Het mag niet stil zijn..

20 December 2015

Lieve, liefste Mila,

Nog een paar dagen en dan had je vier moeten worden. Ons meisje van vier. Je zou al een paar keer hebben geoefend op school, we zouden al spulletjes voor je hebben gekocht. Lekker samen met mama winkelen om de mooiste en stoerste dingetjes uit te kiezen. Je zou het stiekem ook wel een beetje spannend vinden, dus papa en mama zouden je nog wat vaker lekker knuffelen en zelfvertrouwen in praten. Het komt wel goed daar schatje, je gaat vriendjes en vriendinnetjes maken en veel nieuwe dingen leren. Maar eerst is het nog kerstvakantie, op naar gezellige dagen, fijn met elkaar. Onze prachtige, grote, lieve dame. Van vier.

Ik moet ontzettend veel aan je denken lieve schat. Ik denk terug aan deze dagen 4 jaar geleden. Iets wat moeilijk voor me is. Aan jou denken is niet moeilijk, maar terug denken aan wat er allemaal precies gebeurde en hoe zwaar dit was is wel moeilijk. Beelden die ik, om mezelf te beschermen, weg gedrukt heb. En toch komen ze juist dit jaar steeds weer aan me voorbij, meer dan de afgelopen jaren. Zou dit komen doordat je 4 had moeten worden? Toch een speciale leeftijd.

Die donderdag avond, die echo, het had niet stil mogen zijn.. We waren, of mama was, wel gespannen. Maar ook zo vol verwachting en blij dat we je weer zouden mogen bewonderen. Papa was weer terug van een weekje Spanje, ik hoefde nog maar een paar daagjes te werken dan zou mijn verlof beginnen. De spanning kwam vast door mijn vermoeidheid. Wat keken we naar jou uit. Liefste Mila. Maar alles liep anders, onvoorstelbaar anders. De echoscopiste bleef te lang stil, het beeld op dat verdomde beeldscherm was stil, onbeweeglijk stil. Ik zag het eigenlijk gelijk, jij lag stil. Te stil. Jouw hartje, wat altijd zo stevig had geklopt, was stil. Het had niet stil mogen zijn..

De uren die daarop volgden waren zo vreselijk, papa en mama waren zo overstuur. Onderzoek in het ziekenhuis, mama bekijken, jou bekijken, aanhoren over hoe nu verder. Hoe nu verder? Hoe kunnen we het daar nou over hebben terwijl er voor jou, voor ons geen verder is?! Weg uit het ziekenhuis is wat we wilden, we zouden de volgende dag wel terug komen. s’ Avonds laat kwamen we weer thuis, opa, oma nieuwegein en tante zus waren daar. Ook zo verdrietig. Ze hielden me vast, ze hielden ons vast en vroegen naar jouw naam. Mila, liefste Mila heet ons meisje. Daarna een pik zwarte nacht.

Nog zo’n nacht kon mama niet aan liefje, dus zijn we de volgende avond begonnen met het inleiden van de bevalling. 33 weken zwanger. Wat was ik bang, papa vast ook maar hij was zo dapper en sterk. Voor ons. In de nacht van 23 op 24 december rond 03.30 ben jij geboren, daar was je dan, en wat was je prachtig. Ons meisje, zo groot en af al, helemaal compleet. Met je mooie donkere huidje en je donkere haartjes. Klein babymeisje. En voor even was het goed, stil of niet, je lag in onze armen en we waren samen. Samen en zo trots..

En nu? Nu had je een prachtdame van vier moeten worden en missen we je nog steeds vreselijk. Het is niet uit te leggen hoe het is dat je niet bij ons bent. Mis je ons ook? Heb je het goed daar waar je bent? Of ben je ook zo verdrietig? Dat laatste hoop ik niet. Met tranen in mijn ogen heb ik bloemen en een mooie ballon voor je klaar liggen. En kaarsjes, maar hoe vreselijk is het om je dochter van vier bloemen en kaarsjes voor haar verjaardag te geven. Je broertje heeft ook iets moois voor je gemaakt lief, dat pakken we samen voor je uit. We zorgen er voor dat jouw verjaardag niet stil is, jouw te korte leven is niet stil, je leeft namelijk luid en duidelijk in ons. Voor altijd.

Liefste Mila

1000 kusjes voor jou!