Het lopende vuurtje.

Vooral omdat ik ben opgegroeid in een klein dorpje waar nog een aantal vriendinnen en mijn familie woont. 

Ik wachte de eerste echo af. Samen met mijn jeugdliefde op de fiets naar het echocentrum. Daar aangekomen zagen wij het hartje kloppen en een soort van tuinboon die onze baby moest voorstellen. Ik was intens gelukkig, het was een bevestiging voor mij. Er groeide echt een klein mensje in mijn buik. Op dat moment bleek ik 7 weken zwanger te zijn, omdat de baby op de echo te klein was voor het aantal weken zwangerschap wat ik had berekend moesten wij nog een week later terug komen. Het was werkelijk magisch! Nadat wij weer buiten stonden waren wij dol enthousiast, wij zouden samen een baby krijgen! 

Ik besloot de tweede echo af te wachten en daarna meer mensen in te lichten. Zoals mijn andere vriendinnen, familieleden en ik moest natuurlijk ook mijn man het nog zeggen. Het voelde als een zware taak waarbij schaamte een grote rol speelde. Mijn ouders hadden besloten tegenover de familie in het midden te laten wie de vader was. Ik denk ook door schaamte, mijn vader had in dit stadium denk liever gehad dat ik voor abortus zou kiezen maar zij ook dat ik genoeg liefde in mij heb om voor die kleine een goede moeder te zijn. Ergens voelde ik mij verraden door dit soort uitspraken, ik werd toch indirect veroordeeld door mijn eigen familie. Toch ben ik er mee akkoord gegaan, niets zeggen tegen de familie over mijn jeugdliefde. 

De tweede echo kregen wij, stiekem kon ik alleen maar denken dat het fijn was dat wij nog een keer die tuinboon mochten zien. Gelukkig was hij goed gegroeid volgens schema. Er was op dit moment geen reden voor zorgen en voor zover ze in dit stadium kunnen beoordelen was de baby gezond. 

Dezelfde avond heb ik mijn man gebeld dat hij moest komen, wij spraken af in het park achter mijn huis. Het was hartverscheurend, hij huilde en zei dat wij er samen wel uit zouden komen. Het maakte mij woedend, hij die vreemd ging, vieze advertenties plaatsen en daarna mij negeerde zou nu wel de reddende engel spelen. Ik denk dat ik op dat moment heel duidelijk heb gemaakt dat het te laat was voor ons. Ik had nu een nieuw doel in mijn leven en zou een gezin gaan vormen met mijn jeugdliefde. Langer dan een kwartier heeft dit gesprek niet kunnen duren. 

Mijn vriendinnen die ik nog heb uit het dorp waar ik opgegroeid ben moest ik het natuurlijk ook vertellen. Ik wist bij mij zelf dat het dan binnen no-time het hele dorp rond zou gaan. Ik was huiverig om het te vertellen, en het het daarom via whatsapp gedaan. Want ondanks dat ik zelf op een punt was aangekomen dat ik onwijs blij was met mijn zwangerschap en groeiende buik, kon ik het niet veel langer meer geheim houden. Wat ik precies heb geappt weet niet meer, ik dacht dat ik het ergens opgeslagen had, maar kan het niet meer vinden. Het was een lang verhaal, over hoe mijn man mij in de steek had gelaten en ik liefde vond bij mijn jeugdliefde. Tot onze grote verbazing ik zwanger was geraakt wat eigenlijk tot een onmogelijkheid had behoren. En vooral hoe zielsgelukkig ik was met dit kindje. Dat mijn jeugdliefde en ik nog niet weten hoe wij het precies gaan doen en dat gewoon aankijken. Ik kreeg verschillende reacties, de eerste voornamelijk geschrokken. Daarna ook natuurlijk felicitaties én een heleboel vragen daarna. 

Wederom was ik opgelucht weer een geheim minder.