Het leed wat de Malle Medische Molen heet

Mijn verhaal over ons pad naar het ouderschap!!!! Met horten en stoten eindelijk goed onderweg!!

Kun je missen wat niet zichtbaar, 

wat nooit zag de zon? 

Kun je missen wat geen later 

maar wel met begin begon? 

Kun je missen wat geen waar werd, 

enkel wens bleef dat moment? 

De lege buik, vol met de droom

van een kind dat je niet kent. 

In mijn vorige blog schreef ik dat we door de huisarts verwezen werden naar het UMCG!! Wat een feest. 

Mijn man had net het harde nieuws gehad dat er geen tot weinig zaadcellen aanwezig waren in zijn sperma. Zijn eerste reactie naar mij toe was dat ik maar op zoek moest gaan naar een man die mij wel een kindje kon schenken, dat was tenslotte mijn grote wens!!! Doe niet zo idioot zei ik hem, dat is als kiezen tussen eten of drinken. Beide zaken kun je absoluut niet zonder, het zijn de eerste levensbehoeftes, net als ademhalen. 

Een aantal weken na de doorverwijzing konden we terecht in het ziekenhuis. Het ging vanaf het begin al niet van een leien dakje. De eerste afspraak ging mijn man alleen. Niet omdat ik niet meewilde maar omdat we dachten dat de afspraak alleen voor mijn man was om nog een zaadsample in te leveren voor extra onderzoek. Dat was dus niet het geval. De arts had mij mee verwacht!! Mijn man had ook niet zo'n klik met de arts maar ja dat gebeurt wel eens vaker. 

De keer erna kwam het weer zo uit dat er maar 1 van ons op de afspraak kwam. Volgens mij moest mijn man in verband met zijn werk met spoed naar het buitenland en konden we de afspraak niet meer verplaatsen. Om maar niet af te hoeven bellen en dan weer maanden te moeten wachten ging ik maar alleen. Mijn ontmoeting met de arts volgde.... WAT EEN IJSKONINGIN.... brrrrr. Ik voelde hetzelfde als mijn man, absoluut geen klik, en toen ze me vertelde dat we verplicht naar een maatschappelijk werker moesten omdat ze wilde vaststellen of het wel ethisch verantwoord zou zijn dat het ziekenhuis ons zou helpen bij onze kinderwens knapte er iets in mij. Ik wilde haar wel over haar bureau heentrekken. En nu snap ik het echt wel maar toen...... (er waren gevallen in onze omgeving van zwangerschappen bij mensen met verslavingen en dergelijke en bij ons wou het maar niet lukken) het viel gewoon zo verkeerd. Ik voelde me een nummer!!! 

Er zijn daarna nog wat afspraken (met tussenpozen) geweest maar dit heeft nooit goed gevoeld. Dit was niet ons pad. Er volgde een besluit. Geen ziekenhuis!!! Ik had info gezocht en wellicht een andere mogelijkheid gevonden, een hoog aangeschreven kliniek (in Friesland ook nog wel). Dat werd overstappen van de kouwe kille rit naar het UMCG naar de onbekende wereld van een privekliniek!!