Snap
  • Zwanger
  • zwangerschap
  • Onzeker
  • Momlife
  • Positievetest
  • eerstetrimester

Het is zover, 2 streepjes...

Een lach op mijn gezicht, een kus op mijn hoofd, een trotse blik naar elkaar. Helemaal blij omdat we eindelijk een positieve test hebben. Verbaasd omdat het eindelijk gelukt is en vol ongeloof of het wel echt zo is. Direct slaat de onzekerheid toe. En nu? Eigenlijk zegt zo’n positieve test nog helemaal niets.

We zijn de periode tussen Loa en Lux in niet vergeten. Totaal niet zelfs, die onrust, onzekerheid, pijn en verdriet zitten nog vers in ons geheugen… 2 miskramen achter elkaar hebben impact. Op het moment zelf al, maar ook daarna (ik kreeg niet voor niets een flinke burn-out). Het vertrouwen in mijn lichaam is minimaal. Was Loa een gelukje? Waarom 2 miskramen? Waarom had Lux aangeboren hersenafwijkingen? Waarom duurt het zwanger worden zolang? Kan het deze keer wel goed gaan?

De afgelopen jaren is vooral gebleken dat het geluk, voor ons, niet voor het oprapen lag en de weg ernaar toe meestal langer en pijnlijker was dan gehoopt. Het zat ons alles behalve mee de afgelopen 4,5 jaar. Ik hoopte, toen we na het overlijden van Lux besloten voor een 3e kindje te gaan, het geluk aan onze zijde zou staan. Maar staat het geluk aan onze zijde? Ik ben tenslotte zwanger geworden. Ik heb er 8 maanden op moeten wachten, maar ik ben wel zwanger. Desondanks ben ik doodsbang. Bang voor bloedverlies, een miskraam en nog maar niet denkend aan alles wat daarna nog kan gebeuren.

Zodra ik mijn eerste positieve test in handen had, was er blijdschap en opluchting, maar de angst en onzekerheid overheerst. Ik durf het niet te geloven en wil vooral mezelf beschermen. Kan ik nog een verlies aan, ondanks dat het een stuk kleiner is dan het verlies van Lux, maar toch…

Ik neem jullie mee in de dagen voor en na de test...

Net voor kerst voelde ik me er helemaal klaar voor, dit was de maand. We gaan het jaar goed afsluiten en hebben nu nog even fijn nieuws. Kom maar op met dat lichtpuntje. Het valt dan ook zwaar als ik op kerstavond ongesteld wordt. Waar ik nog niet eerder gehuild heb om het ongesteld worden, zijn het nu tranen met tuiten. Ik stort even totaal in en ben er helemaal klaar mee. Hoelang gaat dit nog duren? Wanneer is het ons gegund? Het kost zo ontzettend veel energie. Daarnaast zit ik gewoon tegen aan te hikken dat het de eerste kerst zonder Lux is en we 2020 achter ons gaan laten. Het jaar waarin we de eerste 2 maanden Lux nog wel bij ons hadden. Komend jaar bestaat uit 365 dagen zonder Lux.

Maar goed, waar ik de afgelopen maanden nauwelijks tot geen zwangerschapsklachten had net voor mijn menstruatie, had ik dat in december ineens weer wel. Mede daarom was de hoop zo groot. Waarom kwamen die klachten ineens terug? Is mijn lichaam dan toch weer van slag?

Begin januari besloot ik toch maar weer eens ovulatietesten te gaan doen. Gewoon om te checken of mijn lichaam daadwerkelijk doet wat ik ook voel. Maar ik krijg geen duidelijke positieve ovulatietest. En ondanks dat Hans en ik een week lang om de dag seks hebben, heb ik er geen vertrouwen in. Waarom voel ik mijn ovulatie altijd heel goed en nu ineens weer niet? Ik verlies compleet vertrouwen in mijn lichaam en begin vervolg stappen te plannen. Hans gaat zijn sperma laten testen en ik overweeg om een gynaecoloog (oud-collega) te contacten.

Ik heb al weer een week last van mijn borsten. Voor mijn gevoel pijnlijker dan de vorige keer, of beeld ik me dat in? Ook mijn buik verveelt dagelijks, een beetje menstruatie-achtige krampjes en steken. Zowel links- als rechts onderin maar ook gewoon in het midden, geen pijl op te trekken. Verdomme, waarom doet mijn lichaam weer zo raar? Het wordt notabene iedere maand weer erger. Het voelt weer zoals van de zomer, dat ik ook iedere maand dacht zwanger te zijn door alle klachtjes en kwaaltjes, maar het uiteindelijk iedere keer weer een teleurstelling was.En toch, het voelt nu meer… Zou het dan? Bij mijn vorige zwangerschappen had ik ook van die vage buikpijnklachtjes...

