Het leed dat aambeien heet

Bijna een week lang heb ik elke dag de afweging gemaakt wel of niet een blog over aambeien te schrijven. Waarom niet? Er rust zo'n vreselijk drama trekkend taboe op. Waarom wel? Omdat die taboe doorbroken moet worden. Het is geen taboe, het hoort bij het menselijk lichaam en sterker nog 85% van de zwangere vrouwen krijgt er tijdens haar zwangerschap of bevalling mee te maken. 

Hallo 85%! Laten we elkaar daarin dan ondersteunen en helpen. De zalfjes moet je echt zelf smeren maar elkaar met woorden bij staan is een kleine moeite. Laten we die aambei eens tot iets grappigs en cynisch maken, zonder te ver in detail te treden ;-). 

Vorige week maandag, week 30 van mijn zwangerschap was gestart. Ik hoor mezelf een aantal dagen ervoor nog tegen de huisarts zeggen 'ik mag echt niet klagen tot zover, al 29 voortreffelijke zwangerschapsweken op de teller'. En nu, help! 's Morgens nog nagenietend van een warme douche en al aankledend trek ik een string aan (ook die zat tot op dat moment nog prima comfortabel) en schiet pardoes 10 centimeter de lucht in. Fractie van een seconde, pijnflits ging te snel om er bij stil te kunnen staan. Ik beweeg me van de ene verdieping in huis naar de andere en merk op dat ik anders loop en met een flinke aanhoudende pijn in de richting van mijn kont. Niet veel later stap ik op de fiets voor een heerlijk fietsrondje. Frisse lucht, de omgeving in je opnemen, goed voor het lijf en op de terugweg pakken we wat boodschapjes mee. Hoppa in het zadel. Holy soda! Wel alle kabouters op een rode paddestoel met witte stippen! What the f*** schiet er voor zenuwpijn door mijn lijf bij het neerzetten van mijn kont op het zadel. Dit is niet goed en begin een klein vermoeden te krijgen... 

Terug naar binnen, het huis in. Toilet opgezocht en mezelf onderzocht. Aaaah het lijkt wel een druif, zo groot voelt het. Shit shit shit! En mijn zwangerschap ging zo smooth, nou miss Smooth has left the building. Ik bel mijn huisarts en kan binnen twee uur terecht. Letterlijk met de billen bloot en nog iets meer want die twee speklappen van mij schuift ze zo uit elkaar en roept nog geen 30 seconden later 'ja dat is een aambei, een hele verse'. Weer shit shit shit! En zelfs de huisarts refereert aan mijn 'ik mag niet klagen over mijn zwangerschap' opmerking van die week er voor en kan een lachje niet onderdrukken. Heerlijk mens, echt waar, een betere vind ik niet. 
Ok het medicijntasje wordt gevuld met een zalfje dat de pijn ontneemt door simpel het gevoel rondom de aambei plat te leggen, een vaseline, een pilletje en een laxeermiddel. Bij de drogisterij mag ik Sperti kopen en ook Curanol wordt sterk aangeraden. Het verdere advies luidt: vezels, heel veel vezels (ja dat deed ik al), veel drinken, niet meer persen (ja dat deed ik dus wel want obstipatie had van zich laten horen) en bij aandrang gelijk naar het toilet. 
Thuis kan ik een paar kleine traantjes niet onderdrukken want wat doet dit een pijn. Kan bijna niet zitten, lopen en zelfs liggen is een drama 1e klas. Op advies van een vriendin heb ik het toiletpapier ook verbannen en op elke toilet in huis een fles water neergezet en vochtige toiletdoekjes. 

Mijn strijd tegen die aambei is begonnen...

Na twee dagen neemt de pijn af. De aambei voelt helaas nog net zo groot. Ik kan weer comfortabeler én charmanter lopen, zitten en liggen. Een absolute tip: neem een extra douche! Niet alleen hygiënisch maar aambeien genieten enorm van het warme water en geven je daar veel punten voor. 
De slechte koolhydraten als witbrood, ik mis mijn witte broodje met boter en pindakaas, en 'gewone' pasta, ik mis mijn pasta hamkaas saus, heb ik voor nu even verbannen en ook dat werpt zijn vruchten af (werpt-zijn-vruchten-af, grappige woordspeling :p). Weer twee dagen verder en het lijkt er toch echt op dat de aambei is gekrompen tot een verschrompeld gerimpeld druifje. 

Nu een kleine week verder en het gaat absoluut beter. Het verschrompelde en gerimpelde druifje is nog aanwezig. Schijnt ook niet zomaar weg te gaan... Of wel? Tips? Tricks? Maar de pijn is zeer minimaal, niet elke dag hoef ik meer te smeren met diverse zalfjes en ik kan weer op een hard zadel van de fiets zitten. De strings blijven voorlopig nog wel even in de kast en ook het ruwe toiletpapier is niet aan mij besteed. 

Pfieuw ik kan weer ademen. Maar voor hoe lang? Vriendinnen met ervaring of via via gehoord weten me te melden dat 8 op de 10 vrouwen er tijdens hun bevalling mee geconfronteerd worden. Iets met persen en zonder persen komt de baby er echt niet uit. Om vervolgens een week erna niet te kunnen lopen. En het ook niet 1 aambei is maar een heel leger. 

Vol verwachting klopt mijn hart... Not! Maar hé dames, we kunnen de strijd tegen die aambei echt wel aan en winnen. En zo'n taboe is het toch ook weer niet. Zeg nou eerlijk, je kan er best een grappig verhaal van maken. 

Dus weg met die taboe! Help elkaar met tips en tricks. En ga vooral naar de huisarts, die heeft inmiddels een plantage aardbeien uh aambeien vol. Een prima onderwerp voor bij de thee...