen en het hele medisch traject naar de achtergrond wanneer er een nieuwe zwangerschap zou zijn, maar vergeten doe je het nooit. Geen dag, en zelfs geen minuut. Het is een onderdeel van ons leven, een disfunctioneren van mijn lijf, en voor mijn gevoel van mij als persoon.
Wat ons meer dan duidelijk is geworden is dat mensen niet weten wat ze moeten met een pijnlijke situatie zoals voor ons deze miskraam en zijn nasleep. En dus trekken wij vaak een masker op. Bij elke teleurstelling, na elke controle en bij elk klein lichtpuntje wordt het makkelijker ons te verstoppen achter een masker. We zeggen dingen als ‘het komt wel goed’ en ‘we wachten het gewoon weer even af’. Maar zal ik een geheim verklappen? We denken niet dat het goed komt, en ‘even’ afwachten doen wij niet. Wil je weten wat ons, en dan praat ik voor heel wat stellen in deze situatie, zou helpen? Dat je er naar vraagt. Dat er naar ons geluisterd wordt. Zonder oordeel. Zonder opmerkingen die goed bedoelt zijn. Het zou ons helpen als verdriet er mag zijn. Als wij voelen dat het oke is dat we dit verdriet niet hoeven vergeten. Dat het verdriet en de teleurstelling er best even mag zijn.
En misschien, heel misschien, vieren we de volgende carnaval dan zónder masker.