What the hell, ik begin gewoon alvast met testen. Ik heb niet voor niets van die goedkope vroege teststickjes in huis gehaald. Voor mijn gevoel werken die testen bij mij niet. Ik heb namelijk nog nooit eerder een vroege positieve zwangerschapstest gehad. Maar tegen beter weten in begin ik toch; negatief. Te verwachten, gezien het vandaag zondag is en ik meestal op de vrijdag pas ongesteld word. Zou ook wel mega vroeg zijn.

Zondag op maandagnacht word ik om 03.30uur wakker. ‘Shit, als ik nu ga plassen loop ik risico dat morgenvroeg mijn urine niet geconcentreerd genoeg is’. Ik probeer weer te gaan slapen, maar ja, nu ik weer aan testen denk word ik alleen maar zenuwachtig en ga ik liggen piekeren. Laat ik maar gewoon gaan plassen en meteen testen, ik ben toch wakker. Daarna kan ik vast gewoon weer verder slapen.Terwijl ik aan het wachten ben op de uitslag, komt Loa binnen. Ze is wakker geworden en moet ook plassen. Top, dan gaat de tijd sneller. Ik spiek stiekem op het staafje… WAT? Zie ik daar echt een streepje, héél licht maar volgens mij verbeeld ik dit me niet hoor. Ik breng Loa terug naar haar bed om nog een beetje tijd te rekken. Eenmaal terug op de badkamer zie ik toch een heel licht streepje, minimaal weliswaar, maar dit verbeeld ik me niet hoor. Zou het dan toch? Nu al positief? Kan dat wel?

Eenmaal terug in bed besluit ik het Hans pas morgenvroeg te zeggen/ zelf te laten ontdekken. Het staafje ligt nog bij de wastafel. Gewoon gaan slapen nu, dit zegt allemaal nog niets.Maar dat gaat dus niet zo makkelijk als gedacht. Damn, allerlei gedachten gaan door me heen… Alle scenario’s, eenling versus tweeling, wie gaan we het wanneer vertellen en hoe? Wanneer ben ik eigenlijk uitgeteld? Slapen lukt dus gewoon niet meer.Voor mijn gevoel lig ik net pas een beetje te slapen als Hans zijn wekker gaat. Hij staat op en vertrekt richting badkamer. Al snel komt hij terug, ik schrik weer wakker. ‘Is zo’n een licht streepje ook geldig of verbeeldt ik het me?’ vraagt hij. ‘Ja’ zeg ik met een grote lach op mijn gezicht. Dolgelukkig kust hij me en zucht.. Eindelijk! Om daarna op mij te mopperen waarom ik hem vannacht niet wakker heb gemaakt 😉

Hans gaat werken en ik probeer nog wat te slapen, wat overigens meer eindigt in wat gedraai en gedut. Als ik dan om 7.30u toch niet meer kan slapen en weer moet plassen, besluit ik op te staan en gewoon weer een test te doen. Why not? Liggen er toch nog 15 ofzo. Wie weet was die van vannacht vals-positief (dit hadden we in september namelijk). De eerste mislukt voor mijn gevoel, te kort en te diep in het bakje gedompeld. Ik trek meteen nog een test open en doe die erachteraan. Beiden geven binnen 5 minuten toch weer een héél licht streepje. Die op de mislukte test bijna niet zichtbaar, maar die op de andere test toch echt wel met het blote oog te zien.De eerste stap is gezet hoor! Maar de zorgen zijn ook meteen enorm. Tenslotte ben ik nog maar 3+3/3+4 wk, het vruchtje is notabene nog maar een klompje cellen en moet nog volledig ontwikkelen.Tegelijkertijd voel ik me euforisch en kwetsbaar… Ik wil het van de daken schreeuwen, maar het dringt ook nog niet door.

De dagen daarop volgend zit ik ieder uur op de wc om te checken of ik geen bloedverlies heb. Heel typisch maar bij de 2 miskramen had ik bruine afscheiding aan het begin en bij de 2 goede zwangerschappen niet. Desondanks kwamen beiden miskramen niet spontaan op gang, dus het zegt totaal niets. Sowieso zegt wel of geen bloedverlies helemaal niets. Zo ontzettend frustrerend, uit niets blijkt of het juist wel of niet goed zit. En als verloskundige weet ik gewoon te veel, niets geeft mij zomaar een sprankje hoop. Ik heb regelmatig wat lichte menstruatie krampen. Niet heel gek want ik ben nog niet eens 4 weken zwanger. Ik voel van alles gebeuren in mijn lichaam en mijn hoofd maakt overuren.

