Het leed dat hormonen heet.

Het leed dat hormonen heet.

Oké, tijdens mijn zwangerschap had ik er ook heel af en toe last van. Maar dan meer in de mildere variant, zo was ik vaste klant bij Mac Donalds en moest het hele huis spik en span zijn. Bij mij begon de ellende pas ná de bevalling.

Aangezien ik me vanmiddag voor het eerst in mijn leven echt een monster voelde, word het tijd om eens eerlijk naar mezelf te kijken. Ja, ik kan niets hebben. Klopt, ik ben (bijna) altijd chagrijnig. En ben ik dat niet, dan heb ik wel moodswings van hier tot aan Tokio (en weer terug). (Maar hey dan zitten er wel vrolijke uitspattingen tussen) Lastig om op deze manier naar jezelf te kijken. Maar eerlijk is eerlijk, hij heeft gelijk.

Waarom ik me een monster voelde? Mijn lieve vriend, die alle moodswings accepteert, die 9 van de 10 keer zichzelf kan beheersen wanneer ik me weer eens niet kan beheersen, en die zonder mokken na een hele dag keihard werken ook nog "die klotezooi hier overal en altijd" (wat in feite misschien maar 2 bordjes, 2 messen en 1 koffiebeker zijn) zonder te klagen afwast.. mij met tranen in zijn ogen vertelde dat hij mij zo miste. En wat hij eraan kon doen om mij mezelf weer terug te laten vinden. Dat het voor mij ook niet leuk moet zijn om zo te leven, en altijd maar chagrijnig te zijn. Dat hij zo zn best voor ons doet, en toch alleen maar te horen krijgt dat hij "niks uitvoert" terwijl hij echt alles doet wat hij kan. Pets. Recht in mijn gezicht. Het enige wat ik kon denken: "Wat ben ik toch een rotwijf, hij heeft gelijk!".

Hormonen. Ik wist niet dat ze zo'n impact konden hebben. Nadat ik jankend mijn excuses heb aangeboden heb ik geprobeerd om vanavond zo leuk mogelijk te zijn. En het lukte me ook aardig, we hebben een hele leuke avond gehad. Tot het moment, dat ik er na precies 11 weken, achterkwam dat ik weer ongesteld ben geworden..