Iedere ochtend doe ik een zwangerschapstest en iedere ochtend komt er een iets duidelijker streepje. Laten we dat vooral zien als iets positiefs. Het is niet zaligmakend, maar in ieder geval iets.

Ik heb een heel regelmatig cyclus van 28 dagen en werd iedere vrijdag ongesteld. Alleen de afgelopen keer was het dus donderdagavond. Ergens verwacht ik dus alsnog bloedverlies te krijgen donderdagavond of vrijdag. Desondanks heb ik donderdagochtend een reguliere zwangerschapstest in handen met 2 streepjes en op vrijdagochtend doe ik nog zo’n Clearblue tijdsindicator test (onder het motto, ze liggen er toch nog). Deze geeft gewoon al 2-3 weken aan. Wat met mijn cyclus wel ongeveer klopt want ik zou 4+1 wk zijn. Voldoende HCG aanwezig dus, wederom wel een positief teken. Althans dat probeer ik me steeds maar wijs te maken. Dagelijks herhaal ik dit soort dingen als een mantra. Alle testen liggen ook op het wastafelplankje te shinen. Zodat ik meerdere keren per dag er positief aan herinnerd word dat ik zwanger ben en de testen oplopen.

Inmiddels heb ik een oud collega geappt, die hier in het dorp werkt als verloskundige, dat ik heel pril zwanger ben en doodsbang. De vorige zwangerschappen was ik zelf nog als verloskundige werkzaam en maakte mijn directe collega wekelijks een echo (voordeel van verloskundige zijn zullen we maar zeggen). Ook maakte we de eerste echo redelijk vroeg, rond de 6- 6,5 wk. Normaal doen ze dat niet omdat het ook net het punt kan zijn dat het hartje nog niet klopt omdat het net iets te vroeg is en dus een heleboel onrust veroorzaakt. Ik ken de risico’s, ik weet waar ik naar vraag en gelukkig mag ik al vroeg komen voor een echo. Desondanks is 2 weken wachten nog steeds méga lang.

Dag in, dag uit, ben ik ermee bezig. Ik wil het iedereen vertellen en van de daken schreeuwen. Natuurlijk kon ik m’n mond weer eens niet houden en wisten 2 vriendinnen het dezelfde week al.Ik wil Loa meenemen in dit geluk, want ook zij verlangt de laatste weken des te meer naar een broertje of zusje. De wenskaars is opgebrand en sindsdien verwacht ze goed nieuws.Ik wil niet al die onzekerheden en angsten voor mezelf houden. Ik wil het eruit gooien, het delen, want dat werkt voor mij. Al die tijd zijn jullie zo’n steun geweest, waren deze blogs zo’n uitlaat klep. Dat wil ik nu ook…Maar ik weet ook hoe onzeker deze periode nog is, de kans dat het misgaat is voor mijn gevoel nog heel erg groot. En daar wil ik Loa nog even voor beschermen. Het is namelijk niet alleen de vraag of ik zo’n verlies nog aankan, maar ook of Loa het nog aankan? Ze zal namelijk in de 7e hemel zijn als ze hoort dat ik zwanger ben. Ik wil haar niet te vroeg blij maken… Het kan altijd nog misgaan, ook in een later moment, maar we hopen op eerst iets meer zekerheid.

Dus hoe graag ik jullie meteen had willen meenemen in mijn gedachten en gevoelens na de positieve test, ik maakte de keus om het niet te doen… Voor Loa!Desondanks ben ik dus wel meteen begonnen met schrijven, zodat alle onzekerheden en gedachten op papier staan en het jullie misschien toch herkenning geeft en misschien ook wel steun.Ik, Lieke, 8 jaar lang verloskundige geweest, net zo onzeker en doodsbang nu ze zelf weer zwanger is 😉 Het is doodnormaal en hoort er gewoon bij. Zeker als je een (behoorlijke) voorgeschiedenis hebt.

Dit kindje is zo méga gewenst. Een zwangerschap is zo kwetsbaar en fragiel. Het is een wonder als alles ‘normaal’ mag verlopen en we over 9 maanden een klein babytje in onze armen houden. En dat maakt precies waarom ik zo bang en onzeker ben!

3 jaar geleden

Gefeliciteerd ❤️❤️❤️

3 jaar geleden

Ik wens je veel geluk toe. Hier heeft het niet mogen zijn. Hebben na ons oudst, 2 kindjes die in de hemel zijn zoals zij het zegt.

3 jaar geleden

💖

3 jaar geleden

Gefeliciteerd ❤️